Sinds begin 2013 zijn de Dodgers het beste honkbalteam. In die twaalf seizoenen hebben ze elf keer de National League West gewonnen, zeven keer de NLCS bereikt en vier keer de World Series. Hun 1.215 overwinningen in het reguliere seizoen zijn 95 meer dan die van het team op de tweede plaats, en hun 64 overwinningen in het 'postseason' zijn ook de meeste in de wedstrijd. Ondanks dat alles hadden ze tot woensdagavond laat slechts één kampioenschap behaald. Wat het verdient om de boeken in te gaan als een van de meest indrukwekkende dynastieën in de geschiedenis van het spel, is dat soort erkenning consequent ontzegd vanwege de heerlijke, irritante onvoorspelbaarheid van play-offhonkbal. Tijdens een absoluut wilde World Series Game 5 werkte die onvoorspelbaarheid uiteindelijk in het voordeel van de Dodgers.
Deze paragraaf is slechts een lijst met dingen die tijdens Game 5 zijn gebeurd, dus houd je goed vast. Er was een kort 'no-hit'-bod van de ene starter en een rampzalige, mislukte start van de andere. Er waren monsterlijke homeruns, kapotte bat-singles, blinde grounders, geweldige verdedigende acties, rampzalige fouten, onvergeeflijke mentale fouten, een inning van vijf runs, een comeback van vijf runs, onverdiende runs, bijna catastrofale baserunning-beslissingen, hinderen van een catcher, een terugtrekkingsstraf, een verrassend hoog aantal opofferingsvliegen, een starter die binnenkomt om de save op een dag rust te krijgen, en, ik ben er absoluut zeker van, een heleboel andere dingen die ik te gaar ben om te onthouden. Het enige dat gelukkig niet gebeurde, was het grijpen van twee ding-dongs Mookie Betts. Uiteindelijk waren de Dodgers het team dat overeind bleef en behaalden een 7-6 overwinning op de Yankees in het Yankee Stadium voor hun achtste World Series-titel in de franchisegeschiedenis en de tweede in de afgelopen vijf jaar.
De afgelopen vijf jaar hebben de Dodgers te maken gehad met een aantal idioten die volhielden dat hun titel voor 2020 niet legitiem was, net als tijdens het door de pandemie ingekorte seizoen. Dit argument gaat om een aantal redenen niet op. De meest voor de hand liggende is dat hoewel het reguliere seizoen kort was, het naseizoen dat niet was. Destijds was het zelfs de langste in de geschiedenis van de MLB, en de Dodgers van 2020 hebben het record in handen met 13 postseason-overwinningen. Niemand die dat soort beschuldigingen zou uiten, is te bezorgd over de feiten, maar een andere titel maakt het argument nog flinterdun. De Dodgers hebben ook geklaagd over het feit dat ze, net als in de hitte van de COVID-19-pandemie, hun titel niet konden vieren met een overwinningsparade. De actie van woensdagavond zou beide problemen netjes moeten oplossen.
Game 5 bood een rematch tussen Gerrit Kool En Jack Flahertydie samen slechts drie runs toestonden in Game 1. Maar misschien herinner je je nog de NLCS, waarin Flaherty een onberispelijke Game 1-prestatie volgde door acht verdiende runs toe te staan drie innings in Game 5. Vijf is misschien niet zijn geluksgetal. De Yankees sprongen in de eerste inning over Flaherty heen. Na pensionering Gleyber Torres op een hard getroffen grounder richting het tweede honk kreeg Flaherty vier wijd Juan Soto. Dat bracht naar de plaat Aäron Rechterdie sinds 17 oktober niet meer had gehomereerd. Flaherty begon Judge met een fastball, en ik weet niet zeker of woorden kunnen uitdrukken hoe over het midden deze fastball werkelijk was.
Dat soort gehaktbal zou gewone slagmensen in Aaron Judge kunnen veranderen, en het leek de werkelijke rechter terug te brengen naar de vorm van het middenseizoen. Hij lanceerde een line drive naar de juiste veldtribunes, en voordat je je begint af te vragen of het een korte veranda-special was, kun je er zeker van zijn dat het geen goedkope prijs was. De bal verliet de knuppel van Judge met een snelheid van 170 km/uur en legde een afstand van 120 meter af. Jazz Chisholm Jr. had de hoffelijkheid om vier worpen te wachten voordat hij zijn eigen ongetwijfeld twijfelaar op de juiste veldtribunes lanceerde. Na slechts 14 worpen stond Flaherty achter, 3-0. De inning eindigde met een zwaar getroffen lineout en een strikeout. De Yankees hadden de bal vier keer in het spel gebracht, en alle vier werden hard geraakt.
Antonius Volpe opende vanaf de tweede helft van de tweede inning door een line drive langs de linkerveldlijn te scheuren voor een tweehonkslag. Austin Wells gegrond op de eerste plaats. Het was de eerste bal die de Yankees in het spel brachten en die niet hard werd geraakt, maar het schoof Volpe wel naar de derde plaats, en Alex Verdugo bracht hem thuis met een line drive over het hoofd van de tweede honkman. Dat bezorgde de Yankees een 4-0 voorsprong en maakte een einde aan Flaherty's avond. Hij noteerde slechts vier nullen. De Yankees zouden een vijfde punt scoren in de derde inning, toen Giancarlo Stanton verpletterde een Ryan Brasier fastball diep in de rechter veldtribunes. ‘Annuleer je vrijdagplannen,’ schreef ik, terwijl ik opschreef wat volgens mij de aanleiding van dit artikel zou zijn. “Het seizoen 2024 duurt nog één weekend en de World Series keert terug naar Californië voor Game 6.”
Aan de andere kant zou het moeilijk te overschatten zijn hoe moeiteloos Cole door de eerste vier innings kwam. Hij had slechts zeven worpen nodig om door de eerste te komen en stond geen honkloper toe totdat hij vier wijd kreeg Gavin Lux in de top van de derde. Betts opende de vierde inning, en het publiek, op de een of andere manier boos op hem omdat twee van hen hem de avond ervoor hadden aangevallen, joeg hem genadeloos uit. Betts maakte vier wijd en dat bracht Freddie Vrijman naar de plaat. De fans werden opnieuw uitgejouwd, dit keer vanwege de onvergeeflijke misdaad van een aantal homeruns slaan. Freeman verpletterde een bal diep links in het midden, maar Judge achtervolgde hem en maakte een ongelooflijke springende vangst even voordat hij met een zeer luide knal tegen de plexiglasmuur botste. Manager Aäron Boone sprong geschrokken uit de dug-out, maar Judge bleef ongedeerd, en miljoenen vaders gingen het internet op om grappen te maken over hun bezorgdheid over de gezondheid van de muur. Freeman was slechts een paar meter verwijderd van het slaan van een homerun in zijn zevende opeenvolgende World Series-wedstrijd. Na vier innings was Cole's no-hitter nog steeds intact en stonden de Yankees nog steeds met 5-0 voor.
De Dodgers besloten alles terug te krijgen in de vijfde, hoewel het eerlijk zou kunnen zijn om te zeggen dat de Yankees besloten het aan hen te geven.
Enrique Hernández brak de no-hitter af met een honkslag om de inning te openen. Cole leek het niet erg te vinden en veroorzaakte een luie vliegbal naar het midden Tommy Edman en een grounder naar short van Wil Smit. Oh, ik vergat te vermelden dat Judge die luie bal naar het midden liet vallen, en nadat hij de grounder naar kort had gespeeld, probeerde Volpe de kracht op het derde honk te krijgen, maar hij spitste de aangooi en Chisholm kon hem er niet uit graven. De actie werd bestempeld als een velderskeus en een fout, en de Dodgers hadden de honken vol met nul uit. Zoals zoveel azen voor hem, besloot Cole het schijnbaar zelf te doen, en dat lukte hem bijna, met drie slag voor Lux en Shohei Ohtani swingend. Dat bracht Betts ter sprake, die een cue shot richting het eerste honk sloeg, wat een einde aan de inning had moeten maken. Cole liep naar de eerste plaats, maar stopte, in de veronderstelling dat Antonius Rizzo zou het stuk zonder hulp afmaken. In plaats daarvan stopte Rizzo om de bal te gooien en zag dat er niemand was. De Dodgers scoorden hun eerste punt van de wedstrijd en brachten de stand terug naar 5-1, en de honken bleven vol.
Dat bracht Freeman op de plaat als gelijkmaker. Cole stopte Freeman, maar de heetste slagman van de Series slaagde erin de bal het middenveld in te slaan en Edman en Smith te scoren. Zonder ook maar één hard geraakte bal hadden de Dodgers de voorsprong teruggebracht naar twee punten. Het stond op het punt geheel te verdwijnen. Teoscar Hernández lanceerde een hoge vliegbal die op het waarschuwingsspoor in het midden belandde en bijna over de muur stuiterde. Betts scoorde vanaf het derde honk, en omdat de bal in het spel bleef kon Freeman vanaf het eerste honk de gelijkmaker scoren. In de afgelopen tien jaar heeft geen enkele World Series meer dan vijf onverdiende punten van beide teams samen gehad. De Yankees evenaarden dat totaal alleen al in de vijfde inning.
Verbazingwekkend genoeg keerde Cole na dat alles terug en gooide een 1-2-3 zesde inning tegen de onderkant van de opstelling in Los Angeles. Brusdar Graterol kwam binnen om de zesde te gooien voor de Dodgers – hun zesde werper in de wedstrijd – en gaf prompt vier wijd voor zowel Soto als Judge. Chisholm sloeg een grounder in een velderskeus, waardoor Stanton op het slagveld kwam met lopers op het eerste en derde honk met één uit. Stanton duwde New York terug naar de leiding en scheurde een opofferingsslag diep in het midden. Soto scoorde om de stand op 6-5 te brengen, en Chisholm tikte ook aan en versloeg net de tik op de tweede plaats. Het was een enorm risico. Als hij daar een fractie van een seconde later was aangekomen, zou hij eruit zijn geweest en had Soto's run niet geteld.
Met 98 worpen keerde Cole terug in de zevende en stond voor de derde keer tegenover de top van de Dodgers-opstelling. Nadat hij Ohtani en Betts had uitgeschakeld, gooide hij vier wijd op Freeman, en dat was het einde van zijn avond. Boone kwam naar buiten om de bal aan te nemen, en het publiek stond op om te applaudisseren voor een van de vreemdere starts uit de recente geschiedenis. Cole gooide 6 2/3 innings en stond vijf onverdiende punten toe op vier honkslagen en vier vrije lopen. Hij werd de vierde werper in de geschiedenis van de World Series om vijf onverdiende punten toe te staan, maar geen verdiende punten in een start. Als Alex Speier Opgemerkt werd dat het pas de derde World Series-start van de eeuw was, waarin een startende werper meer dan zes innings gooide en minimaal vijf runs toestond. De laatste werper die deze prestatie behaalde: Cole, in Game 1 van de World Series 2019.
Tommy Kahnle kwam binnen om de achtste te gooien, en Enrique Hernández begroette hem door een line drive single naar links te schieten. Edman brak zijn knuppel op een perfect geplaatste grounder tussen kort en derde, en de Dodgers hadden lopers op het eerste en tweede honk met nul uit. Pitchingcoach Matt Blake wandelde naar de caucus met Kahnle. Tenzij hij de rechtshandige vertelde dat hij vier wijd gooide op Smith, werkte zijn peptalk niet.
Boone kwam toen naar buiten om Kahnle te halen en te brengen Lucas Wever in om voor de derde dag op rij te gooien, dit keer met de honken vol, nul uit, een voorsprong van één punt en de World Series op het spel. Lux werkte een volledige telling voordat hij een opofferingsslag naar het midden stuurde, Enrique Hernández scoorde en de wedstrijd gelijk maakte op zes. Dat bracht de geblesseerde Ohtani ter sprake, die het grootste deel van de wedstrijd overmatched leek op fastballs. Hij maakte een fout op een wissel in de eerste worp, maar zijn knuppel ving net de handschoen van Wells tijdens de swing, resulterend in een interferentie-oproep van een catcher. Het was de derde fout in de wedstrijd voor de Yankees en dat zorgde ervoor dat de honken weer vol kwamen voor Betts.
„Ik had vlak daarvoor een gesprek met Freddie omdat ik niet wist wat ik moest doen“, zei Betts na de wedstrijd. 'Freddie zei net: 'Vertrouw op je gevoel.'' Betts verpletterde een diepe drive naar het middenveld en balde onmiddellijk met zijn vuist; de tweede opofferingsslag van de inning had de Dodgers een 7-6 voorsprong opgeleverd. Weaver schakelde Freeman met drie slag uit die de inning wilde afsluiten. Ondanks dat hij geen treffer toestond, had hij twee runs en de voorsprong ingeleverd.
De Dodgers wilden het niet teruggeven. Na het spelen reliever-roulette met lage hefboomwerking in Game 4waren ze klaar om hun standpunt in te nemen met hun beste relievers. Ze waren echter niet bepaald voorbereid op het volledige bullpen-spel dat nodig was na de implosie van Flaherty. Roberts sloeg 23 nullen in elkaar Antonius BandaBrasier, Michaël Kopech, Alex VesiaRasp, Blake Treinenen, ten slotte, en het meest verrassend, Walker Bühler. Dat septet zorgde samen voor acht strikeouts en stond slechts twee runs toe, ondanks acht vrije lopen voor de Yankees en vier honkslagen.
In zekere zin was het passend dat Buehler de save verdiende met een zuivere negende inning, slechts twee dagen later vijf puntloze innings te gaan in Game 3. Voor het tweede seizoen op rij hadden de Dodgers het beste team dat met geld te koop was, waarbij ze betaalden voor diepgang waar elk team jaloers op zou zijn, maar tegen de tijd dat de play-offs aanbraken, werd hun startrotatie toch gedecimeerd door blessures. Buehler, die het moeilijk had nadat hij aan het seizoen op de IL was begonnen vanwege zijn tweede Tommy John-operatie en twee maanden miste vanwege een heupontsteking, was geenszins een slot om de postseason-selectie te halen, maar hij zag eruit als een nieuwe werper in de play-offs. . Hij sloot de zaken gemakkelijk af, veroorzaakte een groundout naar het derde honk en schakelde vervolgens Wells en Verdugo met drie slag uit om de deal af te ronden. “Voor onze organisatie”, zei Buehler na de wedstrijd, “verdienen we dit. We spelen al jaren heel goed honkbal. Iedereen praat over 2020 en wat dan ook, maar ze kunnen er nu niet veel over zeggen.
