De keuze van de verkozen president Donald Trump voormalig Democratisch parlementslid Tulsi Gabbard voor directeur van de nationale inlichtingendienst is een vreemde en verontrustende keuze. Ze heeft geen formele inlichtingenervaring, en als iemand die er een geschiedenis van heeft het vergaren van desinformatielijkt ze vooral niet geschikt voor een functie waarin het erom gaat het verschil te kunnen zien tussen goede en slechte informatie. En hoewel ze zich gelukkig onvermurwbaar verzet tegen de neoconservatieve elementen van de Republikeinse Partij, zij is niet de duif zoals ze zichzelf soms presenteert.
De taak van DNI is enorm belangrijk als het gaat om het buitenlands beleid. De functie, die in het leven werd geroepen na de aanslagen van 11 september 2001, omvat het toezicht houden op achttien inlichtingendiensten en het voorbereiden van de dagelijkse inlichtingenbriefing van de president. Het is een adviespositie waar veel op het spel staat, maar ook een bureaucratische positie, omdat er zoveel coördinatie tussen instanties nodig is.
Gabbard heeft de reputatie gevoelig te zijn voor verkeerde informatie en Russische propaganda te stimuleren.
Gabbard, een veteraan uit de oorlog in Irak, heeft de aandacht getrokken van mensen uit het hele politieke spectrum vanwege haar scherpe kritiek op Amerikaanse oorlogen. Ze was een criticus van de Amerikaanse interventies in Afghanistan en Irak en verzette zich in het algemeen tegen de tweeledige consensus van na 11 september over regimeverandering en natieopbouw. Zij ook terecht kritiek uitte op toenmalig president Trump voor het terugtrekken uit het nucleaire akkoord met Iran.
Dat zijn goede standpunten, maar die standpunten alleen maken haar nog niet progressief op het gebied van buitenlands beleid. Dat heeft zij ook noemde zichzelf een ‘havik’ op het gebied van terrorisme, gesteund drone-oorlogvoering die de soevereiniteit schendt, en heeft de brutale autoritaire onderdrukking van civiele rebellen gesteund onder de vlag van de strijd tegen het islamisme. Als congreslid was zij had een persoonlijke ontmoeting met de Syrische president Bashar al-Assad ondanks zijn wrede gebruik van geweld tegen rebellen en burgers in de weken daarvoor. Dat heeft zij ook vergeleken de Russische president Vladimir Poetin gunstig aan president Barack Obama terwijl hij pleitte voor het bombarderen van Syrië. Ze heeft beschuldigd pro-Palestijnse demonstranten die ‘marionetten’ zijn van ‘een radicaal-islamistische organisatie’, en haar retoriek rond het verslaan van Hamas suggereert zij sluit zich aan bij de steun van de VS aan de brutale militaire operatie van Israël in Gaza.
Gabbard heeft de reputatie gevoelig te zijn voor verkeerde informatie en Russische propaganda te stimuleren. Zoals NBC-nieuws legt uit, twee jaar geleden “Gabbard plaatste een filmpje op sociale media waarbij ‘het onmiskenbare feit’ wordt beweerd van zogenaamde biolaboratoria die door de VS in heel Oekraïne worden gefinancierd. …De Oekraïense regering, de Amerikaanse regering, nieuwsorganisaties en onafhankelijke onderzoekers hebben allemaal gezegd dat er geen bewijs is voor de bewering, die afkomstig is uit Moskou.” Gabbard ook bleek te kopen van Assad beweringen dat Syrische rebellen in 2017 chemische wapens gebruikten in Syrië, maar Amerikaanse inlichtingendiensten, de Verenigde Naties en de Organisatie voor het Verbod op Chemische Wapens schrijven de aanvallen allemaal toe aan Assad, meldt NBC.
Als Gabbards verontrustende staat van dienst op het gebied van buitenlands beleid een indicatie zou zijn, zou ze in de rol van directeur van de nationale inlichtingendienst in de positie zijn om Trump te adviseren beslissingen te nemen die niet in het beste belang van het land zijn of in overeenstemming met het internationaal recht. Dat zou bijvoorbeeld kunnen inhouden dat Trump ervan wordt overtuigd zich op een zodanige manier bij Rusland aan te sluiten dat Moskou een bijzonder sterke hand krijgt nu Trump probeert te onderhandelen over een regeling in de oorlog in Oekraïne. Meer in het algemeen zou ze kunnen helpen een beleidsregime op te zetten dat Rusland effectief aanmoedigt om zich agressiever te gedragen in de internationale arena.
Maar hoewel Gabbard – indien bevestigd door de Senaat – een van de vele stemmen zou zijn die Trump proberen te beïnvloeden op het buitenlands beleid, is wat potentieel meer gevolgen heeft de manier waarop ze de toegang tot inlichtingen zou kunnen gebruiken om het Amerikaanse publiek rechtstreeks te beïnvloeden. Of het nu gaat om hoorzittingen met wetgevers of lekken naar de pers, Gabbard zou het vermogen hebben om inlichtingen uit te kiezen om het publiek te overtuigen van vermeende diepgaande staatsmachinaties of radicale, potentieel reactionaire verschuivingen in het buitenlands beleid. Gezien Gabbards eigenzinnige visie op het buitenlands beleid, het activistische verleden, de zachtheid tegenover Rusland en de selectieve haviksdrift, is het moeilijk te zeggen hoe de zaken er tijdens haar ambtstermijn uit zouden zien.
Het is beter iemand met Gabbards instincten te hebben dan een echte neoconservatief op haar post. Toch maken haar eigenaardigheden haar onvoorspelbaar, en haar geschiedenis van omgang met autoritairen is verre van geruststellend.
