Er zijn veel manieren om de opkomst bij verkiezingen te vergroten en de invloed van geld bij verkiezingen te verminderen – zoals andere landen hebben bewezen.
Door Nick Romeovoor Kapitaal & Belangrijkste
De opkomst bij de presidentsverkiezingen van 2020 was uitzonderlijk: de 62,8% van de stemgerechtigde Amerikanen die een stem uitbrachten, markeerde de hoogste niveau in tientallen jaren. Internationaal gezien oogt deze recorddeelname echter minder indrukwekkend. In een recente vergelijking van de opkomst bij nationale verkiezingen in 49 landen stond de VS op de 31e plaats, tussen Colombia (62,5%) en Griekenland (63,5%).
Als we andere modellen van over de hele wereld in ogenschouw nemen, komen er verschillende beleidsmaatregelen naar voren die de Amerikaanse verkiezingen democratischer en eerlijker zouden kunnen maken.
Verplicht stemmen
Stemmen is in Australië al een eeuw verplicht. Niet stemmen resulteert in een kleine primamaar er zijn zowel wortels als stokken. Om te beginnen valt de stemdag op zaterdag, waardoor de kans kleiner wordt dat werk- of schoolverplichtingen in de weg staan. In een Volkstellingonderzoek 2022was de meest voorkomende reden die werd opgegeven door geregistreerde Amerikaanse kiezers die niet gingen stemmen: “Te druk, conflicterend werk- of schoolschema.” Een andere aansporing voor Australië is de “democratie worstjes”, geserveerd met gegrilde uien en witbrood en verkocht in de buurt van stembureaus. De opkomst bij de Australische verkiezingen is typisch ruim 90%.
Ongeveer twee dozijn andere landen over de hele wereld hebben een vorm van stemplicht, en dit heeft ook veel mensen aangetrokken steun in de hele Amerikaanse geschiedenis, inclusief van voormalig president Barack Obama.
Democratiebonnen
Zelfs bijna universeel stemmen heeft echter een beperkte waarde als miljardairs en bedrijven de campagnes domineren door middel van grote donaties.
Vice-president Kamala Harris overtrof het recordbedrag van 1 miljard dollar aan campagnefondsen sinds het begin van haar presidentiële bod in juli, terwijl Donald Trump honderden miljoenen dollars ophaalde. Wat uw politieke opvattingen ook zijn, Amerikaanse verkiezingen kunnen aanvoelen als proxy-oorlogen tussen kleine groepen zeer rijken. Opiniepeiling van Pew-onderzoek heeft precies die frustratie ondervonden: sinds de jaren zeventig heeft een meerderheid van de Amerikanen gezegd dat de regering ‘wordt geleid door een paar grote belangen die voor zichzelf zorgen’, en niet voor het welzijn van iedereen.
In 2015 werd Seattle de eerste stad in Amerika die experimenteerde met een unieke participatieve vorm van publieke financiering voor verkiezingen. De kiezers steunden dat jaar a programma voor democratievouchers bedoeld om de verkiezingsfinanciën transparanter en democratischer te maken. In 2024 kunnen kiezers in Seattle twee vouchers van $ 25 ontvangen om bij te dragen aan een kandidaat naar keuze. Kandidaten moeten observeren totale bestedingslimieten om ervoor te zorgen dat hun campagne in aanmerking komt voor deze fondsen.
Veel landen hebben enigszins vergelijkbare regels voor campagnefinanciering. Frankrijk, Israël en Groot-Brittannië zijn dat wel te midden van de landen die de totale campagne-uitgaven beperken. Zelfs met dergelijke beperkingen hebben kandidaten die grote particuliere donaties kunnen aantrekken nog steeds een voordeel. Het combineren van uitgavenplafonds met publieke terugbetalingen van de campagne-uitgaven, zoals Italië, Zuid-Korea en Canada doen, kan de macht verschuiven naar een breder scala aan kandidaten.
In de Verenigde Staten is de uitspraak van het Hooggerechtshof uit 2010 in Citizens United versus Federale Verkiezingscommissie waardoor bedrijven en individuen onbeperkte bedragen konden uitgeven aan verkiezingen. Deze controversiële uitspraak bemoeilijkt de inspanningen om de campagnefinanciering in de VS te hervormen
Kortere campagnes
Langere campagnes kosten doorgaans meer geld, dus het beperken van de duur ervan is een andere manier om de invloed van geld in de politiek te beteugelen. Veel landen doe precies dat. In Groot-Brittannië zijn er campagnes laatst voor minder dan zes weken. In Japan is de campagne voor de algemene verkiezingen dit najaar duurde slechts 12 dagen. Met meer dan honderd dagen is de presidentiële campagne van Harris naar moderne Amerikaanse maatstaven nog steeds vrij kort; Trump kondigde zijn verkiezing bijna twee jaar vóór de verkiezingen van november 2024 aan.
Ongebruikelijk lange campagnes zijn niet alleen in het voordeel van kandidaten die worden gesteund door rijke donoren, ze eisen ook een psychologische tol van het publiek. Een recente vragenlijst van de American Psychological Association blijkt dat 69% van de Amerikanen de presidentsverkiezingen als een belangrijke bron van stress beschouwt.
Elimineer het kiescollege
De Founding Fathers van Amerika hebben het Electoral College-systeem overgenomen, deels vanwege “de haastige invloed veroorzaakt door vermoeidheid en ongeduld”, aldus James Madison. Een andere factor, zoals Alexander Hamilton schreef, was de angst voor mannen met ‘talenten voor lage intriges en de kleine kunsten van populariteit’, die de bevolking zouden kunnen verleiden in wedstrijden die door volksstemming worden beslist. De VS wel de enige democratie in de wereld van vandaag waar kandidaten de volksstemming kunnen verliezen en toch de verkiezingen kunnen winnen.
Misschien niet verrassend voor een systeem met oorsprong In de methode die in middeleeuws Europa werd gebruikt om keizers te selecteren, zien veel mensen het Kiescollege als een achterhaald obstakel voor een functionerende democratie. Volgens een recent Pew-onderzoek63% van de Amerikanen wil dat de persoon die de presidentsverkiezingen wint, de kandidaat is die de meeste stemmen wint.
Tijdens een inzamelingsactie eerder dit najaar zei vice-presidentskandidaat-gouverneur Tim Walz overeengekomen met de meerderheid van de Amerikanen: ‘Ik denk dat we allemaal weten dat het Electoral College moet vertrekken’, zei hij, hoewel de Harris-campagne later duidelijk maakte dat dit niet haar officiële standpunt was. En deze strategische terugtocht was een begrijpelijke tactiek; in een natie met bijna 250 miljoen kiesgerechtigdenkonden ze het zich niet veroorloven iemand van zich te vervreemden bij verkiezingen die naar verwachting in een paar swing states met duizenden stemmen zouden worden beslist.
