Uit peilingen blijkt regelmatig dat de meeste kiezers geloven dat Donald Trump de immigratie beter zou aanpakken dan Kamala Harris. Na drie jaar van recordmigratieniveaus die sommige gemeentelijke begrotingen onder druk hebben gezet, zullen zelfs aanhangers van een liberaal immigratiebeleid wellicht begrijpen waarom de meeste kiezers deze overtuiging koesteren.
Ongeacht waar u staat op het gebied van immigratie, ik kan u vol vertrouwen vertellen dat Harris, als hij wordt verkozen, meer van haar agenda voor immigratiehervormingen zou kunnen verwezenlijken dan Trump ooit zou doen.
Dat komt omdat de immigratievoorstellen van de Republikeinen los staan van de realiteit, terwijl Harris een tweeledig compromis heeft omarmd dat snel tot stand zou kunnen komen als de kiezers een coöperatief Congres kiezen.
Als president bleef Trump ver achter bij zijn grootse beloften over het inperken van illegale immigratie. Waar hij het meest succesvol was, is het deel van zijn immigratieagenda dat hij vermijdt te noemen: het inperken van legale immigratie. Verwacht meer van hetzelfde als hij erin slaagt terug te keren naar het Oval Office. Het zwartgeblakerde hart van Trumps immigratieagenda is massale deportatie. “Op dag één zal ik het grootste deportatieprogramma uit de Amerikaanse geschiedenis lanceren”, zei hij deze week tijdens de bijeenkomst in Madison Square Garden.
Dat is niet de eerste keer dat hij die belofte doet in deze campagne. Het is niet eens de eerste campagne waarin hij het heeft gemaakt.
Hier is kandidaat Trump in 2016:
(T)hier zijn minstens 2 miljoen… criminele buitenaardse wezens nu in ons land… We zullen beginnen ze te verhuizen… Dag één, mijn eerste uur in functie, die mensen zijn verdwenen. En je kunt het gedeporteerd noemen als je wilt; de pers houdt niet van die term. Je kunt het noemen hoe je maar wilt, ze zijn weg. Naast de 2 miljoen zijn er nog een groot aantal criminele illegale immigranten die zijn gevlucht. Maar hun dagen zijn voorbij in dit land. De misdaad zal stoppen. Ze zullen weg zijn. Het zal voorbij zijn.
Het aantal van twee miljoen zogenaamd “criminele” vreemdelingen ligt lager dan de geschatte 11 miljoen immigranten zonder papieren in Amerika in 2016, een aantal dat in principe hetzelfde Vandaag. Maar het deporteren van twee miljoen mensen zou vrijwel zeker een massadeportatie op recordniveau zijn.
Trump haalt de beledigend genoemde Operatie Wetback-operatie onder president Dwight Eisenhower als inspiratiebron. Overheidsstatistieken schatten het aantal deportaties van Ike op 2,1 miljoen, maar de consensus van historici is dat het aantal sterk opgeblazen door dubbeltellingen en vrijwillig, en soms tijdelijk, vertrek. Betere schattingen schatten de deportatie in de jaren vijftig op tussen de 250.000 en 800.000. (Een tweede onderdeel van het programma van Eisenhower was het verdubbelen van de omvang van het programma voor legale arbeidsmigranten, waar voorheen gedeporteerde werknemers zich bij konden aansluiten.)
A CATO Instituut Uit een vergelijking van binnenlandse deportaties in de regeringen van George W. Bush, Barack Obama en Trump bleek dat Bush ongeveer een miljoen immigranten zonder papieren verwijderde en Obama ongeveer 1,2 miljoen gedurende hun respectieve acht jaar in functie.
En Trump? 325.660.
Toegegeven, hij had de helft van de tijd als Bush of Obama, maar hij liep sterk achter op hun tempo en kwam ongeveer 1,7 miljoen minder binnen dan zijn 'Dag Eén'-belofte.
A Analyse van juni 2024 door het Migration Policy Institute ontdekte dat de regering-Biden op schema lag om de totale deportatiecijfers van Trump te evenaren, maar dat er meer aandacht werd besteed aan de grens en minder verhuizingen uit het binnenland.
Uiteraard doen de relatief kleine deportaties van Trump in het binnenland niets af aan de buitensporige wreedheid van zijn staat van dienst op het gebied van de immigratie. Als mijn collega Marc Novicoff heeft uiteengezet dat Trumps zogenaamde ‘nultolerantie’-beleid inzake grensoverschrijdingen ertoe heeft geleid dat 5.500 kinderen van hun families werden gescheiden, het meest in de Lente van 2018.
Maar zelfs dit hartverscheurende beleid heeft niet bereikt wat Trump bedoelde. Die van de Washington Post Philip Bump keek aandachtig naar Trumps ‘favoriete kaart’ die maandelijkse aanhoudingen aan de zuidwestgrens bijhoudt. Ondanks de zware draai die Trump eraan geeft, zijn de zorgen tijdens Trumps eerste drie jaar als president dramatisch gestegen een dieptepunt van ongeveer 16.000 in april 2017 tot ongeveer 144.000 in mei 2019. Tussen dat punt en het begin van de pandemie daalde het aantal aanhoudingen tot ongeveer 35.000 in maart 2020. Ze daalden zelfs nog verder:bijna 17.000 in april 2020– zoals Trump beweerde “Titel 42” noodbevoegdheden op het gebied van de volksgezondheid die verwijderingen bespoedigden. Maar in de laatste maanden van Trump begonnen ze weer te stijgen, tot 78.000 in januari 2021.
Waar Trump tijdens zijn ambtsperiode het meest succesvol was, was niet het beperken van illegale immigratie, maar het legaal immigratie.
Trump erkent niet zomaar zijn interesse in het terugdringen van de legale immigratie. Zijn platform maakt geen melding van het verlagen van de wettelijke niveaus, alleen dat “Republikeinen prioriteit zullen geven aan op verdienste gebaseerde immigratie, om ervoor te zorgen dat degenen die tot ons land worden toegelaten een positieve bijdrage leveren aan onze samenleving en economie, en nooit een aanslag op de publieke middelen zullen worden.” (Al het vreemde hoofdlettergebruik komt uit het originele document.) Eerder deze maand vertelde hij het zelfs aan de Wall Street Journal redactieraad, die immigratie steunt: “Ik wil dat veel mensen binnenkomen, maar ik wil dat ze legaal binnenkomen.”
Maar zijn staat van dienst komt niet overeen met de retoriek. CATO in tabelvorm dat “de regering-Trump tijdens zijn eerste ambtstermijn tot en met november 2020 het aantal groene kaarten dat aan mensen in het buitenland werd afgegeven, met minstens 418.453 en het aantal niet-immigrantenvisa met minstens 11.178.668 heeft verminderd.” Een groot deel van de daling van het aantal groene kaarten vond plaats tijdens de pandemie, toen de uitgifte ‘vrijwel stopte’. Voor die tijd, aldus de Washington PostAndere pogingen van Trump om de groene kaarten te beperken “werden geblokkeerd door het Congres of de rechtbanken.” Toch “frustreerde hij nog steeds immigranten en hun advocaten door aan te dringen op extra controles die de visumverwerking vertraagden, ook voor sommige hoogopgeleide immigranten en hun families.”
En Novicoff meldde dat “Trump het vluchtelingenplafond met 80 procent heeft verlaagd, waardoor het aantal vluchtelingen dat we accepteren met meer dan 65.000 per jaar is verminderd.” (Vluchtelingen worden, in tegenstelling tot grensoverschrijdende asielzoekers, jarenlang zwaar doorgelicht voordat ze goedkeuring krijgen voor permanente hervestiging in de Verenigde Staten.)
De onvervulde beloften van Trump met betrekking tot illegale immigratie zijn over het hoofd gezien sinds de stijging van het aantal asielzoekers onder de hoede van Joe Biden recordniveaus bereikte, met een piek van ongeveer 300.000 in december vorig jaar. Echter, sinds Biden legde via een uitvoerend bevel strikte grensregels opdie cijfers hebben kelderde tot ongeveer 100.000 in september.
Het soort vragen dat vaak aan Kamala Harris wordt gesteld:Als uw regering het de afgelopen drieënhalf jaar niet voor elkaar heeft gekregen, waarom zouden we dan geloven dat u het in de komende vier jaar wel zou kunnen doen? Waarom heeft uw regering er zo lang over gedaan om de grens aan te pakken? – geldt ook voor Trump. Als hij in zijn eerste termijn geen twee miljoen immigranten zonder papieren kon deporteren, laat staan elf miljoen, waarom zouden we dan geloven dat hij dat binnen een seconde wel zou kunnen? Waarom duurde het zo lang voordat hij de toename van het aantal grensoverschrijdingen tot stilstand bracht, en waarom was zijn vermindering slechts tijdelijk ondanks het gebruik van noodbevoegdheden?
Het is niet zo dat zijn gepubliceerde platform veel beleidsdetails bevat die uitleggen hoe zijn aanpak anders zou zijn. Het document belooft terloops een radicale militarisering, waarbij “duizenden troepen die momenteel in het buitenland gestationeerd zijn, naar onze eigen zuidgrens worden verplaatst”, maar zegt niet precies hoeveel of van welke overzeese installaties. Het geeft een voorproefje van het ‘grootste deportatieprogramma in de Amerikaanse geschiedenis’ zonder enige details over welke instanties dit zouden uitvoeren en tegen welke prijs, hoewel Stephen Miller, de voormalige adviseur van Trump in het Witte Huis, hoofd van America First Legal en de muze van de ex-president op het gebied van immigratie zaken, heeft gezegd dat hiervoor de Nationale Garde zou worden ingezet. Een recente CBS Nieuwsbericht zei dat het deporteren van een miljoen mensen 88 miljard dollar zou kunnen kosten. Toen CBS de immigratieadviseur van Trump, Tom Homan, om een schriftelijk deportatieplan vroeg, zei hij dat hij er niet van op de hoogte was.
Net als bij Trumps eerdere ‘nultolerantiebeleid’ zou elke poging tot massale deportatie echte schade aanrichten. De pro-immigratiegroep FWD.us meldt dat 28,2 miljoen inwoners in een immigrantengezin met gemengde status leven, en dat één op de drie Latino-families het risico loopt gescheiden te worden. Het is waarschijnlijk dat Trump individuen schade toebrengt, maar het is onwaarschijnlijk dat hij zijn verklaarde beleidsdoelstellingen zal verwezenlijken.
In schril contrast hiermee heeft Harris een gedetailleerd plan klaar voor gebruik: de tweeledige wet op de grensbeveiliging van de Senaat onderhandeld tussen de Republikein James Lankford, Democraat Chris Murphy en de onafhankelijk geworden Democraat Kyrsten Sinema. Het plan zou financieren meer grensagenten om illegale grensoverschrijdingen te helpen beperken, betere technologie om fentanyl op te sporen, en extra immigratierechters om de achterstand in asielzaken te helpen verwerken. Als de Democraten het Huis van Afgevaardigden winnen en de Senaat behouden, zou het wiskundig mogelijk zijn om voldoende Republikeinse steun te verwerven om een filibuster te overwinnen.
Deze week schreef ik over hoe Kamala Harris meer gedaan zou krijgen dan Donald Trump, gebaseerd op de slappe staat van dienst van Trump dankzij zijn afkeer van tweeledige deals tijdens zijn ambtsperiode en Harris' nadruk op tweeledigheid tijdens het campagnetraject. Ondanks de fixatie van Trump op immigratie is Harris beter in staat om duurzame grensveiligheidsmaatregelen te treffen zonder onnodige schade toe te brengen.
Verwant
