A griezelig tafereel: een schimmige figuur heeft zojuist iemand in een hoogspanningsschakelkast geduwd. Het slachtoffer zit vast op het moment van overlijden, vonken vliegen in het rond terwijl hun lichaam stuiptrekt; Beneden is iedereen verstijfd van verbazing op het moment dat het licht uitgaat. Als je deze scène nauwkeurig onderzoekt, moet je bepalen wie iedereen is, waar ze zijn, waarom ze daar zijn en natuurlijk wie deze moord heeft gepleegd. Je onderzoekt gezichten en voorwerpen, doorzoekt ieders zakken om te zien wat ze bij zich hebben, leest aantekeningen, tekens en letters voor aanwijzingen. Uiteindelijk breng je het samen en vul je een rapport in met ontbrekende woorden waarin precies wordt uitgelegd wie, wat, wanneer, waar en waarom.
Rise of the Golden Idol is een detectivespel uit de jaren 70 waarin elke afzonderlijke scène, eenmaal opgelost, je iets vertelt over een groter mysterie. Het is een vervolg op De zaak van het gouden idooldat zich 300 jaar na het ontdekkingsmysterie van de game afspeelt, maar het spoor volgt van datzelfde vervloekte object. Sommige van deze scènes zijn relatief onschadelijk en zelfs grappig, zoals de drive-in-bioscoop waar een onverwachte brand de cosplayende klanten naar de uitgang doet haasten. Anderen zijn gruwelijk: in het eerste geval speelt een wurging zich af in een oneindige lus, als een Instagram-boemerangverhaal.
Het oplossen van deze zaken geeft enorm veel voldoening, al kun je maar beter hopen dat je een goed geheugen hebt voor namen en gezichten. In scènes kunnen tien of meer mensen voorkomen, en ik had een notitieboekje nodig om het bij te houden. Er worden steeds duidelijker hints aangeboden als je vastloopt, maar zoals het spel waarschuwt, berooft het gebruik ervan je van het plezier van het gebruik van je deductieve redenering. Niettemin, toen ik de hoofdlijnen van een zaak had ontdekt, maar de achternaam van iemand niet duidelijk kon krijgen, was ik blij met de knop die me liet zien welke lege plekken in mijn rapporten verkeerd waren ingevuld.
Het is de vreemdheid van Rise of the Golden Idol die het zo gedenkwaardig maakt: de opzettelijk groteske kunststijl, de asymmetrische gezichten van de personages en de gekke, bewegende ogen, de achtergronden beklad als met verfpennen. De moorden, overvallen en andere misdaden hier zijn bizar, de tableaus verontrustend in hun eeuwige bewegingslussen van twee seconden. Ik vond het moeilijk om een scène uit mijn hoofd te krijgen totdat ik hem had opgelost, waardoor ik een half uur achter elkaar over mijn telefoonscherm moest staren, nadenkend, kruisverwijzingen en dingen opschrijvend. Waarheen leidt de blik van dat personage mij? Waarom is dat tapijt verstoord? Waar kwam die vlek vandaan?
Het grotere verhaal dat uit deze details voortkomt, is alle moeite meer dan waard. Tussen de hoofdstukken door veranderen uw invulbare casusrapporten in invulbare samenvattingen van alles wat u van de laatste paar casussen hebt geleerd, waardoor u verbanden kunt leggen die het verhaal doen bruisen van intriges. Dit is geen spel dat je kunt spelen met je gedachten op iets anders; het vereist dat je heel goed oplet, je gedachten concentreert en ziet wat je hersenen kunnen doen. Ik was aangenaam verrast door mijn eigen redeneervermogen.
De plaats delict is zo raar dat je nooit weet waar deze game je naartoe brengt, maar je hebt altijd wat je nodig hebt om erachter te komen.
