Ridley Scotts Gladiator vocht zich een weg naar de filmgeschiedenis als een van de beste films aller tijden. Het historische epos eindigde op een overtuigende – zij het trieste – toon, die geen verder vervolg behoefde; toch zijn we hier 24 jaar later mee Gladiator II. Scott keert terug om dit vervolg door een colosseum van twijfelaars te loodsen, maar trotseert de film de kansen om zichzelf te profileren als een waardige opvolger van het origineel uit 2000 of stort hij in onder het gewicht van de verwachtingen? Milde spoilers voor Gladiator II volgen.
Lucius Verus van Paul Mescal leidt Gladiator II. Weg van Rome en zijn moeder, Lucilla (Connie Nielsen), woont hij jarenlang in Numidia met zijn vrouw Arishat (Yuval Gonen). Zijn vredige bestaan eindigt nadat het Romeinse leger, onder leiding van generaal Marcus Acacius (Pedro Pascal), Numidia overneemt, Arishat vermoordt en Lucius tot slaaf maakt. De sluwe Macrinus, gespeeld door Denzel Washington op het hoogtepunt van zijn krachten, ziet potentieel in Lucius en kiest hem als gladiator om te verschijnen in de spelen die worden georkestreerd door de nukkige keizers Caracella (Fred Hechinger) en Geta (Joseph Quinn).
Net als in het verhaal van Russell Crowe's Maximus Decimus Meridius, breekt de dood van Lucius' vrouw zijn geest, maar maakt hem gevaarlijk. Hij vecht als een krijger die niets te verliezen heeft, omdat hij niets heeft en er alleen van droomt herenigd te worden met zijn vrouw in de dood. Net als Maximus vereist zijn reis dat hij opnieuw een doel vindt terwijl hij probeert de droom te verwezenlijken die Marcus Aurelius (Richard Harris) ooit voor Rome had.
Natuurlijk is het al een tijdje uit de kast dat Lucius in werkelijkheid de zoon van Maximus is, wat een nieuwe dimensie toevoegt aan het concept van een kind dat het lot van zijn ouders vervult. Ridley Scott leunt echter veel te zwaar op de parallellen tussen Lucius en Maximus. Soms voelt het bijna als een remake van het origineel in plaats van als een vervolg, aangezien Mescal zijn beste imitaties van Crowe maakt. Dit komt over als agressieve fanservice en levert Lucius een nogal onopvallende verhaallijn op in vergelijking met zijn overleden vader.
De pracht en praal verrukt
Met een gerapporteerd productiebudget van meer dan $300 miljoen, Gladiator II ziet er uit. Alles is groter en grootser, waarbij kosten noch moeite worden gespaard om van de film een levensgroot spektakel te maken dat de ijdelheid van het Romeinse Rijk onder Caracella en Geta symboliseert. Van haaien tot neushoorns – hoewel sommige historici debatteren over de opname van deze dieren in het Colosseum – ging een flink deel van het budget naar het realiseren van deze spectaculaire dieren op het scherm.
Eén gebied waarop Gladiator II verbetert ten opzichte van zijn voorgangers in de actiescènes. Of het nu gaat om de gimmickgevechten met de haaien of dodelijke bavianen, of technisch bekwame man-tegen-man-zaken, de gevechten laten de kijker nooit teleurgesteld achter terwijl ze de lat voor geweld hoger leggen. In werkelijkheid, Gladiator II duwt het brutaliteitsniveau door hoofden en ledematen die rondvliegen alsof het de laatste ronde is Dodelijke strijd.
Gecombineerd hiermee is het grandioze karakter van Rome. De verbeteringen in de technologie en het grotere budget helpen Ridley Scott en cameraman John Mathieson om de stad een unieke persoonlijkheid te geven en er een personage op zichzelf van te maken. Let goed op de belichting en kleurcorrectie van de scènes, aangezien deze fungeren als verschillende manieren om de veranderende stemmingen van Rome op cruciale momenten in het verhaal weer te geven.
Macrinus overtreft iedereen in een film waarin de meeste personages zich onderbenut voelen
Het mag voor niemand een verrassing zijn dat Denzel Washington elke scène als Macrinus opeet. De bedoelingen van zijn karakter zorgen ervoor dat iedereen blijft raden terwijl Washington door het spectrum van goed en slecht danst. Tot aan het einde weet niemand hoe hij hem moet categoriseren. Het bijproduct hiervan is dat Washington een grote schaduw werpt over zijn mede-bijrollen.
Gladiator II gaat standaard vooral over Lucius en Macrinus, waarbij alle anderen naar de achtergrond verdwijnen. De grootste teleurstelling hier is Marcus Acacius van Pedro Pascal. Terwijl Pascal Acacius speelt op de juiste toon: een machtige generaal, afgemat door wat Rome is geworden, verdiende zijn karakter een betere behandeling en evolutie in het script van Peter Craig en David Scarpa. In plaats daarvan wordt hij een verhalend middel om een doel te bereiken, terwijl hij een betekenisvollere rol had kunnen spelen.
Dit is symbolisch voor Gladiator II algemeen. Het gaat groots en luid, maar het verkiest elke keer fanservice boven vooruitgang. Vergis je niet: het is een goede film met meer pluspunten dan minpunten, hoewel hij niet in de herinnering zal blijven als een klassieker zoals zijn voorganger. Wees niet verbaasd als iedereen het binnen een paar weken vergeet.
