Op knoppen drukken: tijdens de finale van League of Legends zag ik ongeëvenaard talent – ​​en pure vreugde | Spellen

GOndanks de stortvloed aan slecht nieuws die de afgelopen tien maanden uit de gamesindustrie kwam, was het dit weekend enigszins geruststellend om tussen een menigte van 20.000 blije, gepassioneerde fans te zitten kijken naar het grootste evenement op de esports-kalender: het wereldkampioenschap League of Legends. finales. Het evenement, in de O2 Arena in Londen, was het hoogtepunt van een vijf weken durende wedstrijd om het beste team ter wereld te ontdekken. Omdat ik er nog nooit eerder was geweest – vooral omdat de finale meestal in Azië wordt gehouden, waar de beste spelers meestal vandaan komen – wist ik niet echt wat ik kon verwachten. Zou ik kunnen volgen wat er gebeurde? Zou het mij kunnen schelen? Het blijkt dat de antwoorden op die vragen “soort van” en “hel, ja” waren.

Voor niet-ingewijden: League of Legends is een online gevechtsarenaspel voor meerdere spelers (kortweg Moba) waarin twee teams van vijf spelers krijgers kiezen uit een selectie van 170, en vervolgens strijden om een ​​kaart met fantasiethema te beheersen voordat ze de thuisbasis van de ander vernietigen. . De arena is verdeeld in drie rijstroken met in het midden een gebied dat bekend staat als de jungle, en elk teamlid patrouilleert in zijn eigen specifieke gedeelte – zoals bij elke traditionele teamsport. Wat de complexiteit toevoegt, is het feit dat alle kampioenspersonages hun eigen vaardigheden, wapens en magische aanvallen hebben, en gedurende het spel moeten ze ook monsters en draken verslaan om ervaringspunten te verdienen die ze krachtiger maken. Het is zowel een diepgaand strategiespel als een verbijsterende rel van stampende krijgers, galopperende ruiters en zwevende tovenaars.

De finale van dit jaar ging tussen de ervaren Zuid-Koreaanse ploeg T1 en de Chinese nieuwkomer Bilibili Gaming (afgekort BLG). Deze laatsten gingen hoog door nadat ze de lokale rivaal Weibo Gaming in de halve finale hadden verslagen, maar T1 was de grote favoriet nadat hij de beker al vier keer had geclaimd. Ze waren in een eerder stadium bijna uit de competitie uitgeschakeld, maar hebben blijkbaar de gewoonte om weer in de strijd te komen net als iedereen ze heeft afgeschreven. In de arena lukt het me om naast James Lynch van de esports-nieuwssite plaats te nemen Dexertodie zich vrijwillig aanmeldt om mij door de actie heen te praten. Hij beschrijft T1 als het League of Legends-equivalent van het Nederlandse WK-team uit 1974 – freewheelend, onconventioneel en vol neurotisch genie. Lee “Faker” Sang-hyeok, algemeen beschouwd als de grootste speler in de geschiedenis van de League, is de meester in het middelpunt van dit alles: hun Johan Cruijff. „Zijn bewegingen zijn zo raar en onvoorspelbaar“, zegt Lynch. ‘Hij is zo moeilijk te doden.’

Voordat de finale zelfs maar begint, is er een miniconcert van 10 minuten met de Amerikaanse rapper Ashnikko en Linkin Park, met verbluffende art direction met vuurwerk, gigantische LED-displays en tientallen dansers. Het geheel heeft de uitstraling van een groot sportevenement vermengd met een K-pop-optreden – een rel van kleur, passie en podiumkunst. In de uren voorafgaand aan de finale verzamelden fans zich op de locatie om gepersonaliseerde merchandise te kopen, vrienden uit de community te ontmoeten en zich natuurlijk te verkleden als hun favoriete League of Legends-personages.

Het blijkt dat ik buitengewoon gelukkig was dat dit mijn toeschouwersdebuut in League of Legends was. Het is een spannende ontmoeting. Zodra de krachtmeting begint, wordt het best-of-five-games-format tot het uiterste gedreven, waarbij de twee teams elkaar om de beurt de eerste vier wedstrijden afslachten. Gedurende de hele finale is Faker de dominante spelmaker, die voortdurend in en uit schermutselingen springt, vijanden neerhaalt en vervolgens op de een of andere manier ontsnapt met amper een millimeter van zijn gezondheidsbalk over. In de arena zien we de actie op grote schermen boven het podium waar de 10 jonge spelers het uitvechten. In plaats van ons af te scheiden van de actie, trekken deze vertoningen ons naar binnen. De menigte van voornamelijk twintigers brult luid hun goedkeuring bij slimme bewegingen en zingt wanneer hun partij de overhand krijgt.

De beslisser is een terughoudende aangelegenheid, waarbij de krijgers elkaar porren en porren terwijl ze behoedzaam rondsluipen over de kaart – totdat het geheel ontploft in een uitgestrekte botsing waardoor de Battle of the Bastards lijkt op een klein handgemeen buiten een kebabwinkel.

Het was T1 die als overwinnaar uit de bus kwam, maar dit was ook een overwinning voor het hele concept van esports. De scene heeft moeite gehad – althans economisch – om de hype van de jaren 2010 waar te maken, toen opgeblazen schattingen van de mondiale waarde ervan grote investeerders en sponsors aantrokken, wat leidde tot te grote teamorganisaties en hoge salarissen voor sterspelers. Vorig jaar werd een hele reeks van die organisaties, evenementen en toernooien gesloten, waaronder de veel gehypte Overwatch League van Activision Blizzard. Het evenement van dit weekend trok echter een piekkijkpubliek van 6,94 miljoen mensen – de meesten keken vanuit huis op streamingplatforms zoals Twitch en YouTube – een nieuw record voor esports.

Het is soms gemakkelijk om videogames te beschouwen als een industrie, in plaats van als een cultuur die mensen vreugde brengt. Soms is het belangrijk om verder te kijken dan de verkoop- en kijkcijfers, en in een arena te zitten met 20.000 bewonderende fans. Buiten het O2-megaplex sprak ik met een deelnemer, Morgan, perfect gekleed als Aphelios (in zijn Heartsteel-outfit, om precies te zijn), die de oproep uitlegde: “Er heerst zo’n competitieve geest, iedereen is hier om voor zijn favoriete teams te pleiten, maar het is heel goedaardig. Er zijn ook zoveel verschillende gemeenschappen in League, het is geweldig om te zien hoe ze samenkomen en een band kunnen opbouwen over dat ene ding dat ze gemeen hebben en waar ze echt gepassioneerd over zijn. Dat is het mooie hieraan.”

Wat te spelen

De originele Metal Slug, uitgebracht in 1996, was een opwindende pastiche van de zijwaarts scrollende militaire shooter waarin eenzame, gespierde soldaten het opnemen tegen hele legers zwermend kogelvoer. Het merk is nooit echt verdwenen, met tientallen sequels en spin-offs in de afgelopen 30 jaar – waarvan de laatste is Metal Slug-tactiekendat de look en feel van de franchise van SNK overneemt en er een meeslepend, stijlvol turn-based strategiespel van maakt. Hier stel je een team van krijgers samen en neem je het op tegen het rebellenleger, met behulp van een enorm scala aan aanpasbare wapens en speciale aanvallen.

Erkenning van zijn erfgoed als een ‘run and gun’-spel, ligt de nadruk op beweging en ontwijken, waarbij personages hun verdediging versterken naarmate ze meer stappen zetten, waardoor elke beurt een dynamisch gevoel krijgt. En hoewel er echte diepgang in het strategische spel zit, geven de isometrische pixelkunstbeelden perfect het luchtige gevoel van de serie weer. Metal Slug-veteranen zullen er natuurlijk dol op zijn, maar fans van Advance Wars, XCOM en Into the Breach zullen er ook een echte kick van krijgen.

Beschikbaar op: PS5, Xbox, Nintendo-Schakelaar, PC
Geschatte speeltijd: 20+ uur

Wat te lezen

• PC Gamer heeft er een geweldige functie over een meeslepende toneelproductie van Stille Heuvel 2 door Niko Wilkins, een student aan de Virginia Commonwealth University. Ik kijk zeker uit naar de muzikale bewerking van West End.

• Bedankt, Polygon, voor deze handige gids voor de beste bordspellen van 2024. Het is een divers gezelschap met alles van het bouwen van steden tot het spotten van buitenaardse wezens; Ik hou vooral van het geluid van Burning Banners: Rage of the Witch Queen.

• GamesIndustry.biz heeft een interessant stuk over de toegankelijkheidsproblemen geconfronteerd streamers van videogamecontentinclusief de straffende eisen van het YouTube- en Twitch-publiek.

• Minecraft-fans die hun kerstlijstjes willen vullen, zijn wellicht geïnteresseerd De wereld van MinecraftA stevig nieuw boekdeel met veel concept artarchiefmateriaal en interviews met het team van Mojang over de creatie van de game.

Wat te klikken

Vraag Blok

De vraag van deze week komt van een lezer Turlough:

“Ik heb altijd vermeden VanSoftware spellen waarvan ze dachten dat ze te moeilijk zouden zijn. Toen, in 2021, ervoer ik een zeer pijnlijk sterfgeval en begon ik te spelen Elden Ring. Het heeft mij geholpen mijn verdriet te verwerken en was een van de beste spellen die ik ooit heb gespeeld. Ik heb heb alles doorgewerkt FS Zielen en Zielen-achtige spellen, wat mij ook door een bijzonder moeilijke periode op het werk heeft geholpen (ik ben kinderpsychiater). Zijn er nog andere Zielenlikes die net zo goed zijn? Ik ben spelen Heren van de gevallenenwat zeker leuk is, maar de magie van de anderen mist. I angst dat FromSoftware alle andere games voor mij enigszins heeft verpest, behalve de Zelda's.

Bedankt voor uw vraag en voor uw herinnering dat games ons door moeilijke ervaringen heen kunnen helpen. Ik hoop dat het makkelijker voor je wordt. Wat Souls-likes betreft, vonden veel van mijn collega's het erg leuk Leugens van Peen complex avontuur gebaseerd op de avonturen van Pinocchio – hoewel het verhaal extreem duister is. Als alternatief heb ik echt genoten van de Nioh serie van Team Ninja, die ongelooflijke diepgang biedt qua gevechts- en wapensystemen; de Nioh Collection op PS5 brengt geremasterde versies van de originele game en het vervolg samen.

Als je bereid bent wat verder weg te gaan van het Souls-archetype, zou ik het ook aanraden Holle Ridder, Stellair mes En Nier Automatendie allemaal elementen bevatten van wat de games van FromSoftware zo verleidelijk en meeslepend maakt.