Noem ze Lee Carsley's Kids. Er waren er acht, die elk een debuut in Engeland kregen van de interim-manager tijdens zijn periode van zes wedstrijden; momenten die ze nooit zullen vergeten. Voor de goede orde, hier zijn ze, in volgorde van verschijning: Angel Gomes, Morgan Gibbs-White, Noni Madueke, Curtis Jones, Lewis Hall, Morgan Rogers, Tino Livramento en Taylor Harwood-Bellis.
Voor Carsley, die ze allemaal kende van het managen van Engeland Onder-21, de baan waar hij nu naar terugkeert, was het gemakkelijker om ze te vertrouwen. “Ik zag het niet als een gok”, zei hij na afloop van zondag 5-0 overwinning op Ierland op Wembley, een resultaat dat de promotie van Engeland naar de A-sectie van de Nations League bevestigde. “Het grootste wat je opvalt aan deze jonge spelers is hun mentaliteit. Elke uitdaging die je ze voorlegt, is niet zo groot dat ze ze niet kunnen waarmaken. Dat hebben wij gezien. De uitdaging voor hen is om in maart terug te komen.”
Dat zal zijn wanneer Thomas Tuchel stelt zijn eerste ploeg aan als manager van Engeland en begint zijn zoektocht naar de overwinning op het WK 2026. Het zal ook zijn wanneer een groot aantal meer gevestigde spelers waarschijnlijk weer beschikbaar zullen zijn, waaronder degenen die zich terugtrokken uit Carsley's laatste kamp vanwege fitnessproblemen, waaronder Trent Alexander-Arnold, Declan Rice, Bukayo Saka, Phil Foden, Cole Palmer en Jack Grealish. Op de lijst stonden niet degenen die al gewond waren en niet waren opgeroepen – bijvoorbeeld John Stones, Harry Maguire, Luke Shaw en Kobbie Mainoo.
Carsley had twee doelstellingen als interim-leider: promotie in de Nations League – idealiter zonder de noodzaak van een ontwrichtende play-off in maart – en het vergroten van de talentenpool voor Tuchel. Hij heeft beide vakjes aangevinkt. En toch, terwijl Carsley sprak over een frisser gevoel bij de ploeg, bleef de vraag hangen. Zal Tuchel een soortgelijk vertrouwen tonen in de kinderen? Het heeft een retorisch tintje, vooral vanwege het gevoel van huurwapens dat gepaard gaat met de aanstelling van Tuchel, het contract voor één campagne, het gepraat over glorie of mislukking op het WK. Tuchel zal een manager zijn die haast heeft en misschien niet geneigd is om onervaren spelers te kiezen die waarschijnlijk fouten zullen maken als ze hun draai vinden.
Tuchel zal jonge spelers niet negeren alleen omdat ze niet veel caps hebben. In een gebied als de linksback bijvoorbeeld, waar de mogelijkheden beperkt zijn, kan het zijn dat er ruimte is voor Hall. Aan de andere kant, als Shaw het kan zeggen zijn blessureproblemen liggen achter hemzal Tuchel waarschijnlijk niet geloven dat hij een beslissing moet nemen. Alexander-Arnold en Kyle Walker of Livramento als rechtsback? (Vergeet Reece James niet, een andere speler die kampt met fitnessproblemen). Maguire of Harwood-Bellis in centrale verdediging?
Engeland is ongetwijfeld het best uitgerust op de aanvallende middenveldposities en het is ondenkbaar dat Saka, Foden en Palmer niet zullen terugkeren. Grealish zal hoogstwaarschijnlijk ook terugkomen. Saka of Madueke op de rechtervleugel? Qua startrol is er niet echt een keuze. Rogers neemt het op aan de linkerkant tegen Anthony Gordon en Grealish, om nog maar te zwijgen van Foden en Palmer als ze daar zouden worden ingezet. Gibbs-White in de nummer 10-rol? Of Jude Bellingham, Foden of Palmer?
Ervan uitgaande dat Tuchel naar Saka op rechts kijkt en Harry Kane als spits, zal zijn meest interessante uitdaging zijn hoe hij Bellingham, Foden en Palmer tegemoet moet komen. Het was de vraag die Gareth Southgate op het EK van 2024 met moeite kon beantwoorden; Carsley ook, toen hij ze alle drie beschikbaar had. Het is de Lampard-Gerrard-raadsel en spreekt over de obsessie van het land met grote namen, vooral in vooruitstrevende rollen – en de onwil om er maar één te spelen. Om een manier te vinden voor twee of meer.
Carsley had het trio vorige maand ingehuurd voor de eerste wedstrijd tegen Griekenland op Wembley, zij het toen hij ruimte had om te manoeuvreren terwijl Kane geblesseerd was. Het resultaat was de rommelige 2-1 nederlaag waarvan Carsley toegeeft dat hij er meer bij zal blijven stilstaan dan bij al zijn vijf overwinningen. Aan de andere kant was het Griekenland-debacle misschien wel de meest leerzame van Carsley's wedstrijden voor Tuchel, omdat het liet zien wat je niet moest doen, waardoor de miljoenen managers van Engelse pubs in het hele land tot op zekere hoogte het zwijgen werden opgelegd. ‘Ja, mogelijk,’ zei Carsley. “Op dat moment voelde het niet zo. We hadden waarschijnlijk niet genoeg tijd om eraan te werken, en dan te verwachten dat het gewoon zou werken.”
na nieuwsbriefpromotie
Op het middenveld maakte Southgate zich zorgen over wie naast Rice moest spelen op het EK. Na het mislukte experiment met Alexander-Arnold lukte het niet met Conor Gallagher, maar beter met Mainoo. Carsley's introductie van Gomes en Jones was aanzienlijk. Zou Tuchel een weg terug kunnen zien voor Mason Mount, een speler op wie hij rekende bij Chelsea?
Carsley keerde terug naar de mening die hij door talloze coaches had horen uiten tijdens de debriefing van het Euro 2024-toernooi van de UEFA in september: dat de talentreserves van Engeland eerder een hoofdpijn dan een tonicum waren. Zo zal hij het nooit zien en misschien gaat de les voor Tuchel over de algehele mix; de kinderen kunnen een bijdrage leveren door concurrentie te zoeken voor plaatsen, klaar om in te grijpen als dat nodig is.
„Veel internationale coaches bij dat UEFA-evenement waar ik naartoe ging, zeiden: 'Je hebt veel goede spelers', alsof dat negatief is“, zei Carsley. “Als ze allemaal op precies hetzelfde moment in vorm zijn, dan is het een uitdaging. Maar spelers komen in en uit vorm en het zorgt ervoor dat ze in het team worden geplaatst als ze vliegen en dat ze rust krijgen als dat niet het geval is.'
