We begonnen orders te krijgen en zeiden: „Wat moeten we hiermee doen?“, „Hoe kunnen we überhaupt orders aannemen?“ Ik denk dat het zo was Sara (Andelman) van Colette (de nu gesloten, legendarische Parijse boetiek) die voor het eerst vanuit het buitenland contact opnam. We waren bezig met het inpakken van bestellingen vanuit onze appartementen en deze over de hele wereld te verzenden. We gingen geen van beiden naar een modeschool of zo, we maakten dingen voor de lol. Maar na een paar jaar moet je beslissen of je iets doet om creatief te zijn of dat je er een echt bedrijf van wilt maken. Het is alsof je een nummer hebt gemaakt dat een verrassingshit werd. Wil je een one-hit wonder blijven, of wil je kijken waar je heen kunt? Dat is waar de fundamenten van Ambush begonnen.
Bij het ontwerpen van sieraden haal ik veel inspiratie uit kleding. Ik hou ervan om mensen en culturen te bestuderen. Er was bijvoorbeeld een tijd dat ik echt dol was op de Teddy Boy-beweging. Vroeger was er een kleine bar in Tokio waar we naartoe gingen waar mensen zich verkleedden als Teddy Boys en Teddy Girls! Ook wanneer (elektronisch label) De platen van Ed Banger ontplofte, ze waren enorm in Japan, net als de hele indie-sleaze-beweging. Door de kleurrijke stijlen van Harajuku binnen te halen, had je deze prachtige mix, een alles-kan-houding bij het aankleden. Mensen hadden er zoveel plezier in om weer mode te dragen. Ik was ook groot in de fotograaf Karlheinz Weinbergerdie in de jaren vijftig vlak na de oorlog kinderen gevangen nam in Zwitserland, toen de Amerikaanse cultuur zoveel mensen begon te beïnvloeden. Ze behoorden allemaal tot de arbeidersklasse, maar hielden van mensen als Elvis en pakten metalen stukken uit lokale fabrieken om hun eigen doe-het-zelf-riemen en kettingen te maken die op hun Amerikaanse idolen leken.
Wij associëren sieraden vaak met klasse, waarbij alle edelstenen een beeld van rijkdom oproepen. Maar ik besefte dat je alles kunt gebruiken om jezelf te versieren, zoals deze kinderen deden, en het gewoon kunt bezitten en uiten. Ik begon na te denken: wat zou mijn verhaal kunnen zijn? Ik begon mijn liefde voor verschillende culturen en scènes uit te drukken in mijn sieraden. Mijn ontwerptaal werd bijna als een soep gevormd; veel dingen komen samen en creëren vervolgens een smaak.
Ik heb altijd gezegd dat je het beste kunt leren door zo eerlijk mogelijk te zijn. Wat ik hiermee bedoel is dat er traditionele manieren zijn om sieraden te maken, die je op school leert en oefent. Ik heb daar nooit iets van gehad. Ik werd er gewoon gek van en probeerde van alles een beetje, totdat ik begon te beseffen welk soort stukken ik liever maak dan andere. Door de jaren heen heb ik mijn focus verkleind. Wat je nu ziet is een meer verfijnde versie van Ambush dan waarmee we begonnen.
Kim (Jones) is al heel lang mijn vriendin en kent de reis van mijn vooruitgang als ontwerper. Toen hij mij vroeg om deel uit te maken van zijn Dior Men-team (Yoon was van 2018 tot 2022 juwelendirecteur van het huis), was ik zeer vereerd. Werken voor Dior was alsof je naar Disneyland ging, maar ik mocht zien wat er achter de schermen gebeurt. Ik heb niet alleen met Kim mogen samenwerken, voor wie ik veel respect heb, ik heb ook zoveel geleerd door de ervaring op te doen deel uit te maken van een erfgoedhuis, omdat ik een heel andere achtergrond had. Samen hebben we manieren gevonden om de verhalen in het hart van het huis te moderniseren, waarbij we inspelen op het huidige landschap van luxe shoppers.
