We kunnen het ons niet veroorloven deze bedreiging voor de bevolking van Gaza te negeren

Gaza is niet langer herkenbaar. Sinds het begin van de genocide in Israël vorig jaar is meer dan 60% van de gebouwen verwoest of beschadigd – wat heeft geleid tot meer dan 42 miljoen ton puin. Satellietbeelden gemaakt voor en na oktober 2023 tonen de indrukken van gebouwen en huizen in het ene beeld en een landschap vol bruin stof in het andere. De enorme hoeveelheid stof is het meest bepalende kenmerk van deze foto’s; ze zijn opvallend meer sepia van kleur. Wat ooit deel uitmaakte van een vrijstaande structuur werd verpulverd, verneveld en ingeademd voordat het op de grond belandde.

De genocide heeft talloze bedreigingen voor de gezondheid van de mensen in Gaza veroorzaakt. Maar dit stof – de deeltjes die voortkomen uit het puin dat nu elk deel van de regio bedekt – is een bedreiging waar we niet zoveel over praten. We zouden er meer over moeten praten, omdat het de volksgezondheid in Gaza nog vele jaren in gevaar zal brengen.

Als we aan luchtaanvallen denken, stellen we ons traumatische verwondingen voor: ledematen die in stukken worden gescheurd; gebroken botten, de straten gevuld met bloed. Maar de gevolgen van een luchtaanval gaan veel verder dan de initiële schade die deze veroorzaakt. Overlevenden worden blootgesteld aan giftige bouwmaterialen, rook en chemicaliën – die allemaal op verschillende manieren door het lichaam kunnen worden opgenomen. Aangezien sommige mensen uren of dagen onder het puin vastzitten, is er een langere periode waarin zij direct aan deze materialen worden blootgesteld. Sommige mensen in Gaza leven nog steeds in de ingestorte granaten van hun huizen, terwijl anderen in tenten leven, waarschijnlijk binnen enkele meters van de verwoesting.

Hoe zien deze gezondheidseffecten er specifiek uit voor burgers? Vorig jaar, onderzoekers van de Universiteit van Maryland hebben verschillende onderzoeken beoordeeld om een ​​antwoord te vinden. Ze ontdekten dat de overgrote meerderheid van het onderzoek naar de blootstelling aan toxische chemische stoffen tijdens oorlogen zich in grote lijnen concentreerde op de gevolgen voor militair personeel (zoals de gevolgen van vuurkorven) of op de gevolgen voor degenen die zich in of rond het World Trade Center-terrein bevonden tijdens de oorlog. en na 9/11. Er is betrekkelijk weinig onderzoek gedaan naar de gevolgen van oorlogsgerelateerde blootstelling aan chemische stoffen voor burgers – ook al bestaat er uitgebreide documentatie over bijvoorbeeld de gevolgen van Agent Orange in Vietnam of de geboorteafwijkingen die worden ervaren door baby’s in Fallujah.

Het onderzoek dat na 11 september is uitgevoerd, kan ons een idee geven van waar mensen in Gaza mogelijk mee te maken hebben. Toen de torens instortten, materialen zoals polycyclische aromatische koolwaterstoffen, asbest, metalen en glas werden in de lucht losgelaten. In de nasleep ontwikkelden veel mensen ademhalingssymptomen – wat al snel het “World Trade Center Hoestsyndroom” werd genoemd. Uit onderzoek blijkt dat er sprake was van een toename van kanker onder zowel reddingswerkers als burgers die werden blootgesteld aan de aanslagen van 11 september. Het kan lang duren voordat kanker zich ontwikkelt. Daarom pleiten onderzoekers voor voortgezette surveillance, omdat de relatie tussen blootstelling en de ontwikkeling van kanker duidelijker kan worden. Maar er is voldoende verband gelegd dat het Congres geld heeft toegewezen aan hulpverleners op 11 september James Zadroga 9/11 Gezondheids- en compensatiewet.

Als de ineenstorting van het World Trade Center zulke verstrekkende en langdurige schade heeft aangericht, kun je je alleen maar voorstellen wat een jaar van aanhoudende bombardementen in een gebied aanzienlijk dichter opeengepakt dan Manhattan kan mensen aandoen; in het bijzonder mensen die ook beperkte (of geen) toegang hebben tot basisgezondheidszorg en zich in deze situatie bevinden verstoken van voedsel en schoon water. Als oktober rapport van Reuters benadrukt, dDe aanwezigheid van asbest in bouwmaterialen is van bijzonder belang. Asbest kunnen gemakkelijk worden ingeademd en mesothelioom en longkanker veroorzaken.

Het VN-milieuprogramma heeft ook zorgen geuit over zware metalen en lood die in het grondwater in Gaza lekken; specifiek veroorzaakt door de vernietiging van zonnepanelen. Nu Israël de sanitaire infrastructuur van Gaza vrijwel heeft vernietigd, drinken mensen waarschijnlijk water dat verontreinigd is met deze en andere verontreinigende stoffen. Zoals we weten, blootstelling aan loodzelfs in kleine hoeveelheden is zeer schadelijk voor de ontwikkeling van kinderen. Lood is ook geweest gekoppeld aan een lager geboortegewicht wanneer er sprake is van prenatale blootstelling.

Het is niet moeilijk om te concluderen dat er in de Gazastrook sprake is van een generatiegezondheidscrisis. Zelfs nadat de voortdurende genocide tot een einde is gekomen, hopen we dat de bevolking van Gaza vroeg of laat een levenslange impact zal hebben op hun gezondheid. Terwijl Amerikaanse en Israëlische functionarissen de plannen voor… een ‘naoorlogs Gaza’, er wordt weinig aandacht besteed aan de feitelijke gezondheid en het welzijn van de Palestijnen die daar wonen.

Drs. Almashat & McDiarmid van de Universiteit van Maryland hebben opgeroepen tot meer aandacht en onderzoek naar de gevolgen van blootstelling aan giftige chemicaliën voor burgers in gewapende conflicten. Zonder dergelijk onderzoek worden de slachtoffers van conflicten onzichtbaarder en krijgen degenen die deelnemen aan de ontkenning van de genocide nog meer macht. Als we nalaten deze gevolgen te documenteren, krijgen we een verkeerde indruk van hoeveel mensen zijn gedood en getroffen – wat hen het recht ontzegt om te worden behandeld en, net zo belangrijk, de kans op gerechtigheid.

Deze mensen moeten vertegenwoordigd worden in de literatuur en pleitbezorgers van de volksgezondheid overal ter wereld moeten hun steentje bijdragen om te helpen documenteren wat er is gebeurd. Maar dit kan niet worden gedaan omdat Palestijnse gezondheidswerkers nog steeds het doelwit zijn en worden vermoord, en zoals onderzoekers dat ook willen Dr. Khaled Asler en artsen zoals Dr. Hussam Abu Safiya, directeur van het Kamal Adwan Ziekenhuis, worden ontvoerd door Israëlische troepen. Dr. Asler werd later vrijgelaten na een internationale verontwaardiging, maar Dr. Abu Safiya wordt nog steeds met de zijne vastgehouden door Israëlische troepen verblijfplaats onbekend. Gegevens kunnen niet worden verzameld te midden van massale sterfte; dit moet nu stoppen.