We hebben een wapenstilstandsdeal, maar dit is niet het einde

Drie weken na de Israëlische aanval op Gaza die volgde op de aanval van 7 oktober, de Palestijns-Amerikaanse intellectueel Saree Makdisi schreef iets dat is mij de afgelopen vijftien maanden bijgebleven: “Waar we getuige van zijn… is misschien wel de eerste samensmelting van ouderwets koloniaal en genocidaal geweld met geavanceerde, ultramoderne zware wapens; een verwrongen samensmelting van de 17e eeuw en de 21e eeuw, verpakt en verpakt in een taal die teruggrijpt op primitieve tijden en donderende bijbelse taferelen waarbij hele volkeren worden neergeslagen.”

Makdisi schreef dit voordat de Israëlische grondinvasie van Gaza was begonnen. Maar de verschrikkingen waarvan hij en de wereld getuige waren, gingen het begrip al te boven. We keken allemaal naar de supersonische straaljagers van Israël die raketten van 2.000 pond van Amerikaanse makelij in de skyline van Gaza verpulverden, de overvolle vluchtelingenkampen vernietigden, huizen met zinken daken versmolten met het vlees en de botten van degenen die zich daarbinnen bevonden, en duizenden mensen uitroeiden die het land had verbannen. vanuit hun voorouderlijke huizen – velen van hen bevonden zich net aan de andere kant van het hek dat op 7 oktober werd doorbroken.

Destijds hoopte men dat Makdisi’s woorden een soort grafschrift zouden zijn. Misschien zou deze laatste golf van schokkende brutaliteit de wereld dwingen de realiteit van Israëls apartheidsregime en de geschiedenis van etnische zuiveringen onder ogen te zien. In plaats daarvan ging de livestream afslachting van kinderen en hun families meer dan een jaar door, live en rechtstreeks, rechtstreeks in onze feeds.

Ik dacht opnieuw aan Makdisi’s woorden te midden van de gesprekken wijdverspreid rapporten (waarin functionarissen van alle kanten van het conflict werden aangehaald, inclusief Donald Trump), dat Hamas en Israël hadden ingestemd met een staakt-het-vuren, waarmee hopelijk – eindelijk – een einde zou komen aan de genocide van de afgelopen vijftien maanden. Deze keer lezen ze als een mogelijke proloog. Wat Israël Gaza heeft aangedaan, kan een nieuw tijdperk van staatsgeweld inluiden, zonder regels en zonder misdaden. Alles is toegestaan ​​en niets wordt vervolgd. Geen enkel kind is verboden terrein voor de sluipschutters. Raketten zijn geprogrammeerd om ziekenhuizen en artsen te bereiken. Drones bombarderen je huis en verbranden je vervolgens levend in de tent die je hebt opgezet om je gezin tegen de kou te beschermen. Er zal een leger arriveren en de plek waar je woont tot een kill-zone verklaren. En als je gedood wordt, waarom bevond je je dan in de kill-zone? Je moet een terrorist zijn geweest. Israël deed al deze dingen met het volk van Gaza terwijl de leiders van de wereld toekeken, en deed dit met de volledige politieke en militaire steun van de Verenigde Staten. Andere staten zullen er kennis van genomen hebben.

Ieder fatsoenlijk mens zou moeten hopen dat het staakt-het-vuren stand houdt, maar zelfs als dat zo is, is het einde van de genocide niet het einde van het verhaal. Palestina is nog steeds niet vrij, en we zijn nog niet eens begonnen in het reine te komen met wat Israël tegen Gaza heeft aangericht. Het kan jaren duren voordat we het werkelijke dodental kennen, maar dat zal wel zo zijn veel, veel hoger dan de officiële cijfers. We zullen nooit volledig kunnen kwantificeren hoe diep de bevolking van Gaza door deze wreedheden is getekend.

Volgens de belangrijkste mensenrechtenorganisaties ter wereld is dit de misdaad der misdaden. Het is een genocide geweest. Om dit uit te voeren had Israël twee dingen nodig. Het had een onophoudelijke aanvoer van wapens nodig, die gelukkig door de Verenigde Staten werd geleverd, in strijd met hun eigen wetten. En het was nodig dat de regering-Biden een voorhamer zou gebruiken om zelfs maar de kleinste schijn te wekken dat het internationaal recht en de zogenaamde liberale orde die sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog door de Verenigde Staten wordt geschraagd, enige betekenis hebben.

De Verenigde Naties, die in de nasleep van die oorlog waren opgericht om dergelijke verschrikkingen te voorkomen, werden door de Verenigde Naties machteloos gemaakt opgeheven armen van Robert Wood en Linda Thomas-Greenfield terwijl zij de wil van bijna elke andere natie op aarde trotseerden om de slachting te stoppen.

Internationale hulp- en medische organisaties, ontworpen om apolitiek te zijn ten dienste van mensen in de meest erbarmelijke omstandigheden, werden routinematig beschoten. gebombardeerdverboden, en verguisd.

Het Internationaal Strafhof en het Internationaal Gerechtshof, ogenschijnlijk opgericht om de wereld op één lijn te brengen met de rechtsstaat in plaats van met de wetten van de jungle, zijn gericht op sancties voornamelijk door de gewaardeerde leden van het Amerikaanse Congres. Zelfs toen uit peilingen bleek dat de meerderheid van de Amerikanen consequent een staakt-het-vuren in Gaza wilde, toonden hun vertegenwoordigers een ontstellend respect voor een vreemd land dat in een sneller tempo kinderen vermoordde dan enig ander land in de recente geschiedenis.

De Israëlische premier Benjamin Netanyahu is dat nu gewild door het ICC wegens misdaden tegen de menselijkheid. Toen hij afgelopen zomer voor het Congres kwam spreken, kreeg hij een staande ovatie van een minuut, waarna hij nog tientallen keren werd toegejuicht. Destijds bedroeg het officiële dodental bijna 38.000. Netanyahu en Biden en iedereen die hen steunde, zullen waarschijnlijk een leven van comfort en veiligheid blijven leiden. Het komt wel goed met hen. Er is geen gerechtigheid in dit alles.

Maar te midden van deze ineenstorting van de moraliteit, de evenredigheid en de grondbeginselen van het internationaal recht is Hamas – het veronderstelde doelwit van de hel die Joe Biden en Netanyahu op Gaza hebben losgelaten – niet bezweken.