We gaan verder met een ‘Big Show’-kerst: wat mijn kleuter me heeft geleerd over vakanties en overvloed

Mijn 4-jarige dochter Cross heeft er al een beter idee van de energie die we in kerstcadeaus moeten steken dan een van haar ouders samen.

Het opnieuw beleven van vakantieherinneringen uit je kindertijd via de cadeaus die je voor je kind koopt, is een schuldig ouderschapsplezier. Ja, je koopt het nieuwste, populairste speelgoed; ja, je blijft de hele nacht wakker om dat speelgoed in elkaar te zetten; en ja, je speelt er net zoveel mee als je kind, of misschien wel meer. Een schuldiger genoegen is proberen verder te gaan dan alles wat je ouders misschien voor je hebben gedaan. In mijn geval is dat een nog belachelijker project – ik voelde me altijd gelukkig genoeg om alles te krijgen wat ik nodig had tijdens de kerstdagen in mijn kindertijd – maar hier zijn we dan.

Ik had een uitstekend plan. Ik zou mijn kind leren om met Kerstmis slechts drie cadeaus te verwachten: iets dat ze wil, iets dat ze nodig heeft, en iets educatiefs. In theorie is het volkomen logisch. In werkelijkheid gebeurden er twee dingen waar ik geen plan voor had. Het eerste obstakel was dat ik niet wist dat ze zo ontzettend schattig zou zijn, met een perfecte kleine glimlach waardoor ik haar rot wilde verwennen. De tweede is dat het plaatsen van slechts drie cadeaus onder de kerstboom van het gezin indruist tegen de cadeaucultuur waarin ik ben opgegroeid. Het is net zoiets als aan een vis vragen om niet te zwemmen. Ik ben een product van de Grote Show.

Waar ik vandaan kom, wij alleen leef voor de Grote Show.

De Big Show is een groots gebaar van ouders die graag willen bewijzen hoeveel ze van hun kinderen houden. Het lijkt op een cadeau-explosie. Stel je een prachtige kerstboom voor en stapel er zoveel cadeautjes omheen dat het bijna onmogelijk is om dicht bij de boom te komen – misschien zelfs onmogelijk om de boom zelfs maar te zien. Cadeaus over de hele vloer, cadeaus opgestapeld tegen de muur, cadeaus bovenop andere cadeaus, cadeaus op de bank, cadeaus onder de bank, cadeaus in de keuken, cadeaus bij het toilet, cadeaus die door de voordeur naar buiten stromen – cadeaus, geschenken, geschenken.

Dit was normaal in mijn kinderhuishouden en in de hele buurt. We hebben geleerd om met Kerstmis alles uit de kast te halen. Als het Kerstmis was en de huur van € 600 moet worden betaald, en er stond precies € 600 op de bank, dan heeft u de huur niet betaald. Je probeert de Grote Show te creëren. Dit was Dad Logic 101 toen ik opgroeide: je kunt met het verhuurkantoor praten, onderhandelen met de hypotheekmaatschappij en in januari met het extra geld komen. Je zult het wel kunnen achterhalen. Maar je kunt Kerstmis niet opnieuw creëren. Je kunt jezelf niet hechten aan de magie van 25 december op 26 december. Als het eenmaal weg is, is het weg.

Ik heb dit mijn hele kindertijd gezien. Auto’s werden midden in de nacht in beslag genomen. De stroom werd afgesloten. Schuldeisers lieten mijn huis klinken als een callcenter door de manier waarop ze ons de hele dag belden op zoek naar nog verschuldigd geld. Dat geld werd uitgegeven aan die cadeau-explosies. Toen Kerstmis aanbrak, mijn vader had geen tijd om een ​​goede kredietscore na te jagen. Hij was meer geïnteresseerd in het najagen van dat magische moment – ​​het moment waarop zijn partner of kind hun droomcadeau openscheurde, een harde pauze nam en dan iets oubolligs zei als: “Dit is alles wat ik ooit nodig heb gehad in het leven.”

Gelukkig voor papa was ik altijd een dankbaar kind. Toen hij voor die Triple FAT Goose-jas sprong, zorgde ik ervoor dat ik hem droeg totdat de veren eruit barsten. En toen het huurgeld aan die Air Jordans werd uitgegeven, droeg ik ze totdat mijn voeten groeiden en uit hun naden barsten. Ik speelde met al mijn speelgoed: Mr. Potato Head, Connect 4, de Michael Jackson-pop. En elke keer dat ik een cadeau kreeg dat mijn vader had verzameld, gespaard en geleend om te kopen, keek ik hem altijd aan en dat kleine toespraakje over hoe ik niet kon leven zonder het item waar hij zo hard voor vocht om het te krijgen.

Mijn vader beheerste The Big Show En Papa Logica. We misten nooit een maaltijd en hadden altijd een plek om te verblijven, terwijl mijn broers en zussen en ik hem de glimlach schonken waar hij naar op zoek was terwijl hij zijn laatste dollars aan onze geschenken besteedde, net zoals hij de Kerstman, de denkbeeldige koning van het geven, alle eer gaf .

Voordat ik mijn eigen kind kreeg, vroeg ik me af waarom mijn vader zo hard werkte om de Kerstman de eer te geven. Toen ik de rol eenmaal verdiende, begreep ik dat het bij de Big Show nooit om krediet ging – het ging om de glimlach op onze gezichten. Onze glimlach was als een medicijn voor papa – een onvoorstelbare high die hem dwong risico’s te nemen en hem het grootste deel van het jaar de kans gaf zich de beste ouder ooit te voelen. Ik kan me voorstellen dat mijn vader geloofde dat als hij duizend andere dingen verprutste, maar de kerst goed had gedaan, al het andere goed zou komen.

Ik merk dat ik dezelfde soort glimlach najaag toen mijn vrouw Caron en ik begonnen te daten. Ik deed dingen zoals het opladen van reizen die ik me niet kon veroorloven, of het kopen van designerartikelen die ze willekeurig noemde tijdens onze gesprekken over de dingen waarvan we droomden. Het bezorgen van deze artikelen maakte mij enorm blij. Het ontvangen van deze items maakte haar enorm blij. Net als ik is ze ook een heel dankbaar persoon. Maar dit bracht ons ook op zeer gevaarlijk terrein. We hielden heel veel van elkaar, maar begonnen dure geschenken die liefde te laten bepalen. Ze zou het budget overschrijden om de Grote Show na te jagen, net zoals ik dat zou doen. Net als mijn vader vóór ons.

Ik bracht dit ter sprake in een gesprek en we spraken beiden af ​​om terug te schalen. Wij hebben gefaald. Ik bracht ook het idee naar voren om onze dochter niet te verwennen door een berg speelgoed te kopen, waarbij ik beloofde dat ik me aan de regel van drie geschenken zou houden. Ook daarin hebben wij gefaald. We hebben onszelf er niet eens over beklaagd, maar we hebben beloofd dat we ons de komende jaren aan de regels zullen houden. Die toekomst kwam sneller dan ik had kunnen vermoeden. Het was onze 4-jarige dochter die het initiatief nam en de Grote Show voor ons beëindigde.

Op een avond tijdens het eten vroegen we haar wat ze wilde voor Kerstmis. Cross hield haar hoofdje schuin en trok een wenkbrauw op. ‘Een Moana-babypop en een Moana-jurk,’ zei ze.

Ze vroeg niet om een ​​huis vol cadeaus, een nieuwe Power Wheels-truck, een fiets, 60 Barbie-poppen, een Barbie-landhuis, een Barbie-autobandenwissel, een peuterkeuken, een peuterhaarstudio of een van de andere cadeaus die ik had. waarschijnlijk zou hebben gekocht om de Grote Show te laten gebeuren. Ze was eenvoudig en to the point, en we luisterden naar haar.

Een week nadat Cross ons haar lijst met beschikbare items van twee items had gegeven, voegde ze er een American Girl-pop aan toe. Ik pakte mijn telefoon en ging naar de website om te bestellen, omdat ik zo’n sukkel ben. Mijn vrouw kwam tussenbeide en zei tegen haar: ‚Je hebt een lijst. Die kun je volgende maand voor je verjaardag krijgen.’

Cross vocht niet en klaagde niet – ze zei gewoon oké. Ze is veel slimmer dan ik en begrijpt dat ze niet alles nodig heeft om zich geliefd te voelen. Alleen haar familie.

In deze beangstigende tijden, waarin het voor een ouder gemakkelijk is om het gevoel te krijgen dat je niet genoeg doet of te veel doet voor de kinderen, ben ik blij dat mijn kind begrijpt dat overdrijven geen teken van liefde is. Ze heeft Caron en mij indirect geleerd om ons te concentreren op wat er echt toe doet, zoals onze gezondheid, ons welzijn en onze toewijding aan ons gezin, en om te streven naar een overvloed aan liefde boven een overvloed aan geschenken.

Ik weet nu dat ik mezelf niet voor elk magisch moment verantwoordelijk hoef te houden, zoals mijn vader deed. Als mijn dochter op eerste kerstdag wakker wordt zonder American Girl-pop, kan ik iemand anders de schuld op zich laten nemen. Laten we deze kerst de Kerstman door de modder slepen en onze goede naam behouden.