Terwijl progressieven blijven debatteren over de redenen voor Harris‘ verlies: het was de economie! het was onverdraagzaamheid! Isabella Weber en Elie Mystal bestrijden hun tegengestelde standpunten.
Geef de schuld aan de kosten van levensonderhoud
Terwijl het stof na de verkiezingen van 2024 is neergedaald, worstelen de verbijsterde Democraten met moeite om te begrijpen waarom het land zo heeft gestemd. In de aanloop naar 5 november bleek uit onderzoek na onderzoek dat Amerikanen zich zorgen maakten over de kosten van levensonderhoud, maar veel economen en experts schudden vol ongeloof hun hoofd. Ze gaven de schuld aan een ‘vibecessie’.
Stel je voor dat je moeite hebt om je rekeningen voor de boodschappen te betalen, en dan komt er een econoom uit de hoogste inkomensklasse van het land langs en zegt dat je ontberingen slechts een kwestie van gevoel zijn. Het is dit gebrek aan mededogen, deze onwil om uit de wereld van elegante modellen en geaggregeerde cijfers af te dalen in een poging de omstandigheden ter plaatse te begrijpen, die er uiteindelijk toe hebben geleid dat veel economen medeplichtig zijn geworden aan de overwinning van Donald Trump.
James Baldwin zei ooit dat iedereen die met armoede heeft geworsteld, weet hoe extreem duur het is om arm te zijn. De ervaring van mensen met inflatie verschilt op basis van factoren als ras, inkomen, geslacht, waar u woont, of u een auto heeft om naar goedkopere winkels te rijden, of u grote hoeveelheden kunt inkopen om van kortingen te profiteren, of u uw huis huurt of bezit, of u een hypotheek heeft van voordat de rente steeg, of u afhankelijk bent van creditcardschulden, hoeveel bezittingen u bezit, enzovoort. Deze diversiteit aan geleefde ervaringen komt niet tot uiting in de hoofdcijfers. Voor veel mensen logenstraften de gunstige economische cijfers en de bloeiende aandelenmarkt de realiteit van exorbitante prijzen voor levensmiddelen, torenhoge huren, onbetaalbare gezondheidszorgkosten en stijgende rentetarieven.
Uit exitpolls bleek consequent dat de economie tot de grootste zorgen van de kiezers behoorde. In één exitpoll zei bijvoorbeeld 46 procent van de respondenten dat ze slechter af waren dan in 2020; slechts 20 procent zei vier jaar geleden hetzelfde over 2020 versus 2016. In een andere peiling zeiden negen van de tien kiezers dat ze zich zorgen maakten over de kosten van boodschappen, en acht van de tien zeiden dat ze zich zorgen maakten over de kosten van gezondheidszorg, huisvesting en benzine. En in een derde peiling neigden kiezers uit gezinnen die meer dan $100.000 verdienden naar Kamala Harris, terwijl kiezers uit gezinnen die minder dan $100.000 verdienden de voorkeur gaven aan Trump. Veel werkende Amerikanen waren van mening dat de Democraten hen in de steek hadden gelaten wat betreft hun portemonneeproblemen en uiteindelijk op Trump hadden gestemd.
Huidig probleem
Het hoefde niet zo te zijn. De Harris-campagne kende een veelbelovende start toen de vice-president voorstelde om op federaal niveau prijswetten voor voedsel in te voeren, waarvan uit onderzoeken blijkt dat deze immens populair zijn, ook onder swing-kiezers in swing states. Maar ze stopte met het centraal stellen van het plan nadat Wall Street er modder over begon te gooien en een paar economen de maatregelen ten onrechte bekritiseerden als ‘prijscontroles’. In werkelijkheid zouden de voorstellen van Harris geen vaste prijzen hebben, maar consumenten de macht hebben gegeven om bedrijven verantwoordelijk te houden wanneer zij in noodsituaties de prijzen buitensporig verhogen.
Geconfronteerd met die reactie zweeg Harris over haar krachtigste boodschap voor kiezers met lage en middeninkomens. In haar campagne stonden nog steeds enkele advertenties over prijsopdrijving, maar ze maakte daar tijdens het presidentiële debat geen melding van; evenmin benadrukte ze in haar interviews en toespraken het idee dat ze kiezers zou beschermen tegen kostenschokken.
Omdat Harris het plan niet verdedigde, kon Trump het onbetwist veroordelen. Hij bestempelde haar voorstel tot prijsopdrijving als ‘communistisch’, ook al had hij tijdens zijn eerste ambtstermijn zelf een uitvoerend bevel tegen prijsopdrijving uitgevaardigd. Prijsopdrijvende wetgeving is verre van communistisch en bestaat al lang in dieprode staten als Texas en Florida.
Harris‘ stilzwijgen overtuigde de donoren van de miljardairs en kalmeerde de economen, maar ze verloor het Amerikaanse volk.
Ondertussen beloofde Trump een limiet te stellen aan de rente op creditcards – een controle op de prijs van kortetermijnkredieten. Hij beloofde de prijs van energie en andere essentiële zaken omlaag te brengen. Hoe hij dat zou doen zei hij niet, maar hij portretteerde zichzelf als een leider die mensen zou beschermen tegen stijgende kosten. Natuurlijk zouden de tarieven die hij heeft voorgesteld, als ze worden ingevoerd, een enorme kostenschok veroorzaken, maar tijdens de campagne heeft hij ze geframed als maatregelen om gewone Amerikanen te beschermen.
Kapitalistische samenlevingen berusten op een fundamenteel sociaal contract: mensen gaan werken en krijgen genoeg betaald voor hun arbeid om in de levensbehoeften te voorzien. Wanneer mensen op hun werk blijven verschijnen, maar de prijs van essentiële zaken omhoog schiet – ook al is het maar tijdelijk – voelen werknemers zich bedrogen. De situatie wordt alleen maar erger als de aandelenmarkt recordhoogtes bereikt en de bedrijfswinsten exploderen.
De verkiezingsuitslag moet een waarschuwing zijn. We moeten het vrijemarktfundamentalisme afschaffen en ons een economie durven voorstellen die tegemoetkomt aan de behoeften van gewone mensen – niet als een mooi neveneffect, maar als een belangrijk doel. We kunnen de democratie niet redden door te praten over het redden van de democratie; we kunnen de democratie alleen redden door ons in te zetten voor beleid dat de economische veiligheid van velen garandeert.
Isabella MWeber
Het was de onverdraagzaamheid, domkop
Laten we hier beginnen: we zijn het er allemaal over eens dat tenminste sommige mensen die op Donald Trump hebben gestemd racistisch zijn, toch? We zijn het er allemaal over eens dat tenminste sommige mensen tegen Kamala Harris hebben gestemd omdat ze een vrouw is, toch? De mensen die er trots op zijn racistisch te zijn, hebben op Trump gestemd.
De mensen die het cool en gespannen vinden om vrouwen te haten, hebben op Trump gestemd. Er zijn een onbekend aantal ‘ik haat n*****s en vrouwen’-kiezers, en Trump heeft ze functioneel allemaal gewonnen. Hij was de kandidaat voor racisme en vrouwenhaat, niet alleen volgens mij, maar volgens alle racisten en vrouwenhaters die hem duizelig steunden. Als je dat niet begrijpt, stel ik voor dat je stopt met het lezen van deze column en onmiddellijk terugkeert naar het fantasieland waar je vandaan kwam.
Onze vraag is dan: waarom hebben zoveel mensen die zichzelf niet als racistisch of seksistisch beschouwen, op de openlijk blanke supremacistische verkrachter gestemd? En het antwoord dat ik krijg van zowel de gevestigde vleugel van de Democratische Partij als de hardcore economische progressieven in mijn sociale netwerken is: “Nou, inflatie, zie je, en de partij heeft de arbeidersklasse in de steek gelaten.” Veel mensen aan mijn kant van het gangpad willen mij doen geloven dat miljoenen Amerikanen hun krachten hebben gebundeld met de slechtste mensen die dit land te bieden heeft vanwege de prijs van eieren.
Het economische argument is voor mij niet overtuigend, omdat ik zwart ben. En hoewel ik aarzel om iets te zeggen namens alle zwarte kiezers, heb ik er redelijk vertrouwen in dat zwarte mensen ook van goedkope eieren houden. Ik ken veel zwarte mensen, en niemand van ons loopt naar de pomp en getuigt: „Ik hou er niet van om meer te betalen voor benzine, want het is de prijs van vrijheid!“
Populair
“veeg naar links hieronder om meer auteurs te bekijken”Veeg →
Ik ben gaan begrijpen dat veel blanke mannen uit de arbeidersklasse het gevoel hebben dat hun economische strijd onrechtvaardig en oneerlijk is (terwijl ze denken dat de economische strijd van alle anderen komt omdat ze lui zijn en het niet verdienen), maar de realiteit is dat de zwarte gemeenschap gevoeliger is. aan inflatiedruk dan wie dan ook in dit land. Zoals het gezegde luidt: wanneer blanke mensen verkouden worden, krijgen zwarte mensen griep. We hebben minder rijkdom dan blanken, verdienen minder met de dollar, zijn vaker huurders en ondersteunen vaker huishoudens met meerdere generaties (waarbij onze ouderen geen of een vast inkomen hebben). Dat alles betekent dat wanneer de prijzen stijgen en de lonen niet gelijke tred houden, de zwarte mensen, op grote schaal geschreven, het eerst en het hardst worden getroffen.
Dat is wat er gebeurde tijdens de door Covid-19 veroorzaakte inflatie-economie van begin jaren twintig, en toch verwierpen de zwarte mensen Trump en zijn oproep tot ‘arbeidersklasse’ overweldigend. Zwarte vrouwen – een groep kiezers die ongelooflijk gevoelig zijn voor de prijs van eieren, en de sociaal-economische groep die alle andere deelnemers zou vernietigen in de ‘rassenoorlog’-versie van De prijs is goed– heeft hem voor de derde keer op rij met kracht afgewezen.
Waarom? Zijn zwarte mensen gewoon dom? Zijn wij zo provinciaal dat wij degenen zijn die tegen onze eigen economische belangen hebben gestemd? Door te beweren dat de meerderheid van de blanke kiezers meer door economie dan door haat werd gemotiveerd, wordt heimelijk betoogd dat een meerderheid van de zwarte kiezers te dom is om te weten wat goed voor hen is.
In tegenstelling tot sommige van mijn progressieve vrienden heb ik de neiging zwarte kiezers meer krediet te geven dan dat. Ik denk dat zwarte kiezers met dezelfde economische druk te maken kregen als blanke kiezers, maar dan erger, en ondanks dat wezen de zwarte kiezers Trump resoluut af. Een meerderheid van de blanke kiezers deed dat niet. Dat komt omdat de echte aantrekkingskracht van Trumps campagne niet economisch, maar sociaal was. Trump stelde een economie voor die geleid zou worden door miljardairs en kleptocraten als Elon Musk en Peter Thiel; zo’n economie is niet in het belang van iemand die zich zorgen maakt over de prijs van boodschappen. Maar dat is niet wat Trump verkocht. Wat hij verkocht was de culturele dominantie van blanke mannen, en dat sprak een meerderheid van de blanke kiezers en een grote minderheid van niet-blanke mannelijke kiezers aan.
Ik gebruik graag wat ik de ‘Black Turing-test’ noem: als een redelijke waarnemer de acties van een daadwerkelijke racist of vrouwenhater (hoe dan ook gedefinieerd) niet kan onderscheiden van een persoon die racisme en vrouwenhaat alleen maar om zijn eigen economische redenen ondermijnt, dan is er sprake van geen verschil.
Alle kiezers van Trump zijn óf racistisch, seksistisch óf zo op hun gemak met racisme en seksisme dat het geen verschil maakt. Ik erken dat deze mensen het niet leuk vinden om te horen wat ze zijn. Ik stel dat het zeggen dat deze mensen alleen maar geld en prijzen willen een beter verteerbare politieke strategie voor de korte termijn is dan te zeggen dat ze corrigerende sociale educatie nodig hebben.
Maar ik laat me niet voorlogen. Het was niet de economie, stommeling. Trump voerde een pure, onvervalste blanke identiteitspolitiek en haat, en de witgloeiende haat won.
Eleugen Mystal
Meer van De natie
De nieuwe president is verre van een buitenaardse indringer, maar put uit het autoritarisme van eigen bodem.
Bij de verkiezingen van 2024 hebben de Democraten het verknald met niet-vakbondswerkers. Vakbonden hebben een plan om de partij op de hoogte te brengen.
