De huizencrisis duwt steeds meer mensen de straat op. Ruim één op de tien Canadezen geeft aan tijdens hun leven een vorm van dakloosheid te hebben ervaren.
Daklozen worden gedwongen te kamperen en worden steeds vaker het slachtoffer van de gevolgen van de crisis niet-in-mijn-achtertuin (NIMBY) fenomeen. Regeringen zijn dat het ontmantelen van kampementen – en sommige zijn dat ook bereid om de niettegenstaande clausule te gebruiken om gerechtelijke uitspraken te omzeilen over hun daden – en ook het verbieden van gecontroleerde drugsconsumptieplekken in de buurt van kinderdagverblijven en scholen.
Nu lijkt onvrijwillige behandeling op hun radar te staan.
De toename van onvrijwillige behandelingen
Het is momenteel mogelijk om iemand overal in Canada onder dwang te behandelen. De provinciale wetgeving inzake geestelijke gezondheidszorg staat onvrijwillige opname en onvrijwillige behandeling toe.
Criteria variëren van gevaar tot een gebrek aan instemmingsvermogen en de noodzaak van behandeling. Maar onvrijwillige opname en behandeling mogen alleen als laatste redmiddel worden gebruikt.
Het recht van burgers om te beslissen wat er met hen gebeurt, is van fundamenteel belang. Volgens het Hooggerechtshof van Canada weegt het recht op zelfbeschikking zwaarder dan andere belangen, “inclusief wat artsen denken dat in het beste belang van de patiënt is.” Psychiatrische diagnoses of middelenverslavingen hebben geen juridische gevolgen voor het recht op toestemming voor zorg.
In Canada worden geen gegevens systematisch verzameld over het gebruik van onvrijwillige opname en behandeling. Uit beschikbare onderzoeken blijkt dat er al meer dan tien jaar sprake is van een gestage toename in het gebruik van wetgeving op het gebied van de geestelijke gezondheidszorg om mensen vast te houden. in Quebec, Ontario En Brits-Columbia.
Deze stijging is vergelijkbaar met de situatie in andere westerse landenwat dat suggereert dwang is nu een integraal onderdeel van de behandeling in de geestelijke gezondheidszorg. Geracialiseerde en inheemse volkeren en mensen die in precaire omstandigheden leven, zijn oververtegenwoordigd onder degenen die gedwongen worden in behandeling te gaan.
Uit onderzoek blijkt dat er sprake is van structurele overtredingen van de rechten van mensen die onvrijwillig worden opgenomen of behandeld. In verschillende Canadese provincies zijn class action-rechtszaken gewonnen of gaande wegens misbruik van rechten op psychiatrische afdelingen.
Québec zal mensen die illegaal worden vastgehouden, moeten compenseren.
De ombudsman van New Brunswick concludeerde dat patiënten in het Restigouche Hospital Centre in Campbellton dat wel waren “Slachtoffers van nalatigheid, misbruik en onaanvaardbare behandeling.”
British Columbia moest een dienst opzetten van rechten adviseurs volgende de alarmerende bevindingen van haar ombudsman in 2019. Hij maakte melding van een systematisch onvermogen van zorginstellingen om te voldoen aan de procedurele waarborgen die zijn vereist door de Mental Health Act, waaronder toestemming voor behandeling, en van het ministerie van Volksgezondheid om adequaat toezicht te houden op de naleving van de procedures door instellingen.
Toch heeft de regering van BC aangekondigd dat zij de onvrijwillige zorg zal uitbreiden mensen en gemeenschappen “veilig” houden.”
Ongegronde argumenten
De argumenten van voorstanders van onvrijwillige behandelingen worden niet door de wetenschap ondersteund.
Eerst, ze suggereren vaak dat dakloosheid te wijten is aan geestelijke gezondheidsproblemen of verslavingterwijl uit onderzoek dat blijkt Financiële problemen zijn de belangrijkste oorzaak van dakloosheid. Stijgende huisvestings- en levensonderhoudskosten en lage inkomens liggen aan de basis van de ongekende toename van dakloosheid.
De situatie was voorspelbaar.
De economische ongelijkheid is sinds de jaren tachtig toegenomen. De betaalbaarheid van woningen is in dezelfde periode gedaald. Dakloosheid is een structureel probleem, geen individueel probleem.
Ten tweede leggen voorstanders van onvrijwillige behandeling een verband tussen geestelijke gezondheid en verslaving openbare veiligheidwat erop wijst dat mensen met geestelijke gezondheidsproblemen of drugsgebruikers gewelddadig zijn.
Onderzoek bestaat al lang weerlegde deze associatie op het gebied van de geestelijke gezondheid en de situatie is genuanceerd voor verslaving. Niettemin beweren voorstanders van onvrijwillige behandeling dat het behandelen van mensen tegen hun wil noodzakelijk is omdat ze niet in staat zijn zelf beslissingen te nemen. Deze veronderstelling wordt ook weerlegd door onderzoek, waaruit een veel complexere werkelijkheid blijkt.
Daarnaast zijn er instrumenten voor risicobeoordeling en beoordeling van arbeidsongeschiktheid zijn controversieel en richten zich primair op gemarginaliseerde en raciale mensen.
Ook de aandacht voor de openbare veiligheid bestendigt vooroordelen en angst, waardoor de steun onder de bevolking voor dwangmaatregelen zoals onvrijwillige behandeling toeneemt. Bijna 70 procent van de inwoners van Ontario heeft bijvoorbeeld ondersteuning van wetswijzigingen om gedwongen behandeling te vergemakkelijken.
Derde, sommige politici beweren dat onvrijwillige behandeling werkt. Huidige gegevens ondersteunen dit niet een sterk causaal verband tussen onvrijwillige behandeling en therapietrouw, terugvalpreventie of sociaal functioneren. Integendeel, ze laten het zien schadelijke gevolgen die met dwang gepaard gaan.
Uitgebreide toegang tot gemeenschapsdienstende gebruik van ervaringskennis van betrokkenen en een traumagerichte aanpak lijken veelbelovend en respecteren de mensenrechten.
De taal wijzigen
Voorstanders van onvrijwillige behandelingen, zoals Patrick Brown, de burgemeester van Brampton, Ontario, beweren “de oude aanpak werkt niet.”
Omdat de term ‘onvrijwillige behandeling’ een negatieve connotatie heeft, ze spreken nu van ‘compassionate care’.”
Deze verandering in terminologie sluit aan bij de ZORG programma dat in 2022 in Californië werd geïmplementeerd. Daklozen met bepaalde psychiatrische diagnoses kunnen worden onderworpen aan een onvrijwillige behandeling via ‘een meelevende burgerlijke rechtbank’. De compassievolle benadering van CARE wordt gepresenteerd als een paradigmaverschuiving.
Maar is dat zo?
Het gemakkelijker maken om daklozen en gemarginaliseerde mensen op te sluiten is op zijn zachtst gezegd geen nieuw of origineel idee. Liever, het is een heel oude aanpak dateert uit de middeleeuwen.
Er wordt beweerd dat onvrijwillige behandeling noodzakelijk is omdat mensen niet vrijwillig in therapie zouden gaan. Toch zijn geestelijke gezondheidszorg en verslavingszorg in heel Canada moeilijk toegankelijk dankzij tientallen jaren van onderfinanciering. Het is moeilijk om het schenden van de rechten van mensen te rechtvaardigen om hen te betrekken bij onvrijwillige behandelingen, terwijl vrijwillige behandelingen ontoegankelijk zijn.
Compassionate care is in feite niets meer dan een rookgordijn dat bedoeld is om dwang, structurele ongelijkheid en het gebrek aan sociale verantwoordelijkheid van overheden te verbergen.
Emmanuelle BernheimTitel titel, Rechtsfaculteit, titel van de leerstoel voor onderzoek in Canada en geestelijke en toegang tot de gerechtigheid | Hoogleraar, Faculteit der Rechtsgeleerdheid, Canada Research Chair on Mental Health and Access to Justice, L'Université d'Ottawa/Universiteit van Ottawa
Dit artikel is opnieuw gepubliceerd van Het gesprek onder een Creative Commons-licentie. Lees de origineel artikel.
