Waarom het lijkt alsof we de grootste schurk van de horror, de 'Death Mother', niet kunnen afschudden

Horrorfilms trekken ons naar een wereld waar onze diepste angsten blootgelegd worden. Ze verlichten de donkere uithoeken van de menselijke psyche – die we vaak liever negeren.

En sommige van de meest verontrustende dingen die we ons kunnen voorstellen, zo lijkt het, zijn geen zombies, buitenaardse wezens of demonen, maar dingen die dichter bij huis zijn: moeders. Slechte.

De 'doodmoeder'

Psycholoog Carl Jung heeft zijn hele leven dromen, mythen, sprookjes en religieuze symbolen van over de hele wereld bestudeerd, in een poging ze terug te brengen tot wat hij ‘het collectieve onbewuste.” De kern van het collectieve onbewuste, zo meende hij, bestond uit een reeks primaire symbolen, of archetypen, die fundamentele aspecten van de menselijke ervaring aanspreken: de vader, de held en de bedrieger bijvoorbeeld.

Van al deze archetypen beschouwde Jung er één als de belangrijkste: de moeder.

De moeder symboliseert de oorsprong van ons wezen; ons bestaan ​​is onlosmakelijk verbonden met het hare. Het Latijnse woord voor moeder, ‘mater’, is de wortel van het woord ‘materie’” – de fundamentele substantie van onze fysieke wereld.

Soms is zij de ‘Grote Moeder’: een levengevende, verzorgende figuur. Maar zoals alle archetypen heeft ze ook een schaduwkant: de ‘Verschrikkelijke Moeder’, gekenmerkt door kilheid en destructiviteit.

Voortbouwend op Jungs werk, psychoanalyticus Marion Woodman introduceerde het idee van de ‘Doodmoeder.” Terwijl de Verschrikkelijke Moeder de geest van haar kind aanvalt en hun zelfvertrouwen aantast, bedreigt de Doodsmoeder het lichaam van haar kind, en zelfs hun leven.

De Doodsmoeder is zo angstaanjagend, Jungiaanse geleerde Daniela Sieff merkt op omdat ze mensen maakt geconfronteerd worden met een verontrustend idee: dat “de overtuiging dat de biologie moeders heeft geprogrammeerd om elk kind dat ze ter wereld brengen lief te hebben en te verzorgen, een fantasie is.” Ze wordt verbannen naar de diepste uithoeken van het collectieve onbewuste – en horrorfilms vormen een van de weinige ruimtes waar dit ultieme taboe kan worden verkend.

Als een filmwetenschapperIk heb de prevalentie van het archetype van de Doodmoeder opgemerkt in recente horrorfilms. Net als Woodman en Sieff geloof ik dat ze een van de donkerste elementen van de collectieve psyche weerspiegelt. Ik geloof ook dat het productief kan zijn om met haar om te gaan – dat ze getransformeerd kan worden door haar aan het licht te brengen.

De schaduw van een moeder

“Erfgenaam”, uitgebracht in 2018, begint bij de begrafenis van Annies dominante moeder, Ellen, de leider van een satanische sekte. Om Paimon, de demon die ze aanbad, te kunnen toveren, had Ellen een mannelijke gastheer nodig, die ze via haar eigen zoon probeerde te verkrijgen – wat leidde tot zijn zelfmoord, de dood van haar man en Annie's geestesziekte.

Annie, een kunstenaar die poppenhuizen en miniaturen maakt, streeft ernaar de beste moeder te zijn die ze kan zijn voor haar twee kinderen. Toch wordt ze voortdurend gedwarsboomd door de ziekelijke greep van de schaduw van haar moeder. Het ouderlijk huis voelt donker en hol aan, waarbij elk lid geïsoleerd is in zijn eigen ruimte.

Hun verdriet escaleert wanneer Annie's zoon Peter per ongeluk zijn zus Charlie vermoordt. Terwijl de verschrikkingen van de familie escaleren, begint Annie traumatische gebeurtenissen na te bootsen in een diorama dat ze van hun eigen huis heeft gebouwd, wat haar wanhopige behoefte benadrukt om haar realiteit te construeren en te beheersen.

Het is niet genoeg om haar demonen op afstand te houden. Annie herinnert zich dat ze tijdens het slaapwandelen een keer wakker werd onder het lichtere vocht, op het punt zichzelf en haar kinderen in brand te steken.

Dit gebrek aan moederlijke band – een schending van de meest fundamentele maatschappelijke verwachtingen – geeft de film zijn meest diepgaande gevoel van voorgevoel. Hoewel sommige verschrikkingen bovennatuurlijk zijn, escaleren deze elementen pas tegen het einde. Voordien komt de gruwel voort uit verbroken moederlijke banden. Annie onthult aan haar zoon, Peter, dat ze probeerde hem een ​​miskraam te geven. Toen haar dochter, Charlie, werd geboren, was het Annie's moeder die het kind borstvoeding gaf, de geest van de demon op haar overbracht en uiteindelijk tot haar dood leidde.

Maar zelfs als Annie haar kinderen kwaad probeert te doen, houdt ze van ze totdat ze dat niet meer kan – waardoor een aantal van de meest verontrustende scènes uit de film ontstaan.

Het koesteren van wraak

De film uit 2022 “Uitkomen' is een Fins horrorsprookje dat de verwoestende gevolgen onderzoekt van de conformiteit van een moeder aan maatschappelijke normen en de destructieve gevolgen daarvan voor haar dochter. Wat moederliefde zou moeten zijn, wordt een onbewuste zoektocht naar macht.

De film draait om Tinja, een 12-jarig meisje dat gevangen zit in de sterk gecontroleerde wereld van haar moeder, die geobsedeerd is door het laten zien van de schijnbare perfectie van hun familie op haar videoblog. De moeder, een voormalige kunstschaatsster die vanwege een blessure haar dromen nooit heeft waargemaakt, fixeert zich op Tinja's carrière als turnster, sluit haar af van vrienden en eist constante perfectie.

In de openingsscène vliegt een vogel door het glinsterende raam van de woonkamer, waardoor het glas kapot gaat. Tinja probeert de gewonde vogel weer gezond te maken, maar haar moeder breekt koel met zijn nek en geeft Tinja de opdracht hem te begraven. In een moment van tegenstrijdige emoties knuppelt het kind de vogel, zogenaamd om een ​​einde te maken aan zijn lijden.

Ze ontdekt later een ei in een nest en brengt het terug naar haar slaapkamer om uit te broeden. Gevoed door haar tranen groeit het uit tot een monsterlijk wezen, Alli, dat gelooft dat Tinja zijn moeder is. Geleidelijk aan, terwijl het meisje het jong grootbrengt, begint het op Tinja te lijken, waarbij het haar donkerste verlangens uitbeeldt – en uiteindelijk zal het haar onderbrengen.

‘Hatching’ illustreert de kern van de Death Mother-figuur: hoe moederschap en verzorging verstrikt kunnen raken in geweld en wraak. Zoals Woodman uitlegt, dwingt een Doodsmoeder haar kind om haar eigen onvervulde dromen waar te maken terwijl het eigen zelf van de dochter wordt uitgewist. Omdat het kind de druk niet kan verdragen, projecteert het deze onderdrukte gevoelens op anderen, inclusief haar eigen nakomelingen – een uiting van de onaanvaardbare emoties die ze moet verbergen voor het toezicht van haar moeder.

'Wees mijn schat'

In eerste instantie lijkt het moederschap verre van “Barbaar”, een film uit 2022 die zich afspeelt in een verlaten wijk in Detroit. Het verhaal speelt zich af in het enige bewoonbare huis, gekocht door een groep blanke financiële broers die het verhuren als Airbnb.

Tess, een jonge filmmaker, deelt de ruimte met een andere huurder vanwege een boekingsfout. Toch komt ze in de kelder vast te zitten – en hij wordt verslonden – door een vrouwelijk monster met ontbloot bovenlijf.

Al snel verschijnt AJ, een van de eigenaren van het huis. Een Hollywood-acteur die door de filmindustrie op de zwarte lijst is gezet vanwege beschuldigingen van aanranding. Hij en Tess vechten tegen het monster – gecrediteerd als ‘de Moeder’ – dat nu van plan is hen te verzorgen.

Uiteindelijk komt Tess erachter dat het huis ooit eigendom was van een seriemoordenaar en verkrachter die vrouwen heeft ontvoerd, geïmpregneerd en sindsdien hun nakomelingen zwanger heeft gemaakt, waarbij ze profiteerde van de manier waarop de politie het gebied heeft verlaten vanwege witte vlucht. De moederdemon in de kelder is de enige overlevende.

Nadat ze ontsnapt is, loopt Tess de verte in, op het nummer 'Be My Baby' van de Ronettes.

Dit huis van verschrikkingen is waar de gewelddadige erfenissen van patriarchaat, vrouwenhaat, kapitalisme en gentrificatie allemaal samenkomen. De wilde figuur in de kelder, de Doodsmoeder, is niet de ware terreur. Haar kwaad komt voort uit een lange geschiedenis van wreedheid tegen vrouwen en van het moederschap dat zowel gedwongen als onderdrukt werd.

Drukventiel

Actrices Toni Collette, die schittert in ‘Hereditary’, en Sophia Heikkilä, in ‘Hatching’, hebben zich positief uitgesproken over het aan het licht brengen van hun karakters – en daarmee ook over de druk die moeders ‘monsterlijk’ kan maken.

Collette merkte op dat empathie voor haar personage, de miniatuurkunstenaar Annie, was een gezond proceseen die haar hielp dieper contact te maken met zichzelf. Heikkilä herkende aspecten van de perfectionistische vlogger-moeder in zichzelf en vond die een waardevol waarschuwend verhaal.

Hun inzichten suggereren dat elementen van de Doodsmoeder vaker voorkomen dan we willen toegeven, waardoor ze naar de kelder van onze collectieve psyche wordt verwezen. Horror kan ons helpen deze schaduwen het hoofd te bieden, wat mogelijk tot catharsis kan leiden.

Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd op Het gesprek door Kerry Hegarty aan de Universiteit van Miami. Lees de origineel artikel hier.