Het is moeilijk om over een valsspeler heen te komen, want de enige persoon die je meer haat dan zijzelf, ben jijzelf.
Het is moeilijk om over een vreemdganger heen te komen, want als je de relatie verlaat, zijn er twee mensen om wie je moet rouwen. De ene is de klootzak die je heeft bedrogen, in al hun gebrekkige, ontrouwe glorie. Dit is de persoon op wie je gemakkelijk boos wordt, de persoon met wie je gemakkelijk het contact verbreekt, de persoon met wie je gemakkelijk onzin praat terwijl je ’s avonds met je vriendinnen een cocktail gaat drinken. Het is de persoon bij wie je blij bent om te vertrekken, omdat je weet dat je hun onzin in je leven niet verdient.
De andere persoon waar je overheen moet komen, is de persoon waarvan je dacht dat hij of zij was. De relatie die je dacht te hebben. Het vertrouwen dat je zo zorgvuldig hebt opgebouwd, niet wetende dat de basis uit drijfzand bestond. Het is niet de bedrieger waar je om vier uur ’s ochtends om rouwt als je alleen thuiskomt van de bar en ze wilt bellen om te vertellen dat ze vergeven zijn; het is hun ongrijpbaar perfecte alter ego. Degene waarmee je een leven hebt opgebouwd. Degene waar je je vertrouwen in schonk. Degene waarvan je dacht dat die er altijd zou zijn, totdat ze er niet meer waren. Je haat de persoon die ze zijn geworden, maar je houdt van de persoon die ze waren. Ik hou van hoe de dingen waren. Houd van de herinnering aan elke zalig onwetende dag met hen, zo hevig dat het je aan stukken scheurt.
Het is moeilijk om over een valsspeler heen te komen, omdat je nooit de afsluiting krijgt die je nodig hebt. Je kunt niet redeneren naar de oorzaak van het bedrog – en ik moedig je sterk aan om het niet te proberen. Je achterhoofd zal alleen redenen verzinnen die je pijn doen: je was niet grappig genoeg, sexy genoeg of verleidelijk genoeg. Je hebt niet genoeg opgelet. Je hebt niet genoeg tijd gemaakt. Terwijl elke tijdschrifttitel schreeuwt: „Manieren om je geliefde te plezieren!“ en ‚Hoe je de goeden niet wegjaagt‘, begin je te vermoeden dat het jouw schuld was dat ze vals speelden, en niet die van hen. Je weet logischerwijs dat dit niet waar is, maar het is wel zo voelt WAAR. Hoe harder je naar een reden zoekt, hoe meer de waarheid je ontwijkt. Een simpele beoordelingsfout lijkt geen adequate verklaring voor de hel die je hebt doorgemaakt. Je zoekt dus naar een grotere, betere reden die er niet is.
Het is moeilijk om over een valsspeler heen te komen, want de enige persoon die je meer haat dan zijzelf, ben jijzelf. Je haat jezelf omdat je voor hen valt. Om erin te investeren. Omdat ik een oogje dichtknijpte voor elke rode vlag die onderweg een aanwijzing was. Je minacht jezelf omdat je elke leugen gelooft die ze vertelden, en het allemaal tot bloei laat komen. Je haat jezelf omdat je de puzzelstukjes die je eigenlijk nooit vasthield niet in elkaar hebt gezet.
Het is moeilijk om over een bedrieger heen te komen, omdat we zelden de kans krijgen om op de juiste manier om hem of haar te rouwen. We worden aangemoedigd om elke vernietigende emotie te voelen die we kunnen opbrengen jegens onze ontrouwe minnaars, maar er wordt ons verteld dat we niet nog steeds van hen kunnen houden. Ik kan ze niet missen. We kunnen niet rouwen om het verlies van die liefde, omdat we te boos zouden moeten zijn om verdriet te voelen. We krijgen niet de kans om het reguliere proces te doorlopen van het rouwen om iemand die ooit een belangrijk deel van ons leven was. En omdat we onszelf dit proces proberen te ontzeggen, zijn we een voorbeeld van de pijn. We schamen ons omdat we nog steeds van ze houden. Beschaamd dat ik nog steeds moet rouwen. Beschaamd omdat we niet klaar zijn om meteen opnieuw te beginnen, ook al weten we dat we zoveel beter verdienen. Beschaamd omdat het ons zwak moet maken als we iets anders dan haat voelen.
Het is moeilijk om over een bedrieger heen te komen, omdat de echte persoon die we uiteindelijk moeten vergeven onszelf zijn. We moeten onszelf vergeven dat we de tekenen hebben gemist die we onmogelijk hadden kunnen zien. Voor het verliezen van een wedstrijd hebben we ons nooit aangemeld om te spelen. Voor het hebben van een volkomen natuurlijke band met een persoon die niet bleek te zijn wie hij zei dat hij was. We willen niet accepteren dat er zonder voorrang slechte dingen met ons kunnen gebeuren. Dat we voor de gek kunnen worden gehouden en oneerlijk kunnen worden behandeld en uiteindelijk toch de verliezer kunnen zijn. We willen geloven in het eeuwige evenwicht van het universum, wat suggereert dat als we pijn hebben, we iets verkeerd hebben gedaan. Het is moeilijk om over een bedrieger heen te komen, omdat dit betekent dat je het bizarre idee moet accepteren dat het leven oneerlijk kan zijn in de meest ruwe zin van het woord.
Het is moeilijk om over een bedrieger heen te komen, omdat het schenden van vertrouwen je wereld op zijn kop zet. En de enige manier om het weer met de goede kant naar boven te draaien, is door onszelf toestemming te geven er doorheen te werken. Om te accepteren wat er is gebeurd. Om te rouwen om iemand die we haten. Om een relatie te rouwen waar we van wegliepen. Om elke paradoxale situatie die we tegenkomen te verwerken, totdat we er aan de andere kant doorheen komen. De kant met een schone lei. De kant waar we niet alleen vermoeden dat we beter verdienen – wij weten. En de kant waar we trots op zijn dat we nooit minder hebben geaccepteerd.
