Een grote meerderheid van de kiezers gaf de regering-Biden een onvoldoende op het gebied van de economie. Met het oog op toekomstige beleidsstrijd is het de moeite waard om te proberen de redenen daarvoor te begrijpen.
Je kunt Jared Bernstein, hoofdarchitect van ‘Bidenomics’, niet verwijten dat hij een zekere mate van ‘gevoel’ heeft.schuldgevoel, verwarring‚over de nederlaag van Kamala Harris door Donald Trump bij de verkiezingen van 2024. Bernstein zegt – en ik geloof hem – dat de dagelijkse missie van Bidens economen het verbeteren van de levens van de Amerikaanse arbeidersklasse was. Het moet een bittere klap zijn om niet beloond te worden met de stem ‘Goed gedaan, en ga zo door’.
Toch zijn er zeer weinig aanwijzingen dat teleurstelling over de economie de verkiezingen heeft bepaald. Volgens een NBC-exitpollIn 2024 schakelde slechts 6 procent van de Biden-aanhangers van Biden over op Trump, en hun aantal werd gedeeltelijk gecompenseerd door 4 procent van de kiezers van Trump in 2020 die naar Harris gingen. Het verschil is triviaal, en we hebben geen reden om te denken dat het zich concentreerde in de swing states; Trump won veel meer terrein in staten waar de uitkomst niet twijfelachtig was.
De fundamentele drijvende kracht achter deze verkiezingen was de uiteenlopende opkomst. In een stemgerechtigde bevolking die met 4 miljoen groeide, behaalde Trump 2 miljoen stemmen, terwijl Harris 7 miljoen stemmen verloor vergeleken met Biden in 2020. Bovendien was de overwinning van Biden een unieke golf, waarvan veel bronnen terug te voeren zijn op de pandemie. Misschien wel het belangrijkste was het ongekende stemgemak, dankzij maatregelen die zich in 2024 niet meer voordeden. Maar de precieze motieven van niet-stemmers zijn onbekend; ze verschijnen niet in exitpolls. Kiezersonderdrukking – een endemisch kenmerk van Amerikaanse verkiezingen – differentiële kiezersmobiliteit tussen verkiezingsdata (armere mensen en studenten verhuizen meer), demografisch verloop en woede over specifieke kwesties hebben ongetwijfeld allemaal een rol gespeeld.
Dat gezegd hebbende, peilingen bevestigen dat wel dat een grote meerderheid van de kiezers Bidenomics een laag cijfer gaf. Een gevoel van mislukking weegt op Bernstein en zijn collega’s, ondanks hun goede bedoelingen en inspanningen. Ze werden verworpen – zo zeggen de peilingen – en met het oog op de toekomstige beleidsstrijd is het de moeite waard om te proberen te begrijpen waarom.
Het helpt niet om ruzie te maken, zoals Paul Krugman deed dat weldat kiezers niet competent zijn om over hun eigen belangen en welzijn te oordelen. Krugman verwijt de kiezers feitelijk dat zij de superieure wijsheid van een columnist niet aanvaarden De New York Times. Maar het is een grondbeginsel van de democratie (en van de vrijemarkteconomie) dat kiezers (en consumenten) hun belangen kennen. Het weigeren van dit voorschrift betekent het ontkennen van het nut van de democratie, in welk geval er geen goede reden is om door te gaan met het houden van verkiezingen. Of markten ook.
Als kiezers niet tevreden zijn met de goede cijfers van standaardindicatoren – werkloosheid, maandelijkse inflatie, economische groei –het moet zo zijn omdat die indicatoren niet langer aansluiten bij hun gevoel van welzijn. Ik heb hierover geschreven voor. Vooral de lage werkloosheidscijfers kunnen een weerspiegeling zijn van de wijdverbreide ontevredenheid over slechte banen; een lage inflatie maakt de prijsstijgingen uit het verleden niet ongedaan; en de inkomsten uit de groei kunnen naar winsten en vermogenswinsten vloeien. Deze indicatoren zijn niet nutteloos – als ze slecht waren, zou de situatie nog erger zijn – maar een goede weergave ervan is onvoldoende.
Huidig probleem
Wat er onder Biden gebeurde was a afwijzen in echt inkomens—in de koopkracht van huishoudens. De prijzen waren in 2021-2022 scherp gestegen, ondanks de inflatie tarief was van voorbijgaande aard – in tegenstelling tot wat economen beweren – de prijsverandering niveaus niet. De lonen hadden het moeilijk inhalen. Veel mensen die van spaargeld en pensioenen leefden, hebben dat nooit gedaan. Terwijl het Witte Huis snel actie ondernam om de gasprijzen te verlagen met de olieverkoop uit de Strategic Reserve, deed het weinig om bedrijven ervan te weerhouden hun marges opvullen. De winsten stegen enorm, net als de winst huurprijzengrondprijzen, en de aandelenmarkt. De economen van Biden hadden een fundamenteel feit over het hoofd gezien, namelijk dat het uiteindelijke voordeel van elk ‘stimulerend’ beleid naar degenen met marktmacht vloeit – naar land en naar kapitaal – ongeacht hoe het in eerste instantie wordt verdeeld.
In zijn interview met De New York TimesBernstein accepteerde de kritiek van Larry Summers dat het vroege begrotingsbeleid van Biden te losjes was geweest, waardoor inflatie ontstond. Maar die kritiek was toen verkeerd en is nog steeds verkeerd. Het argument van Summers berust op het idee van werkende huishoudens die van hand tot mond leven en zich vermoedelijk naar de supermarkt (en naar de bars) haasten met het extra geld dat ze zouden kunnen ontvangen. Amerikaanse huishoudens functioneren niet langer op die manier. Ze hebben budgetten, rekeningen, bankrekeningen en gewoonten. Ze beschouwden de Covid-hulp als de buffer die het moest zijn, bewaarden wat ze niet meteen nodig hadden, en trok dat spaargeld op na verloop van tijd. De consumptie (en de investeringen in duurzame goederen, zoals nieuwe auto’s en huizen, maar ook voorraden en land) namen toe grotendeels beperkt tot rijke huishoudensdie niet de belangrijkste ontvangers van Covid-hulp waren. Dergelijke huishoudens hadden gratis contant geld omdat ze hun bestaande inkomen niet, zoals ze normaal zouden doen, aan diensten konden besteden. En ze hadden een tijdlang het extra voordeel van ultralage rentetarieven.
De druk van stemmen als Summers leidde tot een vroege inperking van de directe Covid-hulp, die daalde net toen de prijzen stegen. Het is een schokkend feit dat tijdens Covid de kinderarmoede en de voedselonzekerheid hoog zijn afgewezen, die tarieven keerden terug naar het niveau van vóór Covid toen de voordelen eindigden. Moeten we werkelijk verbaasd zijn dat de getroffen gezinnen, nadat ze kortstondig een beter leven voor hun kinderen hadden geproefd, ongelukkig waren?
Tegelijkertijd begonnen banen terug te komen, maar welke banen? In de economische mythologie draait het Amerikaanse leven om werk – om karaktervorming, het testen van kracht, het vereisen van vaardigheden in de fysieke wereld, op de boerderij, op het platteland, in de fabriek, op de bouwplaats of op de openbare weg. Maar de meeste banen van vandaag zijn niet zo; vrijwel alle nieuwe banen in Amerika van de afgelopen zestig jaar zijn in de dienstensector terechtgekomen – in winkels, kantoren, restaurants; in boekhouding, boekhouding, onderhoud en andere kleine beroepen. De meeste van dit soort banen zijn niet veilig en ook niet goed betaald, en er zijn vaak twee of meer banen nodig om een middenklassehuishouden te onderhouden. De kosten van woon-werkverkeer en kinderopvang zorgen ervoor dat veel secundaire banen nauwelijks rendabel zijn om te behouden. De Covid-hulp en de gedwongen werkloosheid gaven veel Amerikanen een pauze, die ze gebruikten om hun relatie met het werk opnieuw te beoordelen. Velen besloten niet terug te keren, vandaar het werkloosheidspercentage viel en bleef laagook al is de verhouding werkgelegenheid/bevolking nooit volledig hersteld.
Toen de economie weer openging, hadden werkgevers werknemers nodig. De vacatures namen toe. Wat te doen? De optie om de lonen te verhogen (en de arbeidsomstandigheden te verbeteren) is nooit aantrekkelijk, omdat de winsten aan alle werknemers moeten worden gegeven, en niet alleen aan degenen die nieuw of opnieuw zijn aangenomen. Het alternatief is om degenen die de arbeidsmarkt hebben verlaten onder druk te zetten totdat ze de druk voelen en terugkomen, met de hoed in de hand, op zoek naar een baan. En dit zou, met medeplichtigheid van het Biden-team, kunnen worden gedaan door te verhuren De Covid-voordelen vervallenen door renteverhogingen. Prijsverhogingen, direct het vergroten van de winstheeft ook de druk op de niet-werkenden vergroot. Is het een verrassing dat mensen het niet prettig vinden om onder druk te worden gezet om “onzin banen”?
Ondertussen kwam Bidens beleid gericht op de industrie, infrastructuur en het milieu in beeld; dat gold ook voor de eindeloze stroom wapens voor Oekraïne. Wat de voordelen (of minpunten) van deze programma’s op de lange termijn ook waren, hun politieke impact was vrijwel nihil. Infrastructuur blijft onopgemerkt, behalve als een hinderlijk obstakel voor het dagelijkse woon-werkverkeer. Energie (als het werkt) wordt in een bestaand netwerk ingevoerd en onzichtbaar arriveert. Amerikaanse chips en andere artefacten van de grote ‘oorlog’ met China wekken geen trots op bij gewone smartphonegebruikers. Waarom zouden ze? De totale groei van de banen in de industrie sinds 2020 bedraagt tot nu toe hoogstens een paar honderdduizend– nauwelijks een maand normale groei van de werkgelegenheid in Amerika. De werkgelegenheid in de bouw is met ongeveer gestegen 800.000– maar veel daarvan worden opgevuld door migranten. Er is vrijwel geen zichtbaar positief effect op enig onderdeel van het Amerikaanse economische leven, afgezien van de marktkapitalisatie van een paar bedrijven – die, zoals alle bedrijven, voornamelijk in handen zijn van de rijken.
De laatste en fatale klap voor Bidenomics was de steun die het Witte Huis aan de Federal Reserve gaf, nadat de centrale bank in maart 2022 de rente begon te verhogen. gaf zijn zegen– “Het bestrijden van de inflatie is de taak van de Fed” – terwijl hij tegelijkertijd zijn eigen verantwoordelijkheid ontwijkt om op te treden tegen stijgende prijzen. De rentetarieven bleken niet relevant voor de ‘inflatiestrijd’ – ze slaagden er niet in de economische groei te vertragen of de werkloosheid te vergroten – maar ze deden het wel bevroor de huizenmarktmaakte het leven van kleine bedrijven zuur en ondermijnde de levensvatbaarheid van langetermijninvesteringen, waaronder projecten op het gebied van hernieuwbare energie. Ondertussen stroomden enorme bedragen aan betalingen naar de banken op hun reserves en naar de kleine minderheid met grote hoeveelheden staatsobligaties. De Economen van Biden hebben deze regelingen nooit betwist. Ze hielden vast aan de lafhartige orthodoxie, dominant onder de Democraten sinds de tijd van Robert Rubin, die de… De onafhankelijkheid van de Fed is heilig. Maar het hele punt van een ‘onafhankelijke’ centrale bank is het verslaan van elk economisch programma dat de mensen ten goede komt aan het ongemak van Big Finance.
De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat alle Democratische regeringen sinds minstens de jaren negentig verlamd zijn door de schizoïde verdeeldheid van de partij zelf. Democraten zijn afhankelijk geworden van financiering door oligarchen – in het bankwezen, de technologie, de entertainmentsector en andere elitesectoren. Er moeten echter nog steeds stemmen worden verzameld onder gemeenschappen met lage inkomens (en vooral minderheden), die een groot deel vormen van wat de Amerikaanse ‘arbeidersklasse’ wordt genoemd. Maar behalve in buitengewone omstandigheden krijgt deze groep weinig van de overheid (afgezien van toegeven aan identiteit), en wat het wel oplevert, bijvoorbeeld de Verdiende inkomstenbelastingkorting– is vaak zo onzichtbaar mogelijk om de politieke tegenstand te minimaliseren. De pandemie maakte een dramatische uitzondering mogelijk, waarbij kort werd onthuld hoe de omstandigheden konden worden getransformeerd door een radicaal beleid. Maar in plaats van te profiteren van deze gebeurtenis, streefde het team van Biden naar een terugkeer naar normaal. Ondertussen voerde Biden een agressieve campagne van confrontatie en escalatie in Oekraïne en het Midden-Oosten, evenals de economische strijd met China – niet te winnen oorlogen op drie fronten.
Dus hoewel ik het niet eerlijk vind om Bernstein en zijn collega’s de schuld te geven van de nederlaag bij Harris, mag het geen verrassing zijn dat de meeste Amerikanen de Biden-jaren niet als een tijdperk van gelukkige welvaart beschouwen.
Populair
“veeg naar links hieronder om meer auteurs te bekijken”Veeg →
Meer van De natie
Nieuwe regelgeving moet het aantal werknemers dat recht heeft op overwerk uitbreiden. Maar de conservatieve rechtbanken hebben andere ideeën.
Contractonderhandelingen hebben geleid tot hogere pensioenen, verplichte rusttijden en hogere lonen voor een baan die intensieve schema’s en jarenlange training vereist.
Het verplaatsen van middelen, vaardigheden en banen van het militair-industriële complex naar civiele sectoren is een groot project. Maar het zou in je eigen gemeenschap kunnen beginnen.
Matt Bruenig schrijft dat regeringen meer bedrijven moeten nationaliseren, terwijl Zephyr Teachout betoogt dat vrijheid gedecentraliseerde macht vereist.
/
Matt Bruenig En Zephyr les
