Amerikaanse presidenten door de geschiedenis heen hebben al eerder met een precedent gebroken, maar dat kon een verkozen president ook niet lanceer een crypto “meme-munt” dagen voor zijn inauguratie bevindt hij zich echt op de rand van het ongeteste. Als Donald Trump terugkeert naar het Witte Huis na zijn verkiezingsoverwinning in 2024, vertegenwoordigt zijn associatie met de lancering van een meme-munt een ongekende convergentie van presidentiële invloed en speculatieve financiering. Zelfs Andreas Jacksondie een beruchte hang naar gokken en financiële risico’s had, toonde nooit zo’n brutaliteit om aan de vooravond van zijn ambtsaanvaarding een beleggingsproduct te promoten.
Dit zijn puur speculatieve instrumenten, die onbeschaamd bestaan om geen andere reden dan om hun makers te verrijken.
Hoewel de waarde van gevestigde cryptocurrencies een onderwerp van discussie blijft flink debat onder economen en technologenandere cryptocurrencies ventileren vaak een verhalende rechtvaardiging gericht op nut. Voorstanders van bitcoin suggereren bijvoorbeeld het potentieel ervan als digitaal analoog aan goud, of als betalingsnetwerk; Ethereum-aanhangers wijzen op zogenaamde slimme contracten. Of dergelijke voorgestelde toepassingen uiteindelijk levensvatbaar blijken te zijn, blijft zeer twijfelachtig, en veel critici beweren dat deze verhalen fundamenteel onsamenhangend zijn.
Meme-muntenLaat daarentegen de pretentie van nut of verhaal achterwege: deze zijn puur speculatieve instrumentendie onbeschaamd bestaan om geen andere reden dan om hun makers te verrijken.
De werking van meme-munten is opmerkelijk eenvoudig: initiële kopers verwerven tokens tegen een nominale prijs. De publiciteit neemt toe, vaak aangewakkerd door de opkomst van sociale media en de angst om achter te blijven, en de prijzen stijgen. Vroege investeerders kunnen hun bezit vervolgens met winst aan latere kopers verkopen. Deze dynamiek is echter inherent onhoudbaar, en het onvermijdelijke gevolg is dat daaropvolgende investeerders grotendeels waardeloze digitale tokens in hun bezit hebben, die los staan van enig bezit of inkomen. Het is een wiskundige zekerheid dat een meerderheid van de deelnemers financiële verliezen zal lijden – de enige vraag is de precieze verdeling van die verliezen. De waarde van deze tokens berust uitsluitend op hun vermogen om opeenvolgende kopers ertoe aan te zetten een hoge prijs te betalen, een kenmerk dat uitnodigt tot vergelijking met piramidespellen zonder de openlijke belofte van gegarandeerde rendementen.
De lancering van de tokens van de Trumps vlak voor de inauguratie vertegenwoordigt een verontrustende ontwikkeling op het gebied van geld in de politiek. Het is schokkend om te zien dat het presidentiële ambt zelfs maar zijdelings verbonden is met zo’n puur speculatieve financiële onderneming op zo’n gevoelig politiek moment. Deze timing lijkt te suggereren dat het steunen van de kandidaat en het aangaan van een riskante financiële gok op de een of andere manier met elkaar verbonden zijn, een idee dat aanzienlijke ethische zorgen oproept over de invloed van persoonlijke financiële belangen op politieke besluitvorming en zou mogelijk kunnen leiden tot belangenconflicten.
De gevaren rond mememunten ontstaan niet zozeer omdat ze in een regelgevend vacuüm bestaan, maar omdat sommige cryptobedrijven opereren met een cynische minachting voor de wetten die wij hanteren. al hebben. Traditionele financiële markten hebben regels die roofzuchtige aanbiedingen en marktmanipulatie verbieden en die openbaarmaking vereisen, maar veel crypto-operaties negeren deze regels openlijk, wetende dat toezichthouders vaak te weinig middelen hebben om ze af te dwingen. Het resultaat is een perfecte storm voor marktmanipulatie, met geconcentreerd eigendom en gecoördineerde koopcampagnes die openlijk op sociale-mediaplatforms worden gevoerd.
Dit patroon van marktgedrag doet griezelig denken aan het ‘roversbaron’-tijdperk van eind 19e eeuw. Vóór de komst van de effectenwetten vergaarden machtige figuren fortuinen via plannen die gewone beleggers vaak in financiële ondergang lieten. Dat tijdperk, gekenmerkt door beperkt toezicht door de toezichthouders, maakte veel roofzuchtige plannen en misbruiken mogelijk die uiteindelijk leidden tot de moderne effectenregelgeving die vandaag de dag de traditionele financiële sector beheerst.
Wat bijzonder beladen is aan de huidige omstandigheid is de combinatie van een historisch bekend patroon met de snelheid en het bereik van digitale technologie, en nu de directe associatie met een presidentiële transitie. Potentiële kopers begrijpen misschien niet dat ze niet in iets echts investeren – ze kopen alleen maar tokens in een digitaal spel van hete aardappel, waarbij de enige manier om te winnen is door hun bezit aan iemand anders door te geven tegen een hogere prijs vóór de muziek. stopt.
De algehele opkomst van crypto weerspiegelt een dieper nihilisme in de Amerikaanse cultuur – een collectieve afwijzing van fundamentele waarde en het uitgangspunt van markten.
De algehele opkomst van crypto weerspiegelt een dieper nihilisme in de Amerikaanse cultuur – een collectieve afwijzing van fundamentele waarde en het uitgangspunt van markten. Als beleggen in dit wereldbeeld een gemanipuleerd spel is, waarom zouden we dan niet de absurditeit omarmen? Een dergelijk cynisch perspectief benadert markten louter als een casino, waar momentum en hype alleen maar van belang zijn. Dat deze mentaliteit verweven is geraakt met het presidentschap, met tekenen die alleen door ijdelheid en politieke loyaliteit worden ondersteund, onthult een diepgaand verlies van vertrouwen in instellingen en het concept van waarde zelf.
Voor het publiek moet de boodschap ondubbelzinnig zijn: mememunten zijn, ongeacht hun merk of timing, geen legitieme investeringen. Het zijn speculatieve gokken, meer als loten dan als financiële activa. Wanneer ze worden omhuld met politieke symboliek en gelanceerd in tijden van verhoogde publieke aandacht, worden ze een bijzonder gevaarlijk voorstel: een hersenschim van politieke toewijding en financiële roekeloosheid die gepaard gaat met moreel risico en niet het algemeen belang dient.
De lancering van een persoonlijke meme-munt door een president vertegenwoordigt een gevaarlijke samenloop van politieke macht en speculatieve financiën die op zichzelf slecht zouden zijn. Meer fundamenteel – en verontrustender – vertegenwoordigt het verraad aan de plicht van het ambt. Het gebruik van het hoogste ambt van het land om een financieel product te promoten dat bedoeld is om rijkdom van het publiek naar een particulier over te dragen, ondermijnt de institutionele integriteit van het presidentschap zelf.
De Trump-mememunt is misschien wel het laatste hoofdstuk in dit voortdurende verhaal, maar het signaleert een verontrustende nieuwe richting in het gebruik van politieke invloed voor financieel gewin.
Source link
