Trump testte zijn macht door een nieuwe FBI-directeur te benoemen – en het werkte

Voordat hij zelfs maar terugkeert naar het Witte Huis, de verkozen president Donald Trump test de grenzen van de presidentiële macht door zijn eigen regels te volgen. Dit zou geen verrassing moeten zijn. Keer op keer is Trump erin geslaagd de doelpalen te verplaatsen voor wat wel en niet acceptabel is in de Amerikaanse politiek. Laten we beginnen met zijn plan om de traditie te doorbreken door een loyalist aan te stellen om de FBI te leiden.

Deze week kondigde FBI-directeur Christopher Wray aan dat hij zal aftreden voordat Trump aantreedt. Niet omdat zijn ambtstermijn voorbij is, maar omdat Trump dat heeft gezegd. Sinds Watergate, een looptijd van 10 jaar Er is een functie ingesteld voor deze rol, met name om ervoor te zorgen dat de FBI-directeur geïsoleerd is van de presidentiële politiek. Deze regel is zinvol als het je interesseert om onze leiders aan dezelfde wettelijke norm te houden als alle anderen. Maar dat hield Trump niet tegen.

Vorige maand maakte Trump bekend dat hij dat wel wilde complottheoreticus Kash Patel vervangt Wray. (Ter herinnering: Trump koos Wray om de FBI te leiden in 2017 nadat hij James Comey had ontslagen.) Wray had tot 2027 kunnen blijven of Trump kunnen dwingen hem te ontslaan als Trump echt verandering wilde, maar dat deed hij niet. Je zou kunnen stellen dat Wray aftreedt om aan de woede van Trump te ontsnappen of om een ​​rommelige afleiding te vermijden die het werk van het bureau zou overschaduwen. Ongeacht zijn bedoelingen zorgt deze stap ervoor dat Trump de regels zonder weerstand kan ombuigen.

Een grote vraag blijft: zal de Senaat ook meespelen? Trump en zijn bondgenoten eisen loyaliteit van de Republikeinen in het Congres om ervoor te zorgen dat Patel en zijn andere controversiële kabinetskeuzes met weinig tegenslag worden goedgekeurd. Er is een lange lijst van alarmerende schandalen die verschillende van zijn keuzes teisteren, maar we mogen één sleutelfactor niet vergeten: veel daarvan zijn simpelweg niet geschikt. Het uitkiezen van ongekwalificeerde individuen om essentiële overheidsinstanties te leiden zou op zichzelf een schandaal moeten zijn, maar hier zijn we dan.

De Senaat was vroeger een bolwerk tegen ongekwalificeerde mensen die overheidsinstanties leidden. Dat was een goede regel. Trump wil er niet mee spelen. Dat komt omdat Trump deze ongekwalificeerde mensen zal gebruiken om agressieve uitvoerende acties door te voeren, waarbij hij zijn MAGA-agenda voor alles zal implementeren, van massadeportaties en tarieven.

De wetgevende en rechterlijke macht zullen een rol spelen bij het bepalen in hoeverre één politicus of één politieke partij de institutionele vangrails kan uithollen. Hoewel het onduidelijk is waar deze nieuwe lijn precies zal komen, is één ding zeker: hij beweegt. En de nieuwe spelregels zullen bepalen hoe Washington de komende vier jaar zal opereren.

Vangrails zijn geen wetten. Het zijn normen die geaccepteerd worden totdat iemand als Trump ze niet meer accepteert. In de toekomst zal de verkozen president deze vangrails doorbreken. Deze aanvallen op onze democratie zijn zeker niet normaal, maar we mogen niet verdwalen in het debat over de “normaliteit” van Trumps capriolen.

‘Normaal’ is subjectief, en er zal elke dag een nieuwe vuurstorm zijn die de nieuwscyclus zal voeden. Laten we bewust zijn in de manier waarop we reageren. Of het ‘normaal is of niet’ zal het debat niet winnen en de manier waarop hij zijn macht uitoefent niet veranderen. In plaats daarvan zal het veel productiever zijn om je te concentreren op het vinden van de grens van wat wel of niet acceptabel is.

Deze onzichtbare grens van aanvaardbaarheid is in de loop van de Amerikaanse geschiedenis verschoven. Als natie hebben we zwarte mensen tot slaaf gemaakt omdat het bepaalde Amerikanen economisch ten goede kwam. Na de aanval op Pearl Harbor in 1941 stuurde de regering Japanse Amerikanen daarheen interneringskampen. Vrouwen hadden tot de verkiezingen geen stemrecht 19e amendement werd nog maar een eeuw geleden ingevoerd.

In de loop van de geschiedenis van ons land is de grens van wat ‘normaal’ is, verschoven. Soms twee stappen vooruit, één stap terug. Terwijl we zoeken naar een pad voorwaarts, is het belangrijk om ons af te vragen: waar ligt nu de grens? En wie mag het tekenen in het tweede Trump-tijdperk?

In het verleden is de grens verschoven omdat mensen eraan werkten om deze te verplaatsen en vervolgens de positie ervan verdedigden. De Verenigde Staten van Amerika zijn de eerste multiraciale democratie die ooit is geprobeerd. We hebben onszelf gedefinieerd door de kansen te overwinnen. De komende jaren moeten we niet vergeten: Trump hoeft ons niet te definiëren. Het hele idee van wie we zijn als natie wordt uitgedaagd, maar het Amerikaanse volk heeft de macht om de grens te trekken, de regels opnieuw in te stellen en er sterker uit te komen.

Kijk voor meer tot nadenken stemmende inzichten van Symone Sanders-Townsend, Michael Steele en Alicia Menendez “Het weekend” elke zaterdag en zondag om 8.00 uur ET op MSNBC.