Woensdag verscheen Russell Vought, de gekozen president Donald Trump om leiding te geven aan het Office of Management and Budget, voor een panel van senatoren. Toen een paar uur later de voorzittershamer viel om de hoorzitting te beëindigen, was het meest positieve wat je over Voughts optreden kon zeggen dat hij er überhaupt voor kwam opdagen.
Onder ondervraging van de Commissie Binnenlandse Veiligheid en Gouvernementele Zaken van de SenaatVought was gepolijst en toch ontwijkend. Hij danste om vragen van de Democraten heen en speelde zijn bekendheid met de Republikeinen van het panel, die hem gretig softbal na softbal toewierpen. Voughts minachting voor het bevestigingsproces kwam de hele tijd duidelijk tot uiting in zijn onwil om zich in te laten met inhoudelijke zorgen over zijn plannen of bedoelingen. De hoorzitting was een brutale vertoning van hoe ver de wetgevende macht is gevallen van zijn prominente plaats in de Grondwet, toen Republikeinse senatoren gretig een man omhelsden die ze liever achterhaald zou zien.
Republikeinse senatoren omhelsden gretig een man die ze liever verouderd zou zien.
Hoewel de OMB weinig bekend is buiten de wankele kringen in Washington, raakt de organisatie elk facet van de regering. Het stelt de uitgavenplannen vast en stelt de financieringsprioriteiten van de regering vast; het ondertekent alle regelgeving die agentschappen naar voren brengen; het houdt toezicht het aanwervings- en ontslagproces voor ambtenaren en politieke benoemingen. In het hoofdstuk waarover hij schreef het Project 2025 van de Heritage FoundationVought betoogde dat de invloed van de OMB het tot een ideaal zenuwcentrum maakt voor een hyperagressieve uitvoerende macht. Op 26 pagina’s zette hij zijn visie uiteen over hoe de OMB kan functioneren om de federale bureaucratie vorm te geven tot welk doel dan ook dat hij passend acht, inclusief de vervanging van onpartijdige carrièrefunctionarissen door politieke lakeien.
De Republikeinse voorzitter van de commissie, senator Rand Paul uit Kentucky, verwelkomde Vought als een potentiële bondgenoot in Pauls eigen langlopende kruistocht om de overheidsuitgaven te verminderen. Op sommige gebieden deelt Vought die ijver. Nadat de eerste regering-Trump in 2021 eindigde, richtte Vought het Center for Renewing America op, een pro-Trump-denktank die pleitte voor grote bezuinigingen om dat uit te geven laat het sociale vangnet versnipperd achter en miljoenen Amerikanen moesten aan hun lot overgelaten worden.
Maar van zijn geschriften en toespraken Als leider van de CRA is het duidelijk dat Voughts visie voor Amerika niet de visie is die Paul verdedigt, een visie die door het Congres wordt aangestuurd om de touwtjes van de spreekwoordelijke portemonnee dicht te trekken. In plaats daarvan heeft Vought gemaakt de ware diepten van zijn ideologieën bekend: een filosofie die het presidentschap ziet als onbelemmerd door de andere takken van de overheid. Hoewel Vought al een deel van Trumps eerste ambtstermijn als OMB-directeur fungeerde, zou zijn terugkeer bij het agentschap een geheel andere benadering van zijn macht met zich meebrengen. En met zijn kennis van hoe de machtsinstrumenten in Washington werken, heeft hij een… belangrijke rol bij de voorbereiding van de nieuwe regering om de wurggreep op de rest van de regering aanzienlijk te verscherpen.
De Verkeerd benoemd Ministerie van Efficiëntie van de overheid zou de komende weken en maanden meer krantenkoppen kunnen krijgen. Maar het zijn niet Elon Musk en Vivek Ramaswamy die belast zullen worden met het doorvoeren van de bezuinigingen die hun adviescommissie voorstelt. Die taak ligt constitutioneel gezien in de handen van het door de Republikeinse Partij gecontroleerde Congres, een uitdaging die gepaard gaat met een hoge mate van politieke moeilijkheden, zelfs voor leden die op veilige zetels in het Huis van Afgevaardigden zitten.
Nu Vought echter op zijn plaats is, zal het Congres kan een rubberen stempel worden hoogstens in het bestedingsproces. Vought heeft aangegeven dat hij van plan is het voorbeeld van Trump te volgen bij het uitdagen of ronduit negeren van de Wet op de controle op stuwen. Die wet, die in 1974 werd aangenomen na het veto van Richard Nixon, verbiedt de president eenzijdig te beslissen of hij terughoudend zal zijn of in beslag nemenfondsen die het Congres heeft toegeëigend. Dat is echter precies wat Vought wil doen: mogelijk miljarden dollars aan bezuinigingen bestellen aan Medicaid, huisvestingsuitkeringen, voedselhulp, onderwijsfinanciering, buitenlandse hulp en welk beleid dan ook waar Trump persoonlijk niet wil dat er geld naartoe gaat.
Niet dat Vought daarover wilde praten natuurlijk. Zelfs nadat hij een Republikeinse senator had verteld dat je niet vaak vier jaar hebt om na te denken over hoe je je werk de volgende keer beter kunt doen, wilde hij geen details delen over de conclusies die hij had getrokken. Vragen die verband hielden met de tijd dat hij leiding gaf aan zijn denktank werden terzijde geschoven, net als de vragen over zijn plannen die ooit waren bevestigd. “Ik ben hier om de president te vertegenwoordigen” was een voorraad zinzoals ‚Ik ga niet spreken namens een specifiek voorstel dat de president niet heeft gedaan‘ en ‚Ik ben hier niet namens mijn eigen persoonlijke opvattingen.‘
Onder toezicht van Vought zou de uitvoerende macht volledig worden omgevormd tot de enige regeringstak die enige echte zeggenschap heeft over de manier waarop het land functioneert.
Gefrustreerde Democraten probeerden Vought in te dammen of inzicht te krijgen in zijn denken als potentiële adviseur van de president. Maar Vought zat als een bebrilde sfinx, kalm en onleesbaar, en negeerde vrolijk hun vragen. Hij behandelde de handelingen die hij voorheen als OMB-directeur ondernam zelfs alsof hij aan een opmerkelijk specifieke vorm van geheugenverlies leed. De hoorzitting speelde zich af als een Capitol Hill-versie van voormalige Seattle Seahawks-ster Marshawn Lynch’s beroemde persconferentie van 2015toen hij elke vraag beantwoordde met: „Ik ben hier gewoon, zodat ik geen boete krijg.“
Het masker van Vought kwam het dichtst in de buurt toen eerstejaars democraat senator Elissa Slotkin uit Michigan hem vroeg te benoemen welke agentschappen ‘bewapend’ waren. Het is een zin die Vought heeft helpen populariseren, een zin die impliceert dat conservatieven dat ook zijn slachtoffers van een enorme samenzwering geleid door de Democraten en hun bureaucratische bondgenoten. Hij wees naar het ministerie van Justitie en de FBIwaarvan Vought en zijn collega-denktankers hebben gezegd dat ze veel steviger onder de controle van de president zouden moeten staan en de opdracht zouden moeten krijgen om te onderzoeken wie Trump wil lastigvallen.
Hoewel Vought misschien lippendienst heeft bewezen aan de Grondwet, zou de machtsbasis die hij binnen het Witte Huis wil opbouwen vrijwel onherkenbaar zijn voor de auteurs van het document. Het is een wereld waarin de controles tussen de regeringsafdelingen volkomen onevenwichtig zijn, waardoor de president naar believen de controle over de andere twee afdelingen kan uitoefenen. Onder toezicht van Vought zou de uitvoerende macht volledig worden omgevormd tot de enige regeringstak die enige echte zeggenschap heeft over de manier waarop het land functioneert.
Nog verwarrender voor de stichters van het land zou de bereidheid van de senatoren zijn om hun eigen bevoegdheden en prerogatieven zo hard beknot te zien worden. Het is niet duidelijk hoe Paul, de voorzitter van de commissie, van plan is de cirkel van zijn eigen verlangen om het Congres zijn evenwaardige status terug te zien winnen, te verzoenen met zijn bereidheid om Vought terug te brengen naar zijn plek bij de OMB. Maar voor de Republikeinen begrijp ik hoe aantrekkelijk het moet klinken om het moeilijkste, politiek meest onstabiele deel van hun baan over te dragen aan de ultieme, niet-gekozen bureaucraat. Het zou passend zijn dat de Republikeinen, in hun zoektocht om de federale regering te stroomlijnen, nu bereid zijn hun eigen banen overbodig te maken.
Source link
