Trump nodigt een moordenaar uit in zijn luxe doos

De gasten in de luxe box van Donald Trump tijdens de Army-Navy-wedstrijd van zaterdag in Landover, Maryland, waren rechtse A-listers. Onder hen waren Elon Musk, JD Vance, Ron DeSantis en de Republikeinen mens van dit moment: Daniël Penny. (Als Derek Chauvin niet was veroordeeld voor de moord op George Floyd, zou hij daar waarschijnlijk ook zijn geweest.)

In februari vermoordde Penny, een ex-marinier, een ongehuisveste zwarte man in de metro van New York City. Hij wurgde een slanke, dertigjarige straatartiest met reeds bestaande geestelijke gezondheidsproblemen dood toen hij pech kreeg in de F-trein. Zijn naam was Jordan Neely. Penny zei dat hij Neely als iemand zag potentieel gewelddadig en was daarom gedwongen hem vast te houden in wat bekend staat als een “lafaardsvernauwing” (van achteren, zonder waarschuwing). Hij hield die door de mariniers getrainde wurggreep zes volle minuten vast, zelfs nadat Neely in elkaar zakte en het bewustzijn verloor, zelfs nadat andere metropassagiers hem hadden gesmeekt zijn greep te versoepelen.

Voordat Neely’s lichaam koud was, werd Penny een rechtse, blanke volksheld. Hij was de marinier die ‘opkwam’ tegen de gekken in de grote, slechte stedelijke metro; zijn ‘vervolging’ in New York City – net als die van Trump – was een teken dat het liberale rechtssysteem ontspoorde. Maar in tegenstelling tot Trump werd Penny vrijgesproken door een jury in New York City. Het was een geval waarin de feiten nooit in twijfel werden getrokken: de enige vraag was of de jury – in een lange, smadelijke, Amerikaanse traditie – haar goedkeuring zou geven aan wat een lynchen zou moeten worden genoemd.

Het woord ‘lynchen’ wordt hier opzettelijk gebruikt, met al het impliciete historische gewicht.

Het is een nauwkeurige omschrijving van een moord die openbaar was (gefilmd en breed gedeeld op sociale media) en die door velen werd toegejuicht als een daad van noodzakelijke sociale en raciale discipline. De online feestvreugde bij dit vonnis is een digitaal equivalent van de oude zwart-witte Jim Crow die ansichtkaarten lyncht, waarbij een zee van witte gezichten en witte glimlachen het lichaam van een zwarte man omringt – obsceen gedraaide nek – hangend aan een boom. Lynchen zijn niet alleen maar executies; het zijn vieringen van terreur.

Vance besloot blijkbaar, met goedkeuring van Trump, dat Penny niet genoeg in het zonnetje was gezet en dat er geen betere tijd of plaats was om een ​​moordenaar verder te eren dan bij deze specifieke voetbalwedstrijd. Het leger-navy-spel is – volgens traditie – de enige focus van de universiteitsvoetbalwereld. De aanwezigheid van Trump heeft de berichtgeving alleen maar vergroot. (Biden was niet aanwezig.) Met een gecombineerd record van 19-4 betraden beide teams het veld in uitzonderlijke vorm. Maar de mythes van het 125e leger-navy-spel overstijgen alle records. Het is een van de oudste rivaliteit in het voetbal, een wedstrijd die teruggaat tot de tijd dat mensen met paard en wagen naar gammele stadions arriveerden. Er zijn films, documentaires en bestverkochte boeken die rapsodisch zijn geworden over de patriottische zuiverheid van een spektakel waarbij toekomstige NFL Hall of Famers, toekomstige viersterrengeneraals en, het meest schokkend, toekomstige oorlogsslachtoffers betrokken waren, onevenredig veel zwarte en zwarte mensen. Latino sinds de Tweede Wereldoorlog, duizenden kilometers van huis vermoord, niet lang nadat ze het veld hadden betreden. Het idee dat glorie en nederlaag op een voetbalveld de glorie en dood op het slagveld weerspiegelen, is al meer dan een eeuw een kattenkruid in de media. (Penny heeft nooit op een slagveld gevochten en heeft nooit iemand in het buitenland gedood; hij heeft zijn militaire opleiding alleen gevolgd in de metro van New York City.)

Het is onmogelijk om de uitnodiging van Trump aan Penny te begrijpen zonder rekening te houden met het refrein van de nieuwe president dat de “ware vijand” van de Verenigde Staten zich binnen onze grenzen bevindt. Hoe zullen de Republikeinen dit verslaan?vijand binnen?” Ze vertellen het ons. Wij weten dat ze dat zijn het bouwen van gevangenkampen voor immigranten. We weten dat Trump dat wil activeer de strijdkrachten in onze steden. We weten dat zijn regering dat zal zijn onderwijsvisa intrekken en het deporteren van studentenagitatoren voor een vrij Palestina. En nu weten we dat de ‘wet en orde’-agenda niet beperkt zal blijven tot het bieden van immuniteit aan de volgende generatie Derek Chauvins bij de politie, maar zich zal uitbreiden tot het vieren van het recht van mensen die ze graag willen vermoorden, mensen die ze niet willen. We zagen het bij George Zimmerman. We zagen het met Kyle Rittenhouse. We zien het bij Daniel Penny. Het zijn drie mannen wier vermogen om te doden hen tot rechtse cause célèbres maakte.

Wat het spel betreft, de marine won in een ravotten, 31–13. Na hun overwinning juichten, omhelsden en huilden de spelers van de Midshipmen. Zij zijn ware en waardige overwinnaars. Velen van hen leken op iemand die Penny – of iemand geïnspireerd door zijn roem – op een dag in de metro zou kunnen vermoorden. De Super Bowl is tenslotte in februari, de kaartjes gaan snel, en nu weten we wat de sleutel is tot het bemachtigen van een geweldige stoel naast Trump.