Hij behaalde geen meerderheid van de stemmen, en het idee dat Amerika vol MAGA is gegaan is bizar.
De grote leugen die Donald Trump na de verkiezingen van 2024 vertelde, was dat hij een “machtig mandaat” van het Amerikaanse volk had gekregen. Dat had hij niet gedaan, en zijn MAGA-beweging ook niet. De Verenigde Staten zijn ongetwijfeld een verdeelde natie. Maar een meerderheid van de Amerikanen die bij de presidentsverkiezingen van 2024 hun stem uitbrachten, was het over één ding eens: ze wilden Trump niet als hun president. Nu bijna alle stemmen in tabelvorm zijn weergegeven, weten we nu dat ongeveer 50,2 procent op iemand anders dan Trump is uitgebracht. Dat is een kleine anti-Trump-meerderheid, maar het is genoeg om de komende president te kwellen, die sinds de verkiezingsavond veel moeite heeft gedaan om de fantasie te koesteren dat hij ‘een politieke overwinning heeft behaald die ons land nog nooit eerder heeft gezien, zoiets als dit niet. ” Zijn rechtse bondgenoten zijn net zo bizar geweest in hun beweringen dat Amerika volledig MAGA is gegaan.
Waarom zijn de Republikeinen zo wanhopig om te beweren dat ze een ‘aardverschuiving’ hebben bewerkstelligd, terwijl uit de resultaten blijkt dat dit een van de nauwste presidentsverkiezingen van het tijdperk na de Tweede Wereldoorlog was? Omdat ze iets weten dat de Democraten soms vergeten: politiek gaat over percepties, en een president die de overweldigende steun van de kiezers geniet, is veel beter gepositioneerd om niet alleen het beleid, maar ook het traject van onze politiek te veranderen. Dat is wat er gebeurde met Franklin Roosevelt in de jaren dertig en veertig en met Ronald Reagan in de jaren tachtig.
FDR en Reagan beschikten over de cijfers die nodig waren om een mandaat te claimen. Trump niet. Daarom is het belangrijk dat progressieven, terwijl hij zich voorbereidt om het Oval Office opnieuw te bezetten, het verhaal van de verkiezingen die hem daar hebben gebracht, ontkrachten. Ja, Trump versloeg Kamala Harris. Maar niet zozeer. En de beperktheid van het voordeel van de Republikeinse Partij biedt de Democraten – samen met een afnemend maar potentieel beslissend kader van rationele Republikeinen – een opening om de ergste benoemingen en het gevaarlijkste beleid van een president die slechts een meerderheid van de stemmen kreeg, te blokkeren.
Laten we wat cijfers verzamelen, oké?
De marge van Trump was historisch gezien smal. De voorsprong van anderhalve punt op Harris was, zoals een analyse na de verkiezingen door de Council on Foreign Relations opmerkt, “de vijfde kleinste van de tweeëndertig presidentiële races die sinds 1900 zijn gehouden.” Trump won in 2020 vier miljoen minder stembiljetten dan Joe Biden. Als in 2024 ongeveer 120.000 kiezers in Wisconsin, Michigan en Pennsylvania van voorkeur waren veranderd, zou Harris het Electoral College en het presidentschap hebben gewonnen.
De kiezers verwierpen een stempel van de Senaat. De Republikeinen heroverden de Senaat met een meerderheid van 53-47, maar dat was grotendeels te danken aan het kleine staatsvoordeel dat doorgaans in het voordeel van hun partij is. Landelijk brachten 1,4 miljoen kiezers meer hun stem uit voor kandidaten voor de Democratische Senaat dan voor Republikeinen. In de belangrijkste swing states wonnen de Democratische kandidaten op één na alle races, terwijl Harris elke strijd op het slagveld verloor. Die realiteit zal wegen op de hoofden van de twintig Republikeinen die in 2026 herverkozen zullen worden.
Huidig probleem
De woning is extra dichtbij. De Democraten begonnen het 118e Congres met 213 zetels; zij zullen het 119e congres beginnen met 215 zetels. Zonder de extreem partijdige gerrymandering in North Carolina zouden ze waarschijnlijk de controle hebben heroverd. “Het enige mandaat dat bestaat, is dat het Congres samenwerkt”, zegt Hakeem Jeffries, leider van de Democratische minderheid in het Huis van Afgevaardigden. Maar als de afgelopen twee jaar een indicatie zijn, kunnen de Republikeinen in het Huis van Afgevaardigden misschien niet eens met elkaar samenwerken. Speciale verkiezingen – waarvan sommige werden georganiseerd doordat Trump leden van het Huis van Afgevaardigden in zijn kabinet trok – zouden het beperkte voordeel van de Republikeinse partij (220-215) kunnen verkleinen, waardoor de Democraten misschien zelfs de Kamer zouden krijgen.
“Er is geen mandaat om extreemrechts beleid door de strot van het Amerikaanse volk te duwen”, zegt Jeffries. Hij heeft gelijk. Uit peilingen blijkt – samen met de referendumresultaten van ‘rode’ staten als Missouri en Alaska – dat kiezers voorstander zijn van loonstijgingen en van de populistische economische agenda van progressieven als Bernie Sanders. Zoals voormalig minister van Arbeid Robert Reich het verwoordde: de echte beschuldiging van kiezers is ‘een strijd tegen de rijke krachten die de economie in hun voordeel hebben gemanipuleerd’. Dat is het mandaat dat de Democraten zouden moeten verdedigen.
