Toxische mannelijkheid verbindt de aanvaller uit New Orleans en de bommenwerper uit Las Vegas

Zoals ik vorige week terloops opmerktede opvallend aan het leven van Shamsud-Din Jabbar is hoeveel er staat zoals de standaardbiografie van een willekeurige verdachte van 6 januari of een door MAGA geïnspireerde crimineel. De 42-jarige die naar verluidt 15 mensen heeft vermoord tijdens de nieuwjaarsfestiviteiten in New Orleans leek op papier relatief succesvol in zijn carrière: acht jaar in het leger, een diploma van Georgia State en een baan van $ 125.000 per jaar voor een accountantskantoor. Maar zijn persoonlijke leven was een puinhoop. Hij was driemaal gescheiden in 10 jaar tijd, en ten minste twee van de echtscheidingen waren bitter en vereiste herhaalde tussenkomst van de rechtbank. Zijn echtscheidingsadvocaat ontsloeg hem zelfs. Zijn financiële wanbeheer zorgde ervoor dat zijn gezonde salaris niet ver genoeg ging, en dat hij gedwongen werd achterstallige alimentatiebetalingen te doen.

Zoals zoveel mannen die met persoonlijke problemen kampten, kreeg Jabbar niet de hulp die hij nodig had. In plaats daarvan wendde hij zich tot radicaliserende stemmen online, die hem ertoe brachten te geloven dat hij de giftige mannelijkheid moest verdubbelen. Het is een verhaal dat we keer op keer horen, van zogenaamde incels die massale schietpartijen plegen, tot Donald Trump-fans die overheidsgebouwen aanvallen tot terroristen die ISIS-propaganda in zich opnemen. In plaats van verantwoordelijkheid te nemen voor hun persoonlijke mislukkingen en ernaar te streven het beter te doen, wenden mannen van alle pluimage zich tot het internet, waar ze worden begroet door een zee van beïnvloeders, klaar om hen te vertellen dat het andere mensen zijn: vrouwen, mensen van verschillende rassen of religies. , de ‘wakkere menigte’ – dat is de schuldige. In sommige gevallen, zoals hier gebeurde, gaan ze zo ver dat ze zichzelf tot geweld aanzetten.

Gelukkig raakte niemand anders dan de bommenwerper zwaar gewond bij de zelfmoordaanslag in Las Vegas, die dezelfde nacht plaatsvond als de aanval op Bourbon St., maar de parallellen tussen Jabbar en Matthew Livelsberger zijn niet moeilijk te herkennen. Net als Jabbar was Livelsberger een onrustige man die een zeer symbolische locatie uitkoos en een Cybertruck opblies voor een Trump-hotel. Beide mannen hadden een geruite romantische geschiedenis, en Livelsberger lijkt het aan meerdere mensen te hebben verteld hij vreesde dat hij aan PTSD leed. Net als Jabbar lijkt Livelsberger te hebben gehandeld vanuit de overtuiging dat hij als een held uitging, opkwam voor zijn extreemrechtse ideologie en zijn dood gebruikte om mede-MAGA-gelovigen op te roepen terroristische daden te plegen.

“Probeer eerst vreedzame middelen, maar wees bereid te vechten om de Democraten met alle mogelijke middelen uit de gevoede regering en het leger te krijgen.” schreef hij in zijn laatste manifest. Hij verklaarde dat de VS ‘terminaal ziek zijn en op weg zijn naar ineenstorting’, klaagde dat mensen niet geloven dat ‘(m)asculiniteit goed is en dat mannen leiders moeten zijn’ en maakte vermoeide grappen op Twitter door vice-president Kamala Harris een ‘DEI-kandidaat’ te noemen en President Joe Biden „Weekend bij Bernie’s.“ Hij concludeerde: „Rally rond Trump, Musk, Kennedy, en berijd deze golf naar de hoogste hegemonie voor alle Amerikanen!“

Wil je meer Amanda Marcotte over politiek? Schrijf je in voor haar nieuwsbrief Alleen sta-ruimte.

Livelsberger benadrukte defensief dat het bombardement „geen terroristische aanval was“. Dit sentiment wordt niet alleen gelogenstraft door het geweld van de daad zelf en door zijn oproep aan MAGA-mannen om geweld te gebruiken omdat “er een harde reset moet plaatsvinden voor ons land.

Vrijdag, de Washington Post publiceerde een diepgaand rapport over de rol die zelfradicalisering speelt in het ISIS-geweld. In veel gevallen, zo schrijven verslaggevers Souad Mekhennet en Joby Warrick, „lijken de daders minder gedreven te zijn door ideologie of politiek dan door woede over persoonlijke tekortkomingen.“ Ze volgen grotendeels het verhaal van Beran Aliji, de 19-jarige Oostenrijker wiens plan om een ​​Taylor Swift-concert aan te vallen gelukkig werd verijdeld door de autoriteiten. De contouren van zijn verhaal zijn bekend voor iedereen die het weet voorbeelden als Elliot Rodger, de UCSB-incelmoordenaarof Jacob Chansley, de beruchte „QAnon-sjamaan“ bij de rel van 6 januari. Aliji was een verloren ziel met weinig vrienden en ernstige geestelijke gezondheidsproblemen. In plaats van hulp te zoeken voor zijn problemen, wendde Aliji zich tot online bronnen die giftige mannelijkheid propageerden. Hij omarmde openlijke vrouwenhaat en ontwikkelde een obsessie met wapens en messen. Hij vertelde de politie dat hij poseerde voor foto’s met wapens omdat hij ‚cool wilde zijn en erover opschepte‘.

Aliji’s giftige mannelijkheid was de radicale islamitische propaganda, die hem uiteindelijk naar ISIS leidde, dat hij zag ‚als een middel om een ​​identiteit en een doel te verwerven‘. Er zijn veel smaken van dit veld gericht op verloren mannen over de hele wereld. In de VS bieden groepen als de Proud Boys een soortgelijke tactiek aan: sluit je bij hen aan en je wordt getransformeerd van een niemand in een krijger die vecht voor de zogenaamd nobele MAGA-zaak. Online incel-gemeenschappen zijn minder positief in hun marketing, maar brengen een soortgelijke boodschap naar voren: dat de wereld een gevallen plaats is en dat alleen deze groep mannen de waarheid ervan inziet. Christelijk-nationalistische kerken, zoals die welke werd bijgewoond door de minister van Defensie van Trump genomineerde Pete Hegeseth, pompt enorme hoeveelheden online inhoud uit die mannelijk geweld en vrouwelijke onderdrukking valoriseert. Veel mensen vallen in deze radicale gemeenschappen nadat ze maanden of zelfs jaren van ‘zachtere’ versies van dezelfde ‘feminisme is slecht, giftige mannelijkheid is goed’-boodschappen hebben geabsorbeerd van influencers als Jordan Peterson, Matt Walsh of Ben Shapiro.

Of het nu om de radicale islam gaat of om MAGA-vitriool, de aantrekkingskracht ligt voor de hand. Ze staan ​​de man in moeilijkheden toe anderen de schuld te geven, vooral vrouwen en de ‘ontwaakte’ cultuur, in plaats van naar zichzelf te kijken. Ze bieden een valse belofte dat hun ideologieën volgers van verliezers in helden zullen veranderen. Wat ze hen feitelijk verkopen is meer van hetzelfde gif dat in de eerste plaats tot hun problemen heeft geleid: giftige mannelijkheid. Ze worden aangemoedigd om dominant te zijn tegenover vrouwen en bombastisch te zijn in hun rigide wereldbeelden, waardoor ze zich allebei nog verder van de mensen in hun leven vervreemden. Maar ze reageren vaak door nog dieper in de radicaliserende materialen te graven, en maar al te vaak treden ze gewelddadig op. In sommige gevallen, zoals bij Aliji of de zogenaamde Pizzagate-shooterze worden tegengehouden voordat er iemand gewond raakt. Maar al te vaak zijn ze dat niet.

Op dit moment richten de meeste media zich op mannen en richt de online radicalisering zich op de ‘vraagkant’, waarbij gekeken wordt naar de psychologische factoren die mannen ertoe aanzetten deze invloeden op te zoeken. Dat is belangrijk, maar bronnen waarmee ik vorig jaar sprak voor een diepgaand rapport over radicalisering vond ook dat er aandacht moet worden besteed aan de ‘aanbodzijde’. Professor Brian Hughes van de Amerikaanse universiteit legde uit dat het vóór het internet relatief zeldzaam was ‚om extremistische propaganda of een extremistische rekruteerder tegen te komen‘. Met internet kun je radicaliserend materiaal echter niet vermijden. Propaganda is overal.

Er zal waarschijnlijk meer over Jabbar worden geleerd, maar wat we al weten suggereert dat hij deel uitmaakt van deze grotere trend. Bruce Riedel, een expert op het gebied van terrorismebestrijding, vertelde de Washington Post dat Jabbar “een klassiek geval” is van iemand die “nu een reden vindt om zijn leven en zijn woede te rechtvaardigen” in de radicaal-islamitische ideologie die hij online vond. Na een eerste onderzoek naar de vraag of Jabbar medeplichtigen had, hebben de federale autoriteiten vastgesteld dat hij alleen handelde en ‘geïnspireerd’ was door ISIS-propaganda.

Op dezelfde manier leek Livelsberger, hoewel Livelsberger tegenover vrienden en een ex-vriendin zinspeelde op zijn bedoelingen, uiteindelijk zelfgestuurd. Net als Jabbar lijkt hij verdwaald te zijn en had hij het gevoel dat deze laatste gewelddaad hem betekenis zou geven. Uit zijn brief blijkt dat hij gelooft dat hij een held zal zijn voor mannen die zijn radicale politieke opvattingen delen. Beide mannen raakten verstrikt in de zieke logica van giftige mannelijkheid, waarbij ‚goed‘ zijn gaat over dominant en hatelijk zijn. Het is een wereldbeeld dat lelijk gedrag opnieuw als nobel beschouwt, en het is geen verrassing dat het zo vaak in geweld eindigt.