Eindelijk, met nog een minuut te gaan in de reguliere speeltijd, kregen we de wedstrijd waarvoor we kwamen. Rangers maakte laat gelijk en Manchester United legde de bal terug op de middenstip, en de Rangers-fans brulden en de United-fans brulden terug, en de koude wind raasde naar binnen vanaf de Pennines, en gedurende een paar zalige minuten was Old Trafford een draaikolk van pure bloedcellen.
Eindelijk begon het geluid zich op te bouwen en de tackles vlogen binnen en elk duel voelde episch aan. Alejandro Garnacho probeerde James Tavernier te verbranden voor tempo, en Tavernier – knallende oogbollen, barstende longen van 33 jaar – hield hem op de een of andere manier tegen. Een paar seconden later vloog Nicolas Raskin door de lucht en sloeg Kobbie Mainoo neer als een tweede rij bij een lineout. Vrije trap.
Uiteindelijk werd de vrije trap rondgewerkt naar Lisandro Martínez, die via de achterpaal naar Bruno Fernandes werd geknipt. Eindelijk, na veertien gefrustreerde schoten en een aantal verijdelde openingen, het dodelijke einde. Eindelijk de opluchting en de bevrijding. Martínez pakte Fernandes vast en een paar seconden hielden ze elkaar vast alsof ze elkaar nooit meer zouden loslaten.
En het is op momenten als deze dat je beseft dat er nog steeds een kloppend menselijk hart bij deze club zit, nog steeds een club die de moeite waard is om gered te worden, en op momenten als deze doet het er niet toe dat dit Europa’s tweederangscompetitie was en een tegenstander van de hoogste klasse. Kampioenschapsniveau, dat United genoeg kansen had om de wedstrijd vele malen te winnen en deze veel eerder had moeten bezegelen.
Waar het om gaat is het moment van gemeenschap: van samen lijden en samen genezen, van het besef dat dit eigenlijk nog iets betekent. En het doet er toe dat Ruben Amorim niet simpelweg zijn schouders ophaalt en vergeetbare technocratische soundbites uitspreekt over hard werken, maar dat hij vernielt televisies en praat hierover de slechtste United-ploeg zijn in de geschiedenis, omdat dit een regen van onzin is, en hij is er eerlijk gezegd woedend over. De woede is misschien niet verstandig. Het is misschien niet altijd slim. Maar het komt tenminste van iets echts.
Natuurlijk zal er meer nodig zijn dan een sessie collectieve schreeuwtherapie om dit United-team op één lijn te krijgen. De truc is om het opnieuw te doen tegen Fulham, en opnieuw tegen Steaua Boekarest, en diezelfde energie te vinden op de lage momenten, op de stille momenten, met zowel de wind in het gezicht als in de rug. Maar er zijn momenten waarop je een glimp opvangt van hoe het uiteindelijk allemaal zou kunnen werken.
Laten we Toby Collyer als voorbeeld nemen. Middenmiddenvelder, 21 jaar, eerste Europese start, en eigenlijk een testcase voor hoe een systeem een speler sterker kan maken of hem er verschrikkelijk uit kan laten zien. Collyer begint slecht. Hij wordt al vroeg beroofd door Nedim Bajrami en Raskin scoort schoon op doel. Rangers krijgen behoorlijk wat kansen op de counter en dus besteedt Collyer eigenlijk veel tijd aan het wegrennen van de bal, galopperend voor de veiligheid van het lage blok.
Het gaat er niet om het kind eruit te pikken. Het punt is dat wanneer het hele team draait en rent, je rookie centraal-midden er een beetje verloren uit zal zien. Maar op de momenten dat United enige controle kon uitoefenen, een collectieve druk kon uitoefenen, toen Collyer in staat was om op te treden en op de ontvanger te drukken, dan was er een verrassing: hij ziet er een veel zelfverzekerder speler uit! Hij kan onderscheppen en verstoren! Hij heeft ruimte om het rond te pingen! Collyer kent een stormachtige tweede helft en verlaat onder een staande ovatie het veld. Zie je hoe eenvoudig dit is?
na nieuwsbriefpromotie
Amorim’s beroemde 3-4-3 is eigenlijk een conventionele 4-4-2 uit balbezit. Hier deed Diogo Dalot een stap terug, Christian Eriksen schoof op naast Joshua Zirkzee, en hoewel Rangers af en toe in actie kwamen, zoals zoveel tegenstanders van United dit seizoen hebben gedaan, is hier op zijn minst de schets van een strategie te zien.
Het moet worden aangescherpt. Er moet worden geboord. Er zijn waarschijnlijk minstens zes nieuwe spelers nodig die United zich momenteel nauwelijks kan veroorloven. Er is een volledig fitte Leny Yoro nodig, goede vleugelverdedigers, een versie van de Matthijs de Ligt die dichter bij de balspelende titan van Ajax staat dan de man die het voetbal nu benadert alsof hij bang is dat het een trickcake is. Maar het voelt wel als een duurzamere aanpak dan simpelweg helemaal opgeven en een nieuw basketbalteam worden, een team van transities en goedkope sensaties.
‘Jouw schuld, niet de onze’, stond er fulltime op een spandoek in Stretford End. Er zit nog zoveel energie bij deze club. Nog steeds zoveel trots en woede en verzet en nog steeds – na alles, ondanks alles – zoveel hoop. De vraag voor de leidinggevenden bij United is: wat doe je met die hoop? Is het een zaadje dat gevoed en gevoed moet worden? Of een aanwinst om te zweten?
Source link
