Mijn eerste ontmoetingen met kleding kwamen door experimenten en verduistering: ik stak mijn voeten door de mouwen van mijn truien, veranderde dekens in iets dat op een cape leek en gebruikte sokken als handschoenen. Ik herinner me een bijzonder beledigend moment voor mijn vader toen ik op zevenjarige leeftijd volhield dat ik, nee, ik mijn ondergoed over mijn broek zou dragen op mijn eerste schooldag (het was duidelijk dat ik voorbestemd was om erg populair te worden). Deze lukrake vorm van kledingconstructie kwam voort uit een kinderlijke impuls toneelstuk, naar uitvinden; maar het was ook een symbool van mijn vrijheid van de lasten van de volwassen smaak. Naarmate ik ouder werd, veranderde mijn kledingkeuze: nu zijn mijn mouwen voor mijn armen, mijn sokken voor mijn voeten… er is een juiste manier om kleding te dragen. Mijn ondergoed blijft gelukkig onder mijn broek.
Dit modeseizoen heeft mij opnieuw geleerd over het (mis)gebruiken van kleding met dit soort 'kledinganarchie' die over de catwalks van Londen, Parijs, Milaan en New York raasde. Bij Balenciaga, Demna's show notes – die, in echte Demna-stijl, op een verfrommeld stuk werkboekpapier waren geschreven – knikten naar hoe hij “looks op karton” tekende voordat hij “ze uitknipte en ‘modeshows’ maakte” op de “oma’s keukentafel” terwijl een kind. Dit is een terugroeping naar een kindertijd waarmee ik me identificeerde: een zonder de benauwdheid die mijn zeer ‘teruggetrokken’ en ‘minimalistische’ stijl is gaan weerspiegelen. Nu, 35 jaar later, heeft de ontwerper letterlijk een gigantische eettafel als catwalk ontworpen, waarmee hij opnieuw verbinding maakt met dat gevoel van kinderlijke experimenten. Terwijl een hak-als-tas-stuk debuteerde voor herfst/winter 2024 en een T-shirtjurk te zien was in de coutureshow van 2024, was een meer gearticuleerde vorm van herwerking van kledingstukken te zien in een reeks trenchcoats die tot hoodies werden gemaakt – gemaakt door het opvouwen van de kledingstukken over het hoofd, zodat er ruimte ontstaat voor gezichten die tussen de knoopsluitingen tevoorschijn komen – en handtassen versierd met truien die eruitzien als de overvolle inhoud van een sporttas.
fotografie met dank aan Balenciaga
Bij Miu Miuwerden ook kinderexperimenten gevierd. Vergeleken met Balenciaga ging het minder om het spelen met vorm en meer om de impuls om kledingstukken opnieuw uit te vinden door middel van bijna willekeurige stijlkeuzes – of wat Miuccia Prada ‘ongeschoolde gebaren’ noemt. Prada beschrijft in de online beschrijving van de collectie dat ze probeerde opnieuw verbinding te maken met een kindertijd waarin “elk individu eerlijk is tegenover zichzelf en tegenover zijn idealen” voordat hij werd geïndoctrineerd in een cultus van uniformiteit die de juiste manier voorschrijft om kleding te dragen. Klinkt bekend? Uiteraard vormde de afgeleerde smaak van volwassenen de basis voor de collectie, waarbij Prada truien over het middenrif bond om geïmproviseerde tops en opgevouwen jurken rond het lichaam te creëren – vaak met overgebleven bandjes die aan de torso’s hingen – om te laten zien hoe de jeugd een periode van absolute waarheid is. Misschien was mijn vroege beslissing om vesten zonder overhemden en sjaals als hoofddeksel te dragen een radicale afwijzing van voorgeschreven gedrag.
fotografie met dank aan Miu Miu
Elders was ik blij te horen dat 'kledinganarchie' een volwaardig politiek moment was, wat betekende dat ik voor de eerste keer ooit mijn diploma Internationale Betrekkingen kon afstoffen en iets waardevols kon bijdragen aan de discussie. Bij Vetementen, Guram Gvasalia werd geïnspireerd door de mondiale economische neergang. Hij putte uit een wereld waarin het “weelderige verleden van de luxe mode financieel en creatief bankroet is”, een wereld waarin het gaat om “het nemen van wat er nog over is, het opnieuw te gebruiken en het idee uit te dagen dat nieuw altijd beter betekent”. Een gewatteerde deken werd een bloemenjurk (de cirkel was rond, ik weet het), kousen werden een rok en de taille van een broek werden mouwen voor een jasje. Er was ook een reeks grillig gelaagde tops waarbij losse mouwen en nekgaten bungelden aan verder vrij traditionele silhouetten. Op een manier die mijn zeer marxistische student-zelf zou doen glimlachen, wilde Gvasalia benadrukken dat doe-het-zelf-kleding net zo waardevol is als dure haute couture. Iedereen kan het Look alsof ze Vetements dragen, zelfs als ze dat niet zijn.
fotografie met dank aan Vetements
Maar het gaat om meer dan alleen afwijzend conventionele manieren van aankleden. In de collectie van Rei Kawakubo voor Comme des Garconswaarin het misbruik van kleding tot het uiterste werd gedreven als middel om te reageren op een onstabiele realiteit, leerde ik dat experimenteren misschien over hoop gaat. Grillige ensembles zoals een gigantische balletflat waaronder een gezicht door rode linten tuurde, en een kolossale rode jurk die beelden van kinderbeddengoed opriep, wekten bij mij opnieuw een gevoel van vrijheid op. Ach ja, de wereld is in zo’n grimmige staat dat ik net zo goed kan dragen wat ik wil. In de woorden van Kawakubo's echtgenoot: Adriaan Joffe– wiens commentaar achter de schermen een onofficieel venster is geworden op het werk van de ontwerper – “met de toestand van de wereld zoals die is, de toekomst zo onzeker als die is, als je lucht en transparantie in de mix van dingen stopt, zou er de mogelijkheid van hoop.” Het lijkt erop dat er een vrijheid bestaat om kleding op onverwachte manieren te gebruiken.
fotografie door Christina Fragkou, Comme Des Garçons SS25
Junya Watanabe Het nieuwste aanbod biedt een soortgelijk inzicht: ik zou de therapie moeten laten varen ten gunste van het afwijzen van de structuren die mij hebben gedwongen mijn kleding op een bepaalde manier te dragen. Dat is het echte pad naar verlichting. Voor de lente/zomer van 2025 creëerde de Parijse ontwerper ensembles van ‘moderne gerecyclede materialen’ zoals reflectorpatches, geluidsisolerend schuim en auto-interieurs om de behoefte aan abnormale, bijna absurde kledingvormen in het dagelijks leven te benadrukken. Deze volledige afwijzing van de zogenaamde ‘moderegels’ kwam tot leven in een reflecterende, popachtige pofrok gemaakt van materialen die je gewend bent te zien op de voorruit van een auto in de heetste zomermaanden en een knielange jurk die het voelde alsof het model rechtstreeks door de stoel van een Formule 1-raceauto stapte. Het resultaat van deze uitdagende gevoeligheid? Een vreugde die alleen voortkomt uit het overtreden van de regels.
fotografie door Christina Fragkou, Junya Watanabe SS25
Hoewel ze uit zeer verschillende conceptuele plaatsen komen, zijn deze aanbiedingen verenigd door een focus op het experimenteren met de ontwrichtende elementen van de mode, door het overtreden van de regels die ons zijn geleerd om de smaak van volwassenen te definiëren. Of deze 'kledinganarchie' nu voortkomt uit een kinderlijke drang om te creëren of uit een uitdaging voor een onstabiele realiteit, het vertegenwoordigt een beweging naar een vrijere, minder gedefinieerde versie van mode die belooft een nieuw tijdperk van maatwerk in te luiden. Ik ben bijvoorbeeld opgewonden om te zien hoe mijn ondergoed-over-broek-ensemble nieuw leven inblaast op de pagina's van de high-fashion Instagram-meisjes die elke Fashion Week op mijn feed verschijnen. Misschien spring ik zelfs terug op de trend.
Bovenste afbeelding van links: fotografie met dank aan Miu Miu; fotografie door Christina Fragkou, Junya Watanabe; fotografie met dank aan Balenciaga.
