Ik heb een Oscar gewonnen. Mijn familie kon niet minder onder de indruk zijn
Ik werk al meer dan een kwart eeuw in Hollywood en een paar jaar geleden heb ik eindelijk een Oscar gewonnen. Ik was al vier keer genomineerd en dit moest mijn moment zijn. Maar het kon mijn familie, die dit jaar in Sheboygan, Wisconsin bijeenkwam, niets schelen.
Elke Thanksgiving ben ik nog steeds de jongste broer of zus die ooit tijdens Thanksgiving '94 haar hoofd tussen de leuning kreeg. Mijn moeder noemt mijn Oscar 'die glimmende Ken-pop', mijn neef vroeg of hij zwaar genoeg is om als vleesvermalser te gebruiken, en mijn vader vindt dat ik hem mee moet nemen tijdens het avondeten, zodat hij er een MAGA-dop op kan zetten.
Ik heb de meest prestigieuze prijs in de hele showbusiness gewonnen, dus waarom stoort het mij dat deze negen mensen – inclusief mijn 87-jarige oma, die haar hele huis heeft ingericht rond haar liefde voor countryster Conway Twitty – lijkt u niet betrokken bij mijn succes? Soms zou ik zelfs willen dat mijn oom Don, een zwijgzaam type en amateur-taxidermist, naar een van mijn films zou kijken.
Vorig jaar ging ik zo ver dat ik een projector huurde, zodat we allemaal mijn nieuwste foto konden bekijken – en halverwege schakelden ze over op een herhaling van Maury. Soms merk ik dat ik ernaar verlang een nepo-baby te zijn, gewoon om deel uit te maken van een gezin dat misschien een manier vindt om verbinding te maken met mijn werk.
Remy, ik denk erover om mijn eigen vulling mee te nemen, gewoon voor iets om in te schreeuwen.
Eerlijk,
Oscar-winnende zwarte schapen
***
Beste zwarte schapen,
Het winnen van een Oscar is een buitengewone prestatie. Er zijn maar weinig beroepen die je zo'n publieke erkenning geven, dus het is normaal dat je familie wil genieten van jouw succes. Maar Thanksgiving, zoals je hebt ontdekt, berust niet op meritocratie.
De grappen en grappen die je te verduren krijgt, kunnen voortkomen uit iets diepers. Het ontslag van je vader kan het ongemak maskeren dat je je over het hoofd gezien voelt in een snel veranderende wereld. Laat mij u dit vragen: Erkent u ooit de prestaties van uw gezinsleden op de manier waarop u zou willen dat zij dat van u zouden doen? Wat zou er kunnen gebeuren als je deze gesprekken als antropoloog zou benaderen en een eeuwenoude, mogelijk bedreigde stam zou observeren?
Welke verhalen verlichten hen? Wat hebben zij nodig om zich gezien te voelen? Het erkennen van hun leven en prestaties kan het onverwachte geschenk zijn dat u dit jaar op tafel brengt. Je hebt tenslotte de wereld al verblind. Dit is je kans om Sheboygan te verblinden.
Van de miljoenen mensen over de hele wereld is de reden dat u de erkenning van deze negen mensen vooral wilt, omdat u het meeste om hen geeft. Laat ze dat zien. En – geloof me maar – je wilt geen nepbaby zijn. Ze komen met hun eigen problemen.
Ik wens je familiale gemeenschap (en geen Maury-herhalingen meer),
Remy
Illustratie door Russ Tudor
Ik veranderde mijn familie in tekenfilms: moet ik het ze vertellen?
Beste Remy,
Ik heb zojuist mijn eerste indiefilm geregisseerd en ik zie er tegenop om voor Thanksgiving naar Poughkeepsie te gaan. Mijn moeder staat erop, maar ik blijf liever in LA en voorkom dat ik problemen met haar krijg.
„Waarom maakt een volwassen man zich zorgen over problemen met zijn moeder?“ zou je kunnen vragen. Nou, de film waarvoor ik in de indiescene heel veel coole prijzen heb gewonnen… gaat helemaal over mijn familie.
Het is een kunstwerk met animatie en gemengde media … maar ik denk nog steeds niet dat de gelijkenissen van de personages met mijn naasten daardoor verdoezeld zullen worden. De massieve oude eik, die zelfs bij de sterkste wind geen centimeter wijkt – en in dezelfde positie blijft terwijl de wereld om hem heen verandert – is duidelijk mijn vader. Het dwaallichtje dat doelloos ronddwaalt en soms een nep-Engels accent gebruikt als hij indruk op mensen probeert te maken, is mijn moeder. En de pratende petunia’s die onophoudelijk kletsen zijn ongetwijfeld mijn neefjes en nichtjes. Ik kan er niets aan doen dat ik niet van kinderen hou.
Mijn moeder heeft een paar keer laten doorschemeren dat ze graag zou willen gaan zitten en naar mijn laatste werk zou kijken na de desserts, en ik denk niet dat ik haar tegen kan houden. Ze heeft al drie verschillende smaken popcorn besteld.
Remy: moet ik mijn familie van tevoren vertellen dat zij het echte bronmateriaal voor mijn film zijn, of hopen dat ze gewoon dom doen?
Eerlijk,
De “kunstzinnige”
***
Beste Artsie,
Ik begrijp waarom je je in de knel voelt. Vaak vinden mensen die kunst maken hun inspiratie ‘dicht bij huis’, en dit kan gepaard gaan met gevoelens van spanning en schuldgevoel.
Maar Thanksgiving is geen tijd voor uw jaarlijkse evaluatie; het is een surrealistisch performancekunststuk waarin je 'volwassen kind dat naar huis terugkeert' speelt. Behandel het als zodanig. Ze zullen de overeenkomsten tussen henzelf en de film vrijwel zeker niet opmerken. Mensen hebben het aangeboren vermogen om zichzelf niet echt te kennen, en ik heb het gevoel dat deze blinde vlek in ons allemaal in uw voordeel zou kunnen spelen.
En een andere waarheid is dat de meeste gezinnen met dezelfde geschillen en dynamiek te maken hebben. Ik weet zeker dat jouw verhaallijn voor veel huishoudens zou kunnen gelden. De stille, sombere vader die vast blijft zitten in zijn manier van doen is een trope in veel gezinnen.
Laat de film afspelen en geniet van het popcornsmorgasbord dat je moeder voor je klaarmaakt. Thanksgiving gaat niet over diepgaand analytisch onderzoek; het gaat over het overleven van lastige momenten, het ontwijken van politieke argumenten en het in het geheim maken van aantekeningen voor toekomstige scripts.
En misschien kies je bij je volgende project een muze die iets verder van Poughke verwijderd isepsie.
Ik kruis mijn vingers voor een dramavrije kijkervaring,
Remy
Hoe overtuig ik mijn familie dat ik geen Cruella de Thanksgiving ben?
Beste Remy,
Ik ben senior VP bij een van de grootste studio's in Hollywood, maar deze Thanksgiving in Lubbock, Texas, ben ik Cruella de Thanksgiving. Vorig jaar had ik veganistische vulling meegenomen en mijn broer zei: „Ze is hier om de planeet te redden, met vreugdeloos recept tegelijk.“
Dit jaar neem ik taarten mee, maar ik heb overgecompenseerd. Ze zijn glutenvrij, zuivelvrij en vrij van geraffineerde suikers, en mijn familie zal mij waarschijnlijk beschuldigen van het vergiftigen van Thanksgiving met boerenkool. Ondertussen noemt mijn nichtje Emma mij steeds ‘de Hollywood-dame’, en ik weet dat ze haar vader (die denkt dat de uitdrukking ‘cultuur annuleren’ voor hem is uitgevonden) heeft horen zeggen: ‘Ze verpest alles met haar wakkere onzin.’
Moet ik de slechterik worden of proberen mezelf om te vormen tot een feestelijke directeur met een hart? Hoe dan ook, het voelt alsof ik in een Hallmark-film zit.
De jouwe in chaos,
Eigenlijk niet Cruella
***
Beste Niet Eigenlijk Cruella,
Families hebben een opmerkelijk vermogen om zelfs de meest getalenteerde onder ons te reduceren tot archetypen: de held, de slechterik, degene die rare taarten brengt. In het verhaal van je familie ben jij de Hollywood Lady – een personage dat de traditie ontwricht met boerenkool en meningen.
Waarom deze rol niet omarmen, in plaats van deze te bestrijden? Vraag of de schattige kinderversieringen van gerecycled papier zijn gemaakt. Stel een minuut stilte voor rond de tafel voor de kalkoen en alles wat hij/zij/zij wilden van hun kalkoenleven voordat dit werd afgebroken. Neem je taarten mee en zeg: „Graag gedaan voor het redden van Thanksgiving en je slagaders.“ Humor is hier je geheime wapen.
Laat tegelijkertijd niet toe dat hun labels jou definiëren. Kun jij de dag met oprechte nieuwsgierigheid tegemoet treden? Vraag je nichtje waar ze enthousiast over is, of vraag je broer wat hij in zijn garage heeft gebouwd. Herformuleer de dag als een kans om verbinding te maken, niet om te overtuigen.
En als ze de draak blijven steken, onthoud dan: schurken krijgen altijd de beste regels – en de beste taarten.
Met een goed humeur,
Remy
Remy Blumenfeld is een ervaren tv-producent en oprichter van Vitality Guru, dat zakelijke en loopbaancoaching biedt aan toppresteerders in de media. Stuur vragen naar: guru@vitality.guru.
Vragen bewerkt door Sarah Mills.
