Als een nummer dat de maatsoort voor de gek verandert, als een vriend die je op onverklaarbare wijze blanco maakt, als een wedstrijdverslag dat eeuwenlang blijft hangen in plaats van je alleen maar te vertellen wat er is gebeurd, Tottenham Hotspur medisch gezien niet in staat zijn om dingen op de eenvoudige manier te doen. Dit wordt een soort manie, een stoornis, een schreeuw om hulp. Wat is dit? Wie ben je echt? En weet je, kun je dat niet?
Ondanks dit alles staat Ange Postecoglou aan de kant Carabao-beker halvefinalisten, de nieuwste plotwending in een seizoen waarin niemand het er echt over eens is of het goed gaat of niet. Geweldig voetbal. Maar ook verschrikkelijk voetbal. Maar ook twee wedstrijden van een trofee. Maar ook 10e in de Premier League. Maar ook twee doelpunten voor de briljante Dominic Solanke. Maar ook twee doelpunten die feitelijk weggegeven werden door Fraser Forster.
In ieder geval maakte het late vierde doelpunt van Tottenham, dat rechtstreeks vanuit een hoekschop werd binnengerold, alle illusies weg die Ruben Amorim mogelijk had gekoesterd over de omvang van de puinhoop die hem nog te wachten stond. Ondanks al hun nieuwe energie, Manchester United zien er nog steeds erg ongemakkelijk uit in de verdediging, diep verstoord door teams die hen laten draaien en rennen. Een uur lang verscheurden de Spurs ze, Dejan Kulusevski en James Maddison maakten amok, Yves Bissouma een steunpilaar op het middenveld.
En dit was de versie van de Spurs waarvan Postecoglou zou willen dat hij die in een plunjezak kon oprollen en overal mee naartoe kon nemen, vol hard rennen en slimme hoeken en bewegingen na bewegingen. Dit zijn Spurs als het allemaal logisch is. Wanneer de spelers grotendeels uitwisselbaar zijn, omdat de onderdelen toch bedoeld zijn om uit te wisselen. Djed Spence, een rechtsback als linksback. Archie Gray, een middenvelder op de centrale verdediger. Kulusevski aan de rechterkant, maar af en toe maanlicht aan de linkerkant. Passages van zoemende chaos waarin balbezit verloren gaat, herwonnen wordt, weer verloren gaat, weer herwonnen wordt, tot het punt waarop je niet helemaal zeker weet of ze aanvallen of verdedigen.
Dit waren de combinaties die het eerste doelpunt opleverden, want Maddison kreeg een fout en nam daarna zelf een korte vrije trap, Pedro Porro met het uiteindelijke schot van afstand, Altay Bayindir pareerde de bal maar alleen in het pad van Solanke, die de rebound begroef. eerste keer dat je een post verlaat. Het stadion kwam – zoals dit seizoen redelijk gebruikelijk is – omhoog, maar brulde niet. De pure willekeur van het doelpunt gooide ze een beetje, en misschien ook wel een waarschuwing voor een voorsprong die net iets te gemakkelijk tot stand kwam om troost te bieden.
Het plan van United was daarentegen niet gemakkelijk leesbaar. Vroege periodes van balbezit vervaagden snel tot iets reactiever, een defensief omhulsel dat het kenmerk is van een team dat nog niet lekker in zijn vel zit en aan de individuele toekomst denkt in plaats van aan een collectieve onderneming. Niemand wilde een fout maken. Niemand wilde de man zijn die uit positie werd gebracht. ‚Tara Marcus‘, stond op een spandoek op de North Stand waar de United-fans zich hadden verzameld: een herinnering aan de begindagen van hoe desoriënterend snel de grond onder je kan verschuiven.
Het was nog steeds niet leesbaar toen de Spurs hun voorsprong 47 seconden in de tweede helft verdubbelden, opnieuw een triomf van bekendheid over nieuwigheid. Terwijl Son Heung-min door het centrum reed, terwijl Maddison elkaar aan de linkerkant overlapte, terwijl Kulusevski zijn run naar het doel controleerde, greep United nog steeds naar fantomen, hoeden en vernauwden zich, elkaar zoekend in plaats van de tegenstander, een veiligheid in aantallen die was eigenlijk helemaal geen veiligheid. Kulusevski sloeg de bal van dichtbij binnen na een niet-klaring van Lisandro Martínez.
En ondanks alle vage Jezus-vibes die Amorim rond zijn eerste paar weken bij de club achtervolgden, was dit misschien een waardevolle herinnering dat dit nog steeds dezelfde spelers zijn die zo ineffectief sloegen en zwaaiden onder Erik ten Hag, een combinatie van de ooit goede spelers. genoeg, het potentieel goed genoeg en het niet helemaal goed genoeg. Solanke maakte er 3-0 van na een verwarring met Jonny Evans, geïntroduceerd voor de geblesseerde Victor Lindelöf: ja, die jongens hangen er nog steeds rond.
na nieuwsbriefpromotie
Dat was het ongeveer: tenminste, tenzij Spurs iets onuitsprekelijk stoms deed. Alsof je de bal vijf meter van het doel weggeeft aan Bruno Fernandes. Of Amad Diallo de bal vanuit een doeltrap van Tottenham in het net laten tackelen. Nou, je zult niet geloven wat er daarna gebeurde!
Eerst deelden Forster en Radu Dragusin een ongemakkelijk moment, Fernandes sloop binnen en de invaller Joshua Zirkzee tikte vanaf twee meter in een leeg net: het soort bereik waar Zirkzee, en inderdaad je oudste familielid, volkomen dodelijk is. Vervolgens aarzelde Forster over een klaring, maakte Diallo een speculatieve slide en Forster – een man ouder dan veel landen – sloeg de bal gedienstig recht naar hem toe.
Er waren een paar late schrikmomenten, en zelfs nadat Son uit een hoekschop had gescoord, kopte Evans vanuit een hoekschop van United naar binnen en zorgde voor een klein onverdiend gevaar in de laatste seconden. Maar de Spurs hielden vol, net zoals ze sinds 2008 vasthouden aan de droom van een eerste trofee. Het zou heel vreemd zijn als dit zou gebeuren. Maar de Spurs veranderen in een uiterst vreemde ploeg.
