WWat hebben de volgende zaken gemeen? Op de grond vallen en je hoofd vasthouden zonder aangeraakt te zijn. Schreeuwen naar een tienerscheidsrechter. Toernooien organiseren zonder een open biedingsproces. Een ontsnappingscompetitie opzetten. Een tegenstander uit de zondagse competitie slaan.
Elk voorbeeld laat een kant van voetbal zien die de gezondheid van het spel schaadt (om nog maar te zwijgen van degenen die aan de verkeerde kant van dergelijk gedrag staan). Volgens dr. Dan Hough duiden ze echter ook op een probleem dat vooral voetbal treft: een voortdurend gebrek aan integriteit.
Hough is hoogleraar politiek aan de Universiteit van Sussex en auteur van een boek: Vals spelover het integriteitsprobleem van het voetbal. „Ik ben een voetbalfan die inziet dat het spel, hoewel het niet in een handkar naar de hel gaat, een hele reeks problemen kent die hij soms niet eens onderkent“, zegt hij. Eén rode draad is het onvermogen om het goede te doen.
“Integriteit zou moeten gaan over het aansporen van mensen om betere dingen te doen”, zegt Hough. Een integer persoon is iemand die morele principes hanteert en naleeft. “Sommige mensen doen het beter dan dat en ze zitten toevallig in elke andere sport die wordt beoefend. In het voetbal wordt er lang niet meer op dezelfde manier gedacht aan de waarden die ten grondslag liggen aan het op de juiste manier doen van dingen. Ik denk dat de drijfveer van mensen over het algemeen niet de gedachten aan fair play zijn, maar de gedachten aan het winnen van het spel. Dat is het allerbelangrijkste geworden, of je nu voor Manchester City speelt of voor de jeugd onder de zeven jaar, en dat is het probleem.“
We zien de gevolgen van een gebrek aan integriteit in het professionele spel wekelijks of dagelijks en voor velen verzuurt dit hun ervaring met het spel waar ze van houden. Slecht gedrag sijpelt ook door, en Hough heeft het ervaren als ervaren speler, incidenteel scheidsrechter en coach van een kinderploeg op basisniveau. Het gaat niet alleen om mensen, vaak ouders, die slecht gedrag imiteren, zegt hij, maar om het delen van dezelfde motivaties.
„Er is een hele groep individuen voor wie de glamour en de rijkdom van het zijn van een Premier League-voetballer zo aantrekkelijk zijn dat ze er alles aan zouden doen om hun zoon en dochter in die positie te krijgen“, zegt hij. “En heel snel heeft de onschuldige zevenjarige die zomaar rondrent na een zak wind ook door waar dit allemaal over gaat: het gaat erom dat je Trent Alexander-Arnold bent.”
Hoe het te repareren? Hough schetst twee modellen voor het introduceren van integriteit. De eerste is de stick-aanpak, die door de bestuursorganen van het voetbal wordt toegepast in een poging onsportief gedrag aan te pakken. “Je kunt met een stok indruk maken op ongedisciplineerdheid en afwijkende meningen, maar het langetermijnplan moet erop gericht zijn mensen te leren waarom integriteit ertoe doet”, zegt Hough. “Ik denk dat we moeten uitleggen waarom instituties ons van onszelf redden en dat instituties niet altijd dingen zijn die je ziet; het zijn regels, het zijn normen, het zijn gedragspatronen.”
Hough’s eerste stap om het probleem aan te pakken zou zijn dat de FIFA, die de term integriteit alleen gebruikt bij discussies over matchfixing, een ‚integriteitscommissie‘ zou instellen om de omvang van het probleem te beoordelen. Maar hij stelt dat onze eigen acties een belangrijke drijfveer voor verandering zouden zijn. “Ik ben behoorlijk realistisch over wat dat in de praktijk betekent, maar ik denk dat je het een beetje moet doen en dat je gewoon moet proberen manieren te vinden om bepaald gedrag niet meer te laten zijn zoals we het doen. zegt hij. “Ik denk dat we meer macht hebben dan we als individu beseffen.”
Als voorbeeld noemt hij de afname van het hooliganisme in de jaren negentig. “Het bracht grote kritieke momenten met zich mee, zoals Heizelmaar er veranderden ook dingen binnen de samenleving waardoor er minder aanleiding was voor dat soort dingen. Het betekent niet dat iedereen zich goed heeft gedragen, maar ik denk dat er een redelijke overeenstemming bestaat dat ze zich iets beter gedroegen, dus wij als individuen moeten het als ons probleem zien, niet alleen als het probleem van de game.”
na nieuwsbriefpromotie
Voor Hough komt dat neer op zaken die zo eenvoudig zijn als het vertellen van de waarheid over wiens inworp het is wanneer een bal uit het spel gaat, of het erkennen van een fout, zelfs als de scheidsrechter deze heeft gemist. Het betekent duidelijk ook dat we ons moeten onthouden van het misbruiken van mensen, of ze nu in het zwart gekleed zijn of anderszins. Tegelijkertijd zegt hij: “Het idee dat er maar twee of drie dingen te doen zijn, is erg gevaarlijk en zou de zaken zelfs nog erger kunnen maken. Ik denk dat het belangrijk is om dat te erkennen. Maar het feit dat het nog erger kan zijn, mag ons er niet van weerhouden te proberen het beter te maken.”
Uiteindelijk gelooft Hough dat de voordelen van het opbouwen van een sport die integriteit hoog in het vaandel draagt substantieel zijn en dat de huidige stand van zaken maar heel weinig mensen ten goede komt. „Als sport de moeite waard is om op welk niveau dan ook te spelen, dan moet er een soort gelijk speelveld zijn“, zegt hij. „Ik bedoel niet dat elke club in de Premier League evenveel geld moet hebben, maar ik denk dat er regels moeten zijn over wat je wel en niet kunt doen – wat gepast is, wat ongepast – en veel van die regels zullen niet worden opgeschreven. Ik denk dat als je het niet eens kunt worden over het basisbegrip dat we op een relatief gelijkmatige manier gaan strijden, ik denk niet dat je veel uit de sport haalt, en ik denk niet dat sport veel oplevert. uit jou.”
