7 januari 2025
De berichtgeving over de Syrische gevangenissen gaat voorbij aan het decennialange gebruik ervan als belangrijke bestemmingen voor buitengewone uitleveringen, waarbij terreurverdachten naar brute ondervragingen werden gestuurd.
Terwijl rebellen de Syrische hoofdstad binnenstroomden en president Bashar al-Assad naar Rusland vluchtte, gingen Syriërs de straat op om feest te vieren. Sommigen haastten zich naar Sednaya, de militaire gevangenis die ze bestempelden als ‘het menselijke slachthuis‘ om te zoeken naar vermiste familie.
Helaas zijn er maar weinig gevonden. Volgens het Syrian Network for Human Rights stierven daar tussen 2011 en 2013 ruim 30.000 mensen ‘door executie, marteling of uithongering’ en ‘tussen 2018 en 2021 stierven er nog minstens 500’. Anderen verdwenen eerder, omdat de Syrische gevangenissen hun martelingstactieken perfectioneerden gedurende tientallen jaren.
De mondiale berichtgeving over de Syrische gevangenissen gaat echter voorbij aan hun rol twintig jaar geleden als een van de plekken waar de VS terreurverdachten naar toe stuurden om te worden ondervraagd.
In de smadelijke details van gruwelijke martelingen wordt het nogal nare feit genegeerd dat de CIA zelfs vóór 9/11, terwijl de VS op terroristen jaagden, “buitengewone vertolking‘ – een ingenieus plan om “hoogwaardige” verdachten buiten het land te ondervragen en zo de Amerikaanse wetten inzake foltering te omzeilen. De eerste verdachten werden halverwege de jaren negentig naar Egypte gebracht en het programma duurde tot 2007.
In 2004 vertelde voormalig CIA-agent Robert Baer aan de krant Nieuwe staatsman dat “de praktijk conceptueel gezien een weergave is van marteling. Als je een serieus verhoor wilt, stuur je een gevangene naar Jordanië. Als je wilt dat ze gemarteld worden, stuur je ze naar Syrië.”
Overlevenden van Sednaya vertellen gruwelijke verhalen: ze werden gesodomiseerd met zwaarden, opgehangen aan kooien, geslagen met ijzeren staven, naakt gehouden in ijskoude vuilcellen, gedwongen celgenoten te doden en uitgehongerd. Sommigen zeggen dat hun geslachtsdelen onderhevig waren aan elektrische schokken. Een voormalige gevangene zei dat dat ook gevangenen waren gedwongen tot kannibalisme.
Huidig probleem
Hun folteraars eisten dat ze hun misdaden zouden bekennen, waarna ze werden geëxecuteerd (voornamelijk opgehangen).
Hier ziet u hoe de weergave werkte. De CIA stelde lijsten op van verdachten die zij zocht en huurde kleine luchtvaartmaatschappijen (met ongemarkeerde vliegtuigen) in om haar agenten te laten vliegen om ze te grijpen. Nadat ze hun menselijke lading hadden verzameld, werden ze naar bondgenoten gevlogen waarvan de VS wisten dat ze geen enkele moeite hadden met ondervragingstechnieken. Naast Syrië stuurde de CIA verdachten naar Egypte, Oezbekistan, Marokko, Algerije, Jordanië, Pakistan, Polen en Roemenië.
Volgens een verklaring van 26 december 2002 Washington Post artikel: “duizenden werden gearresteerd en vastgehouden met Amerikaanse hulp in landen die bekend staan om hun brute behandeling van gevangenen.” Voor hun hulp waren de landen bereidwillig rijkelijk beloond: het Rewards for Justice Counter-Terrorism Program van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken bood enorme bedragen aan voor informatie over verdachten. In het kader van het uitleveringsprogramma werden ook wapens, spionagecamera’s en nachtkijkers verstrekt. Een voormalige CIA-agent (die om anonimiteit vroeg) zei: “Ze kregen wat ze wilden.”
De vluchten werden in 2006 gedocumenteerd door Amnesty International en de Parlementaire Vergadering voor de Mensenrechten van de Raad van Europa.
Waarom zulke ingewikkelde handelingen? Omdat marteling op Amerikaans grondgebied niet is toegestaan, moest de CIA dit uitbesteden. Volgens op 17 maart 2005, Washington Post artikel gaf een niet bij naam genoemde Amerikaanse functionaris toe dat “ze zeggen dat ze geen misbruik maken en dat dit voldoet aan de wettelijke vereisten. Maar we weten allemaal dat ze dat wel doen.”
Om de Amerikaanse procedures te verduidelijken schreef de advocaat van het Witte Huis, John Yoo, in augustus 2002 wat wel de “marteling memo”, waarin staat wat de CIA met verdachten zou kunnen doen. George Tenet en Michael Hayden, CIA-directeuren van 2002 tot 2007, keurden de memo goed. Dat gold ook voor de commissies voor toezicht op de inlichtingendiensten van het Huis en de Senaat; en vice-president Dick Cheney hadden de algemene bevoegdheid voor terrorismebestrijdingsactiviteiten.
Het besluit om het uitleveringsprogramma te lanceren werd genomen door hoge CIA-functionarissen van de eenheid voor terrorismebestrijding, de grootste eenheid binnen de dienst, onder leiding van John Brennan.
De voormalige CIA-agent zei: “Niemand, op welk regeringsniveau dan ook, was bereid dit te stoppen.”
Het geval van Maher Arareen telecommunicatie-ingenieur, is leerzaam. Arar, een in Syrië geboren Canadees staatsburger die naar huis terugkeerde van een bezoek aan Tunis, werd op 26 september 2002 door Amerikaanse agenten op de luchthaven JFK ontvoerd. Op basis van inlichtingen van de Canadese politie dat Arar mogelijk een Al Qaeda-agent zou kunnen zijn, ondervroegen de agenten hem voor Hij weigerde hem een advocaat en vloog hem in het geheim naar Syrië.
Populair
“veeg naar links hieronder om meer auteurs te bekijken”Veeg →
Gedurende de volgende tien maanden martelden Syrische ondervragers Arar, waardoor hij moest bekennen dat hij in Afghanistan was opgeleid (hoewel hij daar nooit was geweest). In oktober 2003 liet Syrië hem vrij zonder aanklacht in te dienen. De Syrische ambassadeur in de VS, Imad Moustapha, verontschuldigde zich: “We hebben geprobeerd iets te vinden. Dat konden wij niet.”
Arar werd vervolgens teruggestuurd naar Canada en volgens een verklaring van 19 februari 2012 Voogd artikel, “ontsloeg hem van alle banden met terrorisme…. Maar de Amerikaanse regering, eerst onder Bush en nu onder Obama, weigert de zaak te bespreken, laat staan zich te verontschuldigen.”
Het is niet verrassend dat de VS consequent hebben ontkend dat zij zich schuldig hebben gemaakt aan marteling. In december 2005 zei minister van Buitenlandse Zaken Condoleeza Rice dat de VS marteling niet toestaat of goedkeurt, noch gevangenen van het ene land naar het andere vervoert met het oog op marteling. toevoegen dat, “waar nodig, de VS garanties willen dat overgedragen personen niet zullen worden gemarteld.”
Het Amerikaanse ministerie van Justitie trok de Yoo-memo in 2004 in. De praktijk bleef echter in 2007 bestaan.
Arthur Schlesinger Jr., de Amerikaanse historicus, pedagoog, adviseur van JFK en ambtenaar, zei: “Geen enkel standpunt heeft de Amerikaanse reputatie in de wereld – ooit – meer schade toegebracht dan het martelbeleid van Bush.”
Meer van De natie
De nieuwste exportbeperking van China legt de complexe geopolitiek achter de voorgestelde tarieven van president Trump – en de transitie naar groene energie – bloot.
Nicolaas Niarchos
Terwijl de War on Terror zich naar de achtergrond van ons leven heeft teruggetrokken, blijven de uitgangspunten en tactieken ervan maar al te gemakkelijk beschikbaar.
Karen J.Greenberg
Yoon Suk Yeol kwam aan de macht door antifeministen het hof te maken. Nu zullen jonge vrouwen zijn ondergang worden.
Hawon Jung
Source link
