HoofdafbeeldingZeeuwenFotografie door Marlowe Ostara
Depressieslaapliedjes is hoe ik de muziek zou omschrijven Alec Duckart, die zijn artiestennaam draagt Zeeuwen. Zacht als verpletterd fluweel en rustgevend als het geluid van de regen die tegen het raam klettert, volgen zijn melancholische melodieën in een grote traditie van droevige muziek, waarin Bon Iver en Sufjan Stevens zijn al eerder geweest – en, meer recentelijk, Ethel Cain (die Searows op tournee heeft ondersteund), Clairo, Mustafa de dichter en onder meer Phoebe Bridgers. Hun muziek is de soundtrack van gebroken harten, gebroken geesten en zielen die moe zijn van de soms seismische, Sisyphean-taak van … simpelweg bestaan.
Searows, toepasselijk afkomstig uit Portland (de Pacific Northwest is bijna net zo beroemd om zijn sombere weer als Groot-Brittannië), ontdekte de vreugde – of liever gezegd het melancholische plezier – van droevige muziek toen hij nog maar negen jaar oud was en begon in zijn tienerjaren zijn eigen muziek te schrijven. zijn eerste singles in 2022 en eerste EP, Einde van de wereldin 2023. Net achter zijn Europese en Britse tournee bereidt hij zich nu voor op de release van zijn nieuwste EP, doorspoelendat een verscheidenheid aan thema's onderzoekt – waaronder liefde, relaties, identiteit en het zelf – maar overal een bedwelmende infusie van pijn oproept, ondanks dat het zo rustgevend is.
Mensen voelen zich verbonden met de muziek van Searows omdat ze zich gezien en gehoord voelen in zijn liedjes, wat een laagje troost toevoegt, bovenop zijn toch al rustgevende toon. Dit werd duidelijk tijdens zijn show in Londen, waar de muziek als een soort kalmerende wierook over het publiek zweefde.
Hier duikt Searows in de plaat, zijn ontdekking van droevige muziek en de ervaring van zichzelf emotioneel blootgeven op het podium.
TS: Hoe gaat het met Portland? Hoe is het weer op dit moment?
S: Het is behoorlijk bewolkt, regenachtig – erg herfstachtig.
TS: Heb je die Pacific Northwest-core TikToks gezien?
S: Ja, die vind ik geweldig. Ik hou ervan om de sfeer te romantiseren.
TS: Woon je dicht bij de natuur of woon je in de stad in Portland?
S: Ik ben in het zuidoosten van de stad, een zeer dichtbijgelegen gebied, maar de natuur is zo dichtbij.
TS: Maar je bent in Kentucky geboren, toch?
S: Ja. Ik heb daar als baby een jaar van mijn leven gewoond.
TS: Dus je bent door en door Pacific Northwest. Hoe was jouw tijd in Londen? Je show was geweldig.
S: Ik heb een geweldige tijd gehad. Het was het hoogtepunt van de tour. Ik hou echt van Londen. Iets eraan doet me denken aan Portland, en de shows waren erg leuk.
TS: Je liedjes voelen heel intiem en heel privé aan; je graaft diepe gedachten en gevoelens uit. Hoe denk je erover om die persoonlijke gedachten en gevoelens naar een openbare ruimte te brengen? Voelt u zich wel eens blootgesteld?
S: Ja. Ik bedoel soms, zeker. Maar ik heb het gevoel dat het, tenminste op tournee, heel gemakkelijk is om alleen maar aan de technische delen van de show te denken; het is heel gemakkelijk om je los te maken van de betekenis van de liedjes. Maar tegelijkertijd wil ik weten waar ik over zing.
TS: Vind je het leuk om op te treden? Voel jij een verbondenheid met je publiek?
S: Ja, dat doe ik zeker. Ik weet het niet, het is een heel vreemde ervaring om nummers te spelen die ik heb geschreven zonder echt na te denken over de context waarin ze gespeeld zouden worden. En het is raar om andere mensen (jouw) nummers te laten kennen en er gewoon in het algemeen te zijn. Maar het is echt heel gaaf. Ik vind het erg leuk om de liedjes voor mensen uit te voeren. Het is heel bijzonder.
TS: Heb je ooit feedback gehad die je bijblijft?
S: Ik heb het gevoel dat de manier waarop ik naar muziek luister altijd een soundtrack is geweest voor wat ik voel en ervaar, zoals een film. Het is dus een groot compliment als ik de soundtrack ben van de droevige zaak van iemand anders, want zo luister ik graag naar muziek.
“Ik heb het gevoel dat de manier waarop ik naar muziek luister altijd een soundtrack is geweest voor wat ik voel en ervaar, zoals een film. Het is dus een groot compliment als ik de soundtrack ben van de droevige zaak van iemand anders, want zo luister ik graag naar muziek” – Searows
TS: Wanneer ontdekte je voor het eerst droevige muziek?
S: Heel vroeg. Als negen- of tienjarige was ik geobsedeerd door liedjes waar ik heel verdrietig van kon worden. Ik maakte mezelf expres verdrietig, gewoon voor de lol. Ik herinner me: hoe heet dat liedje? Er is een versie ervan binnen vrolijkheid – Ergens waar alleen wij het weten.
TS: Door Keane?
S: Oh mijn God, ik luisterde elke dag naar dat liedje. Ik wilde gewoon de gevoelens ervan voelen. Ja, er waren veel nummers die leuk waren om emotionele reacties uit te halen.
TS: Wat is volgens jou de grootste uitdaging die je hebt overwonnen, en hoe heeft muziek daarmee te maken?
S: Eh, dat is een goede vraag. Ik denk dat je mijn trans-ervaring zou kunnen zeggen als… Ik dacht niet dat ik trans kon zijn en tegelijkertijd muzikant kon zijn. Het was cool om daarin ongelijk te hebben gekregen, en niet alleen dat er de afgelopen jaren zoveel andere transgenders in de publieke sfeer hebben bestaan, maar ook om succes te hebben (ikzelf). Ik wist altijd dat ik muzikant wilde worden, maar dacht dat ik tussen die twee moest kiezen. En dat was heel heftig.
TS: Hoe was het om contact te kunnen maken met andere transmuzikanten zoals Ethel (Cain) bijvoorbeeld. Heeft dat impact gehad?
S: Dat was zo geweldig. Het voelt vooral veilig om op te treden voor haar publiek en voor mensen die ik kan vertrouwen; mensen die mij zien op een manier die andere doelgroepen misschien niet zien. Ik heb het gevoel dat andere transgenders mijn muziek hebben gevonden en er een connectie mee hebben gevonden. Het is heel gaaf om met andere jongeren en transgenders te praten die naar de shows komen.
TS: Portland is een behoorlijke oase als het gaat om vreemdheid. Is dat jouw ervaring geweest?
S: Ja, dat is zo. Ik voel me heel gelukkig dat ik hier ben opgegroeid. Het is al een tijdje een behoorlijk vreemde plek. Zelfs toen ik opgroeide, waren er queer mensen. Alles is zo eigenzinnig en ik zie hier veel andere transgenders, wat erg leuk is.
TS: Het is duidelijk dat we elkaar twee weken voor de (Amerikaanse presidents)verkiezingen spreken en ik vroeg me af hoe je daarover denkt?
S: Eerlijk gezegd weet ik niet wat er gaat gebeuren. Ik probeer enigszins politiek geschoold te blijven, maar het voelt ook zo somber, en ik heb het gevoel dat ik zoveel meer gefocust ben op andere wreedheden dat het moeilijk is om na te denken over het land waarin ik me nu bevind.
TS: Terug naar je muziek, wat is je nieuwe EP, Spoelenover?
S: Het is moeilijk te zeggen waar het over gaat, omdat alle nummers zo verschillend zijn – ze voelen zich bijna opzettelijk niet met elkaar verbonden. Ik bedoel, dat is zo omdat ze in één project zitten, maar het was alsof ik nummers samenvoegde uit een backcatalogus van nummers waarvan ik dacht dat ik er niets mee zou doen. Maar het duurt een paar jaar voordat ik weet waar een project, of zelfs een nummer, over gaat; Ik realiseer altijd achteraf een thema dat ik (toen nog) niet echt van plan was.
“Ik dacht niet dat ik transgender kon zijn en tegelijkertijd muzikant kon zijn. Het was cool om ongelijk te krijgen” – Searows
TS: Zijn er teksten op je nieuwe EP waar je bijzonder trots op bent?
S: Ik veronderstel, ja. Ik vind de laatste helft leuk martingaal. Ik zou de tekst willen citeren, maar ik voel me zo ineenkrimpen als ik dat doe. (Lacht).
De teksten zijn als volgt:
Stel dat je het op de harde manier hebt geleerd
Je houdt er niet van om alleen te zijn
Aangevallen door een nieuw soort paranoia
Je neemt dus de telefoon niet op
Als het er allemaal op aankomt
Jij had gelijk, ik had het mis
Maar als ik mijn vislijnen helemaal om je keel gebonden heb
En jij stierf daar in die vijver
Dit is slechts een beschrijving
Van de dochter waar je haar van hebt gemaakt
Je hebt haar uit stukjes van jou gemaakt
Het is de aandoening van het lichaam
Het is de pijn die cirkels in je maakt
Als honden die gewoon los willen)
TS: Waarom ben je vooral trots op die teksten?
S: Ze waren gewoon bevredigend om te schrijven. Ze werken in de structuur en ik vind het leuk als ik iets kan laten rijmen. En ze betekenen ook iets; ze voelen heel trouw aan wat ik probeerde te zeggen en worden op een manier gezegd die bevredigend is.
Spoelen van Searows is nu uit.
