Meld u aan voor De agenda — Hen's nieuws- en politieknieuwsbrief, elke donderdag in uw inbox.
We hebben het geluk dat we samen door een situatie heen leven lesbische pop-renaissancewaar ongegeneerd geile, sapphische nummers van artiesten als Chappell Roan, René RappEn Towa Vogel domineren de popcultuur. Maar op dit moment zijn queerkunstenaars gedwongen om de grens te navigeren tussen openheid over hun identiteit en niet willen dat deze hen en hun werk volledig definieert. Als MUNA' Josette Maskin heeft het onlangs gezegd Rollende steen: “Het zou gewoon over de verdomde muziek moeten gaan.”
“Het is moeilijk omdat onze identiteit zo belangrijk is voor wie we zijn en voor onze politiek”, vertelde Maskin aan de krant terwijl hij werd geïnterviewd voor een artikel over de sapphic pop-boom van 2024. Echter, als Rollende steen Abigail Covington merkt op dat de vraag of openheid over hun vreemdheid hun succes zal bepalen of op de een of andere manier zal beperken, belastend kan zijn.
“Met deze conservatieve reactie krijgen we niet de kans om alleen maar artiesten te zijn,” voegde Maskin eraan toe.
Het navigeren door dit evenwicht kan zelfs nog ingewikkelder zijn kunstenaars van kleurdie ondanks hun invloed daarop maar al te vaak buiten het queerpopgesprek worden gelaten. Terwijl je praat met Rollende steenProfessor musicologie Lauron Jockwig Kehrer vergeleek de wijdverbreide witheid van de belangrijkste figuren van de sapphic pop-boom met de eerdere hausse in de lesbische muziek in de jaren '80 en '90, toen Tracy Chapman een van de weinige niet-blanke succesvolle mainstream queer-artiesten was.
„Het is ingewikkeld, want ja, we hebben een moment van grotere zichtbaarheid, wat prachtig is“, zei Kehrer. „Maar we zien dezelfde patronen van blanke, traditioneel aantrekkelijke vrouwen met een grotendeels femme-genderpresentatie die meer aandacht krijgen.“
Het is natuurlijk ook ironisch dat het publiek in hetzelfde jaar, toen de Amerikanen anti-trans-extremisten kozen, zo'n enorme honger naar sapphische muziek heeft getoond. Donald Trump voor een tweede termijn als president, wat een acute dreiging voor queer- en trans-Amerikanen.
Dat vertelden de leden van MUNA Rollende steen dat ze een soort queer-muziekreactie verwachten, van Katie Gavin die opmerkt dat ze online discussies heeft gezien over de vraag of sapphic pop overschat wordt, tot Naomi McPherson die zegt dat ze een paar projecten in Hollywood en de muziekindustrie kennen die niet worden gefinancierd omdat producenten dat wel doen op hun hoede voor het investeren in vreemde verhaallijnen in het Amerika van Trump.
Terwijl anti-queer- en anti-transwetgevers de Amerikaanse LGBTQ+-gemeenschap blijven bedreigen, zal er een onmogelijk hoge druk blijven bestaan op reguliere queer-artiesten om queerness op de “juiste manier” weer te geven, of om als parasociale rolmodellen voor hun fans te fungeren. Maar hoe cliché het ook mag klinken, een focus op het opbouwen van een gemeenschap in het algemeen is duurzamer dan al onze kaarten op één beroemd persoon te leggen.
„Het is prachtig wat er met onze gemeenschap gebeurt“, vertelde Carlie Webert, manager partnerschappen en ervaringsgerichtheid van het All Things Go-muziekfestival. Rollende steen. “Maar we moeten het platform de-platformen, omdat het allemaal om de artiesten draait, omdat zij niet de enigen zijn die het zo maken. Dat doen we allemaal.”
Haal het beste uit wat vreemd is. Meld u aan voor Hen's wekelijkse nieuwsbrief hier.
