Voor de zesde dag van Romancemas brengen we het drama.
Het is eind 2005. Rachel McAdams is Hollywood’s volgende It Girl en Seks en de stad heeft zojuist zijn laatste seizoen afgerond. Iedereen citeert nog steeds Bruiloftcrashers en elke tiener in de Verenigde Staten weigert te spreken tijdens het diner totdat ze een mobiele telefoon hebben. Niemand weet nog wat YouTube is en iedereen is boos op George W. Bush. Dit is de wereld van De familiesteeneen vergeten kerstjuweeltje en liberale strijdkreet die een tweede blik verdient.
De sterrenkracht van deze film is tenslotte overweldigend. Er is Rachel McAdams, om te beginnen, vers van het dubbele succes van Gemene meisjes En Het notitieboekje en klaar voor een reeks excentrieke projecten voordat ze aan haar tweede carrière als toneelschrijver en Marvel-ondersteunende speler begon. Dan is er Diane Keaton in volledige Dianaissance-modus, nadat ze onlangs haar merk opnieuw heeft gelanceerd als een zelfverzekerde en sexy vrouw van een bepaalde leeftijd. In de mannensectie is er Dermot Mulroney, Hollywood’s knappe ondersteunende personage uit de jaren ’90 en de jaren 90. Er is ook Luke Wilson, die op dit moment nog niet volledig is overschaduwd door zijn broer. En ten slotte is er Sarah Jessica Parker, die wanhopig probeert de wereld te laten vergeten Seks en de stad door elke onwaarschijnlijke rol op zich te nemen die op haar pad komt. Er is ook Claire Danes! Nou, ben je klaar?
Laten we The Family Stone kijken!
Officiële Dag 6 metgezel = Popcorn en liberale tranen
Had ik al gezegd dat deze film een liberale koortsdroom is? Ik bedoel, het toont een interraciaal homopaar, van wie er één doof is. (En let wel, deze film kwam uit in een tijd dat mensen nog het ‘r’-woord gebruikten en het homohuwelijk alleen legaal was in Massachusetts. Het was zijn tijd ver vooruit.) Dus ja, deze titulaire familie is bohemien tot in de kern, wat de film onmiddellijk een welwillende, genereuze kwaliteit geeft waardoor linksdenkende kijkers zich onmiddellijk warm van binnen voelen.
En dan verschijnt het gespannen stadsmeisje-personage van Sarah Jessica Parker. Als vriendin van de verloren zoon van de familie, en dus de beoogde ontvanger van de trouwring van het familiestuk (de titelsteen), staat ze onder intensief toezicht. Ze ruikt het ook meteen en maakt fout na fout terwijl ze woedend probeert de genegenheid van haar gevonden familie te winnen. Het is meer ineenkrimpen dan komedie, maar naarmate de film zich afspeelt en de geheimen ervan ontrafelen, kun je niet anders dan glimlachen en huilen en nog eens glimlachen. Ik bedoel, de emotionele wending op het einde zal je verwoest achterlaten. Hoewel de implicaties ervan de film naar dramagebied leiden, herschikt de film ook elk afzonderlijk personage in een nieuw licht.
En toch wordt deze film niet als een kerstklassieker beschouwd! Misschien schrikken de toonverschuivingen kijkers af. Of misschien is de combinatie van Dermot Mulroney en Luke Wilson niet knap genoeg om de tongen te laten kwispelen. Of misschien is het idee van een interraciale romance tussen mensen van hetzelfde geslacht niet meer baanbrekend. Hoe het ook zij, ik zou in ruil daarvoor willen betogen dat Kerstmis gaat over het vieren van liefde in al zijn vormen, en deze film doet precies dat! Het is het filmische equivalent van een verse kop warme chocolademelk, en dat is iets dat gevierd moet worden.
