De Winter Meetings gaan altijd over transacties, maar twee daarvan stonden vorige week boven de strijd. Eerst handelden de Guardians Andrés Giménez aan de Blue Jays in een tweedelige transactie waardoor Cleveland kortstondig achterbleef met drie links slaande eerste honkmannen. Dan de Witte Sox verhandeld Garrett haak naar de Rode Sox voor vier prospects. De beste van die groep, Kyle Teelspeelt toevallig catcher, dezelfde positie als Chicago’s beste prospect Edgar Quero. Ze hebben zelfs dezelfde toekomstige waarde van 50, wat de grens is voor de top 100 prospects.
De Guardians voerden een extra ruil uit om te voorkomen dat ze vergelijkbare archetypen zouden verdubbelen: zenden Spencer Horwitz aan de Piraten voor drie jonge werpersmaar de White Sox behielden gewoon beide catchers. Ik hoorde veel gemompelde vragen over die beslissing terwijl ik door het hotel in Dallas liep, dat korte tijd het centrum van het honkbaluniversum was. Maar ik denk dat beide teams rationeel handelden, en dat het dwaas is om je zorgen te maken over de overlapping van Teel en Quero. Ik kan het niet voor je bewijzen, maar ik heb wel een aantal gegevens gevonden die hopelijk jouw mening zullen beïnvloeden.
De zaak van Cleveland was eenvoudig. Steamer projecteert Horwitz als een 2.5 WAR/600 PA-speler. Het projecteert Kyle Manzardo als 1.8 WAR/600 PA-speler. Josh Naylor? Steamer heeft hem te pakken voor 2.4 WAR/600 PA. Drie spelers voor twee posities: eerste en DH. (Ja, Horwitz heeft ook op het tweede honk gespeeld, maar hij zou eigenlijk geen tweede honkman moeten zijn, en ik denk niet dat de Guardians hem daar zouden hebben gebruikt.) Een van hen zou op de bank zitten, ondanks dat hij een boven- gemiddelde bijdrager, een slechte beslissing voor een team dat zijn middelen probeert te maximaliseren. Er moest iets gegeven worden.
Aan de andere kant zijn er de White Sox. Ook zij ruilden een jonge ster, en de beste speler die ze terugkregen speelt op een positie waar ze al een vergelijkbare optie hadden. Teel was onze 42e prospect op de ranglijst onze bijgewerkte Top 100-lijst in 2024, een gepolijste allround catcher waarvan we verwachten dat hij ergens in de komende twee jaar de majors zal bereiken. Quero was onze kandidaat op de 40e plaats, en je zult dit nooit geloven, maar hij is een gepolijste allround catcher waarvan we verwachten dat hij ergens in de komende twee jaar de majors zal bereiken.
Wat maakt deze twee situaties anders? Tijd. Die drie eerste honkmannen met twee overwinningen? Dat zijn ze nu. Ze kunnen echter niet alle drie tegelijkertijd in de Majors spelen, wat betekent dat de een de huidige waarde van de ander blokkeert. Gezien het feit dat de Guardians gefocust zijn op het halen van de play-offs in 2025, werkt dat niet echt. Aan de andere kant zijn Teel en Quero niet waardevol voor de White Sox vanwege wat ze in 2025 zullen doen; voor hen gaat het meer om de toekomst.
Als je ‚Top 100 Prospect‘ hoort, beschouw dat dan niet als een laatste verklaring over wat een speler zal worden. Bijvoorbeeld, onze Top 100-lijst van 2019 had een heerlijk gevarieerd middengedeelte:
Topvooruitzichten 2019, 46-56
Uw toekomstige waarde is geen garantie voor waar u terechtkomt. Er zijn heel veel onzekerheden. Je kunt een 50-FV-prospect meer zien als een verdeling van mogelijke toekomstige resultaten:
Je kunt erover kibbelen wat dit precies betekent. Zijn onze schattingen onvolmaakt? Zeker. Worden spelers op onvoorspelbare manieren beter of slechter? Absoluut. Is dit willekeur? Lot? Onvoorspelbaar hard werken en vertrouwen? Iets deterministisch waarvoor we eenvoudigweg nog niet de middelen hebben om het te detecteren? Ik heb geen antwoord voor je. Het punt is dat hoewel het label dat we nu op beide White Sox-catchers plakken hetzelfde is, het nog lang niet zeker is wat ze daadwerkelijk zullen worden als Major League-spelers.
Dat is allemaal vrij voor de hand liggend, maar de omvang doet er toe. Als de spreiding van de uitkomsten klein is, als de meeste kandidaten, vergelijkbaar met Teel en Quero, in grote lijnen vergelijkbare koplopers worden, is het misschien redelijk om je zorgen te maken dat ze elkaar blokkeren. Als de spreiding groot is, of als de meest waarschijnlijke uitkomst een mislukking is, is dat minder duidelijk. Het schatten van die verdeling van de uitkomsten is niet eenvoudig, maar het is zeker goed te doen.
Ik heb een paar aannames gedaan om een globaal idee te krijgen van hoe dit er in het echt uitziet. Ten eerste ging ik ervan uit dat de White Sox over drie jaar proberen te concurreren – ik moest een getal kiezen, en dat voelde als een redelijke middenschatting. Vervolgens besloot ik dat ik als schatter naar de verwachte OORLOG per 600 plaatverschijningen zou kijken. Ten slotte moest ik een steekproef van echte spelers kiezen om als vergelijking te gebruiken. Ik heb alle positiespelers met 50-FV-cijfers op onze Top 100-prospectslijst in een bepaald jaar gebruikt.
Ik wilde voorkomen dat de gegevens te veel zouden worden beschadigd door het ontbreken van een minor league-seizoen voor 2020, dus besloot ik drie jaar te gebruiken: vooruitzichten vanaf 2019 geprojecteerd voor 2022, vooruitzichten vanaf 2021 geprojecteerd voor 2024, en vooruitzichten vanaf 2022 gepland voor komend seizoen. In gewoon Engels nam ik onze prospectlijsten en keek hoe de spelers die een FV van 50 kregen, zich in de daaropvolgende drie jaar ontwikkelden. Ik gebruikte projecties in plaats van resultaten, omdat niet al deze spelers de volledige speeltijd kregen, dus een kleine variantie in de steekproef zou anders de resultaten overschaduwen. Op dezelfde manier besloot ik mijn steekproef niet te beperken tot catchers met 50-FV-ratings, omdat er simpelweg niet genoeg van waren.
Ik heb ervoor gekozen om werpers uit te sluiten van dit onderzoek. Ik zou aannames moeten doen over hoeveel innings gelijk staan aan 600 slagbeurten, en ze lijken niet duidelijk vergelijkbaar met het raken van prospects, dus ik houd de twee gescheiden. Dat leverde me nog steeds 158 observaties op, genoeg voor mijn doeleinden hier.
Mijn eerste observatie: er is een reële kans op mislukking; 33 van de 158 slagmensen met een 50 FV werden drie jaar later geprojecteerd op 0,5 of minder WAR per 600 slagbeurten. Sommige van die jongens hebben de hoofdklasse nooit gehaald. Sommigen deden dat wel en presteerden ondermaats. Met andere woorden, in ongeveer 20% van de gevallen zal uw solide prospect nooit uitgroeien tot iemand op wie u kunt rekenen.
Nog eens 20% van de vooruitzichten (34 van de 158) werd drie jaar later voorspeld op tussen de 0,5 en 1,5 OORLOG per 600 slagplaten. Dat is min of meer een aardige rotatiespeler; 2,0 OORLOG per 600 PA is het competitiegemiddelde. Daarover gesproken: nog eens 40% (64 van de 158) verwacht dat er drie jaar later tussen de 1,5 en 3,0 OORLOG zal plaatsvinden. Dat is de grootste populatie, en ook de centrale uitkomst. Veel solide prospects worden solide spelers, niets meer of minder.
De bovenkant is diffuser. Er zijn 21 spelers tussen 3.0 en 4.0 WAR, vijf in het bereik van 4.0-5.0, en dan Gunnar Henderson alleen aan de top, geprojecteerd op bijna 6,5 OORLOG per 600 PA in 2025. Hier zijn de gegevens die ik heb gebruikt, in een zeer uitgeklede vorm versieals je zin hebt om thuis mee te spelen.
Laten we die grafiek opnieuw proberen, deze keer met enkele kansen erop:
Nu we een verdeling hebben, kunnen we wat duidelijker nadenken over wat de White Sox doen. Elke individuele 50-FV-prospect heeft een kans van 17% (in deze dataset tenminste) om te eindigen als een speler die naar verwachting over drie jaar meer dan 3,0 OORLOG zal duren. Maar als je twee prospects hebt die op dezelfde positie spelen, is er een kans van één op drie (31%) dat je een optie van All-Star-kaliber ontwikkelt, ervan uitgaande dat hun ontwikkeling, in grote lijnen, onafhankelijk is.
Als je het zo zegt, is wat de White Sox doen logischer. Een kans van 31% hebben om een catcher te ontwikkelen die een borderline All-Star of beter is, klinkt een stuk beter dan een kans van 17%. Sterker nog, het risico op ondergang neemt aanzienlijk af als je twee vangers hebt in plaats van één. Denk eens aan de Padres en Rays. Het zijn goede teams, frequente play-offkandidaten met veel artiesten op sterrenniveau. En toch staan ze de afgelopen drie jaar op de 23e en 24e plaats in de catcher WAR.
Dat doet ongetwijfeld afbreuk aan hun vermogen om te concurreren in de play-offs – ze spelen in feite allemaal een plek tekort in vergelijking met hun tegenstanders. En wat moeten ze eraan doen? Goede vangers zijn moeilijk te verkrijgen. Je kunt niet zomaar iemand vanuit een soortgelijke verdedigingspositie overplaatsen. De besten halen de free agency meestal niet. Als je met een slechte situatie begint en de Braves en A’s op de een of andere manier niet kunt overtuigen om je voor bijna niets William Contreras te sturen (hallo Milwaukee!), Heb je pech.
Met één veelbelovend vooruitzicht suggereren de gegevens dat de White Sox ongeveer 43% van de tijd een slecht resultaat te wachten staat – een back-up of een volledige uitbraak. Stel je voor dat je een verbouwing achter de rug hebt die je een half decennium heeft gekost en heeft geresulteerd in een aantal absoluut ellendige teams, om vervolgens je nieuwe concurrent te laten verlammen door een gebrek aan opties bij de catcher. De kans dat dat gebeurt daalt tot 18% als je in plaats daarvan twee 50-FV-catchers hebt om te ontwikkelen. Laten we dus nog een laatste keer naar onze grafiek kijken, deze keer met het resultaat van twee 50-FV prospects op dezelfde positie:
Niemand wil een mislukking plannen. Het zou geweldig zijn als elke prospect zou slagen. Maar dat kan gewoon niet gebeuren; het is zelfs wiskundig niet mogelijk. Er zijn maar een beperkt aantal overwinningen te behalen. Hopen dat jouw jongens goed presteren is geen goede strategie voor teambuilding; het is belangrijk om back-upplannen en redundantie te hebben. Wisselvallige spelers op verre tijdlijnen zijn riskant, en ik zie niets mis met het beheersen van dat risico door zich te richten op een opwindende prospect als Teel.
Misschien preek ik hierover voor het koor. Het voelt voor mij vrij eenvoudig: vooruitzichten falen, dus er is niets mis met het hebben van extra’s als je ze niet meteen op je Major League-selectie probeert te zetten. Maar het concept van blokkeren wordt te veel gebruikt onder prospects. Het is een goed idee om goede spelers te krijgen. Waar ze spelen is minder belangrijk dan hoe goed ze zijn, en een verdubbeling kan waardevol zijn als je probeert te voorkomen dat je een gat in je selectie achterlaat. Variantie is reëel – de goede teams houden er rekening mee in hun besluitvorming.
