Pellegrini beloont oproep van Ranieri met hoofdrol in Derby della Capitale | Serie A

Claudio Ranieri heeft niet alle antwoorden. Het kan lijken alsof hij dat wel doet: de man die Leicester naar de Premier League-titel loodste en die lang daarvoor in Italië een reputatie opbouwde als de eerste die belde als een topteam faalde. Breek in geval van nood het glas niet, maar bel gewoon Claudio.

Hij was met pensioen gegaan nadat hij Cagliari vorig seizoen naar een onwaarschijnlijke ontsnapping aan degradatie had geleid, maar Roma lokte hem terug. De club – zijn club, degene die hij opgroeide – was een puinhoop: twaalfde op de ranglijst ondanks een transfersom van bijna honderd miljoen euro in de zomer en nu op zoek naar een derde manager van dit seizoen. Hoe kon hij, zelfs op 73-jarige leeftijd, nee zeggen tegen zijn eerste voetballiefde?

De resultaten verbeterden snel. Ranieri’s Roma verloor van titelkandidaten Napoli en Atalanta, maar pakte daarna vier overwinningen en een gelijkspel uit hun volgende zes wedstrijden. Er was voorzichtig optimisme in de aanloop naar de derby van zondag in Rome, ook al stonden de Giallorossi nog steeds achter de buren Lazio met 15 punten: de grootste achterstand die ze ooit in de wedstrijd hebben gehad.

En toch bleef er één vraag boven de club hangen. Lorenzo Pellegrini was al bijna een maand niet meer aan een wedstrijd begonnen. Ooit beschouwd als de erfgenaam van Francesco Totti en Daniele De Rossi: de laatste in een lijn van in Rome geboren, in Roma opgegroeide clubcaptains, was hij de laatste tijd een bliksemafleider geworden voor kritiek. Door sommige fans beschuldigd van het verraden van voormalige managers José Mourinho en De Rossi, werd hij in verband gebracht met een vertrek in januari.

In een interview met La Gazzetta dello Sport vorige week bekende Ranieri dat hij niet wist wat de toekomst in petto had. “Het lijkt alsof hij al veroordeeld is, alsof de duim voor hem naar beneden wijst”, zei de manager, die het beeld van een Romeinse gladiator in de arena opriep. ‘Kan hij herstellen? Ik weet het niet.“

Het onderwerp kwam opnieuw ter sprake tijdens zijn persconferentie voorafgaand aan de wedstrijd. Ranieri had Pellegrini vaak geprezen sinds hij terugkeerde bij de club, waardoor hij op één lijn kwam te staan ​​met Frank Lampard als de twee geweldige doelpuntenmakende middenvelders met wie hij heeft samengewerkt. Dus waarom haalde hij nooit de basiself?

„Het is puur een psychologische overweging“, zei Ranieri. “Ik beschouw hem als een van de sterkste technische spelers in Europa … Maar hij lijdt onder dit feit bij de fans. Ik moet kijken of een speler last heeft van deze dingen, of dat hij afglijdt. Lorenzo laat zich door hen allemaal belasten.”

Was dat karakter van Pellegrini, zijn introspectiviteit, een deel van het probleem? Ranieri heeft hem omschreven als een “atypische Romein”, zoals hijzelf, die zijn emoties niet toont. Tijdens dit recente, moeilijke hoofdstuk is het zelden voorgekomen dat hij zijn gezicht naar voren hield voor de microfoons.

Deze dingen zijn belangrijker in Rome, de meest intense mediabubbel van het Italiaanse voetbal. Een plek waar, zoals Totti recentelijk bedacht: “Wat mensen het liefst willen zien, is gehechtheid aan het shirt.”

Dat was Mourinho’s eerste succes bij Roma: verbinding maken met de fanbase door hen te laten zien dat hij om hem gaf, net als zij. Hij sprak in het begin lovend over Pellegrini en zei dat hij drie klonen zou inzetten als hij kon. Ze eindigden op minder gelukkige voorwaarden. Een verhaal over Mourinho die een ring achterlaat die spelers hem daarna hadden geschonken Winst Europa Conference League in Pellegrini’s kluisje voedde de speculatie over een breuk.

Was er iets van echt? Had Pellegrini Mourinho werkelijk ondermijnd of liep de ambtstermijn van de manager gewoon op zijn beloop? En hoe werd hij een zondebok in Het ontslag van De Rossi ook? Een rapport in de krant Il Tempo suggereerde dat het tegenovergestelde waar zou kunnen zijn geweest, wat Pelllegrini opzettelijk uitsloot toen de toenmalige CEO van de club, Lina Souloukou, spelers vroeg om een ​​mening over de manager, omdat ze als te dichtbij werden beschouwd.

Geen van deze details bracht de publieke opinie in beweging. En zelfs Ranieri leek, met al zijn geloof in de kwaliteiten van de speler, niet in staat de prestaties van Pellegrini op het veld te verbeteren. Een speler die tijdens Mourinho’s eerste seizoen aan de leiding veertien doelpunten maakte en daarmee de uitblinker werd tijdens Roma’s eerste grote Europese overwinning, had slechts één keer toegeslagen in achttien optredens in dit seizoen.

Pellegrini’s tijd bij Roma leek ten einde te komen. Er werd gesproken over Napoli, Galatasaray en zelfs Inter die navraag zouden doen. Vervolgens zette Ranieri hem zonder waarschuwing terug in het team om het op te nemen tegen Lazio.

Van buitenaf voelde het als een keuze uit het niets. Pellegrini had niet bijzonder goed gespeeld toen hij een week eerder als invaller in de tweede helft tegen Milan werd geïntroduceerd. Een nieuw talent van eigen bodem, Niccolò Pisilli, was in zijn plaats opgestaan.

De beslissing viel aan de vooravond van de wedstrijd. “(Pellegrini) kwam naar mij toe en terwijl we spraken, begreep ik dat hij dolgraag weer aanvoerder Roma wilde zijn in de derby”, zei Ranieri. „Hij vroeg me niet om te spelen, maar ik kon zien dat zijn verlangen was gegaan naar de plek waar ik het wilde.“

Ranieri heeft een track record voor het maken van gedurfde selecties in deze wedstrijd. Het meest bekend was de gebeurtenis in 2010, toen hij zowel Totti als De Rossi uitschakelde tijdens de rust van een derby waarin Roma met 1-0 verloor en die ze vervolgens terugkaatsten om te winnen.

Zondag werden zijn instincten opnieuw bevestigd. Er waren nog geen 10 minuten gespeeld toen Pellegrini een voorzet kreeg van Alexis Saelemaekers, wat ruimte op de rand van het strafschopgebied kocht en een zijvoetschot in de bovenhoek schoot. Zijn eerste Serie A doelpunt van dit seizoen, in de wedstrijd die er altijd het meest toe doet.

Binnen enkele ogenblikken verdubbelde Roma hun voorsprong, Saelemaekers scoorde bij de tweede poging na een bliksempauze. We hadden tegen Milan een glimp van deze stijl gezien, waarbij de Giallorossi verwoestend vlotte combinaties op de counter maakten, de ontslagen van Artem Dovbyk en de bijbehorende runs die ruimte maakten voor Dybala om de bal recht naar het hart van de verdediging te brengen.

Lazio verbeterde, maar te laat om te herstellen. Het eindigde op 2-0 voor Roma, waarmee Ranieri’s perfecte record van altijd winnen van de Derby della Capitale werd gehandhaafd: nu vijf van de vijf.

Pellegrini, die na het scoren de badge op zijn shirt had gekust, verliet het veld onder luid applaus van de supporters die hem niet altijd hebben gesteund. Fulltime ging hij onder de Curva Sud door en leende een vlag van de Ultras. Een symbolisch moment – ​​het Italiaanse woord voor vlag, bandierawordt in het voetballexicon gebruikt als afkorting voor een speler die de geest van een club belichaamt.

Zou dit het begin kunnen zijn van een nieuw hoofdstuk voor Pellegrini? Het is misschien het beste om niet op de zaken vooruit te lopen. Een doelpunt is maar een doelpunt, en de derby – zoals managers ons altijd zo graag willen herinneren – is een spel op zichzelf. Roma staat zelfs na deze overwinning nog steeds op de tiende plaats.

Maar dit voelde zeker als een moment van genezing. “We zijn nu een team”, zei Ranieri toen hem werd gevraagd of hij het gevoel had dat zijn team hun tactische identiteit had gevonden. “We weten hoe we de juiste afstanden moeten bewaren, wat zo belangrijk is… Nu moeten we laten zien dat we er zijn, dat we de donkere nacht hebben doorstaan. We moeten de zon gaan zien.”