Vanuit een puur esthetisch gezichtspunt is het katholicisme de meest dramatische van de christelijke sekten. De katholieke mis is in wezen meeslepend theater, tot en met het incorporeren van een kenmerkende geur (wierook) en muzieknummers (hymnen). Het katholicisme legt veel nadruk op procedure en ceremonie: dingen worden gedaan omdat ze altijd zo zijn gedaan, ook al zien ze er vreemd uit.
Dat is een deel van de reden waarom er een lange, duurzame relatie bestaat tussen de pausdom en Hollywood. Waar het is De jonge paus, De nieuwe pausof De twee pausenhet mysterieuze reilen en zeilen achter de muren van het Vaticaan zal altijd fascinerend zijn. Een recente film die nu op Peacock wordt gestreamd, neemt zowel de katholieke gewoonte van ceremonie als de Hollywood-gewoonte van pausdrama over en strekt zich tot het uiterste uit, waardoor een filmische ervaring op het puntje van je stoel ontstaat die je naar adem doet happen, zelfs als je ‚ als je alleen in je woonkamer kijkt.
Conclaafgebaseerd op de gelijknamige roman van Robert Harris, volgt de zachtaardige decaan van het College van Kardinalen, kardinaal Lawrence (Ralph Fiennes), door de dood van de zittende paus. Dit betekent dat hij toezicht moet houden op een pauselijk conclaaf – een teruggetrokken, mysterieus proces waarbij alle kardinalen worden verzameld en afgezonderd totdat ze uit hun midden een nieuwe paus kiezen.
Vanaf het begin is het conclaaf vol drama. In de laatste dagen van wijlen paus werd een nieuwe kardinaal, kardinaal Benitez (Carlos Diehz), benoemd, maar niemand lijkt zich van dit proces bewust te zijn totdat hij onaangekondigd op het conclaaf verschijnt. De belangrijkste kandidaten bij de verkiezingen zijn allemaal op hun eigen manier grote figuren: de Amerikaanse liberaal kardinaal Bellini (Stanley Tucci); de Canadese gematigde kardinaal Tremblay (John Lithgow); de Nigeriaanse conservatief, kardinaal Adeyemi (Lucian Msamati); en de Italiaanse traditionalist, de voortdurend vapende kardinaal Tedesco (Sergio Castellitto).
Terwijl kardinaal Lawrence het verkiezingsproces probeert te navigeren, stuit hij op een snel bewegend netwerk van gefluister en geruchten die beter passen in het verkiezingsproces. Roddelmeisje dan in een serieus religieus drama. Terwijl hij dieper graaft, wordt hij geconfronteerd met achterbakse campagnestrategieën en illegale transacties die rechtstreeks uit een paranoïde politieke thriller lijken te komen. Achter de zelf-serieuze sfeer schuilt een altijd aanwezige glans van kamp, van de golvende alben tot het kleine koperen schaaltje dat elke kiezer gebruikt om zijn stembiljet in de te tellen doos te schuiven. Tegenover deze verrassend luchtige toon staat de toewijding van de film om het publiek te choqueren. Geloof het of niet, er zitten jump scares in Conclaafen ze komen precies op het juiste moment, precies wanneer je eindelijk de afzondering accepteert en de buitenwereld vergeet.
Veel van de meest opwindende momenten van Conclave vinden plaats in gedempte gesprekken.
Focus-functies
De evenwichtsoefening van al deze elementen wordt zorgvuldig uitgevoerd door de ongelooflijk gestapelde cast van de film. Ralph Fiennes maakt gebruik van zijn gewoonte om voortdurend bezorgd te kijken in zijn voordeel, aangezien dat vaak het bepalende kenmerk van Lawrence is. Stanley Tucci brengt zijn kenmerkende charme over naar de ogenschijnlijk bescheiden kardinaal Bellini, een charme die heeft geïnspireerd fancams En gepersonaliseerde koopwaar. Net als in de katholieke kerk zelf spelen vrouwen beslist een kleinere rol Conclaafmaar Isabella Rosselini is adembenemend krachtig als de nuchtere non zuster Agnes.
Dit alles bouwt op naar een climax die, zonder iets te bederven, plotseling de thema’s laat evolueren van kieskeurig procedureel drama naar een meditatie over goddelijke schepping en nederigheid. Net als bij Lawrence wordt de loyaliteit van het publiek van persoon tot persoon getrokken, waarbij elke schokonthulling aanvoelt als een M. Night Shyamalan-achtige wending. Dit is meer dan een pausfilm; dit is, paradoxaal genoeg, de meest opwindende en schokkende film van het jaar – je moet hem gewoon zien om te geloven.
