We zijn nog maar een paar weken verwijderd van de verkiezingen, en de Democraten lijken nog geen stap dichter te zijn bij het werkelijk begrijpen waarom ze met zoveel demografische kenmerken zoveel terrein hebben verloren aan Donald Trump. Het is mij duidelijk dat het begrijpen van wat er is gebeurd en waarom het van ergens anders zal moeten komen dan van politieke agenten binnen de partij, van de elites van de kabelnieuwsmedia, van het afvalcontainervuur dat sociale media heet, of van opiniepeilers.
Het toeval wilde dat ik na de verkiezingen een lezing gaf voor tussen de 40 en 50 studenten van een media- en overheidsbeleidklas van de Amerikaanse universiteit. Ondanks alle discussies over jongere kiezers en het proberen te begrijpen wat hen motiveert om naar de stembus te gaan, vraag ik me af hoeveel van de experts, commentatoren en experts die de verkiezingen ontleden er daadwerkelijk een gesprek over hebben gehad met iemand onder de 25 jaar.
Dus daar sprak ik voor een zaal vol jonge volwassenen, onder de 25 jaar, sommigen uit Alabama of West Virginia, anderen uit Duitsland of Pakistan, van wie velen hadden gestemd bij de verkiezingen – het meest geschokt, zelfs geschokt door de uitslag.
Interessant genoeg waren twee jonge vrouwen uit Pakistan, die niet hadden gestemd, het minst verrast door de uitkomst. Ze zaten in Amerika op de eerste rij vanwege de vooroordelen, omdat ze in de nasleep van 9/11 in New York hadden gewoond, waar ze het slachtoffer waren van bedreigingen, haat en aanvallen op de wetshandhaving. Ze bespotten iedereen die zich net bewust werd van de realiteit dat het electoraat zich niet liet overtuigen door waarschuwingen over seksisme, racisme of vrouwenhaat. Voor hen en hun families waren deze factoren ingebed in hun levenservaring als Amerikanen.
Een aantal studenten die enkele campagnebijeenkomsten van vice-president Kamala Harris bijwoonden, waren verrast dat de zeer reële, tastbare energie die zij bij die evenementen voelden zich niet vertaalde in het eindresultaat. Ze hadden het gevoel dat ze zich hadden ondergedompeld in een zeepbel van linkse jubelstemming en waren verbijsterd toen ze beseften dat die zeepbel niet zo groot was als ze dachten.
Naarmate het gesprek vorderde, was ik verrast dat het onderwerp van het Midden-Oosten nooit ter sprake kwam als reden om Harris te steunen of tegen te werken. Ondanks al het gepraat voorafgaand aan de verkiezingen over het effect dat het Israëlisch-Hamas-conflict zou hebben op jongere, meer progressieve kiezers op universiteiten, kwam dit in deze steekproef helemaal niet ter sprake.
Wat wel naar voren kwam, was het gevoel dat Harris' draai naar het midden niet authentiek was. Dat ze over haar eigen wapenbezit sprak, voelde bijvoorbeeld als een flagrante poging om centrumrechts aan te spreken, en dat geloofden ze gewoon niet.
Het verlies van Harris trof de jonge vrouwen het meest. Zovelen van hen begrepen niet hoe zovelen in dit land willens en wetens konden stemmen op een man en een politieke partij die hen hun rechten willen ontnemen en hun lichaam willen controleren. Ik daagde ze uit hun hand op te steken als ze met enige regelmaat met de mannen in hun leven zouden praten over hun lichaam, over hun menstruatiecyclus, over hoe het is om het leven als vrouw te ervaren. Ik vroeg hen hoe vaak de mannen in hun leven – hun vaders of partners – deze onderwerpen proactief met hen ter sprake brachten. Er werd geen enkele hand opgestoken. Gezien dat, vroeg ik me af, waarom zou je denken dat een van hen op de een of andere manier zou stemmen op basis van wat er met je lichaam aan de hand is?
Een andere terugkerende kritiek op Harris was het onvermogen of de weigering om op zinvolle wijze onderscheid te maken tussen wat zij anders zou hebben gedaan dan president Biden. Ik geef toe dat ik verbaasd was dat dit specifieke punt meerdere keren werd genoemd. Ze waren van mening dat het hele uitgangspunt van de Harris-campagne een nieuwe start was, een nieuwe generatie leiderschap, een omslaan van de bladzijde van oud naar nieuw, en toch gaf ze, door helemaal niet in contrast te staan met Biden, het signaal naar deze kinderen dat het zou business as usual zijn. Dat vonden ze ontzettend weinig inspirerend.
Toen ik deze paar uur met hen doorbracht, werd het duidelijk dat deze studenten zich niet gezien voelden door het politieke systeem. Het was een overwegend pro-Harris-klasse, maar de minachting die zij voelden voor de Democratische Partij was voelbaar. Deze generatie wil niet dat hen wordt verteld wat ze moeten doen of wat ze moeten denken. Ze willen niet horen wat er kan gebeuren als de andere partij wint. Ze willen niet dat er voor hen wordt voorgelezen of dat er tegen hen wordt gepredikt. Wat ze wel willen, is geïnspireerd raken. Ze willen iets anders dan wat ze de afgelopen acht jaar vanuit Washington hebben gezien. Ze willen regelmatig en authentiek betrokken worden, en niet alleen wanneer de politieke kalender dit voorschrijft, zoals sommige doelgroepen bepalen door een politiek adviseur.
Elke verkiezingscyclus vraagt iedereen zich af hoe we jonge Amerikanen sterker kunnen maken, zich kunnen engageren en activeren. Nadat ik met deze studenten heb gesproken, denk ik dat het antwoord simpel is: betrek ze als volwassenen. Praat met ze, niet tegen ze. Wees echt. Maak het herkenbaar en persoonlijk. Ontmoet ze waar ze zijn, niet waar je wilt dat ze zijn.
Kurt Bardella is een bijdragende schrijver voor Opinion en een politieke bijdrager aan NewsNation. X/BlueSky: @KurtBardella; Instagram/Threads/Substack: @KurtTakes
