Wanneer Joana Schneider verhuisde naar Den Haag, begon ze regelmatig het strand te bezoeken. Nadat ze haar jeugd in München had doorgebracht, was de zee een roman en een vruchtbare inspiratiebron. Al snel trokken de vissers die in de haven werkten haar aandacht.
“Er was iets zo intrigerends aan hun wereld, dat zich op de grens leek te bevinden tussen ruig werk en delicaat kunstenaarschap”, vertelt Schneider aan Colossal. “Ze gebruikten knooptechnieken, traditioneel gezien als vrouwelijk en delicaat, maar op veel grotere schaal, met zware touwen.”
De kunstenaar verbond al snel wat de vissers creëerden met de tradities van de textielkunst en begon hun overgebleven touw op te halen. Nu gebaseerd op
KNSM-eiland in Amsterdam blijft Schneider het zeemansmateriaal gebruiken in haar grootschalige sculpturen. “Ik ben dagen bezig met het ontwarren van de netten voordat ik ermee aan de slag kan. Vervolgens droog ik de touwen in de zon, waardoor ze een oceaangeur krijgen”, voegt ze eraan toe.
Eenmaal uitgedroogd worden de materialen vaak de structuur voor dun, kleurrijk garen dat de kunstenaar om de strengen wikkelt. De voltooide werken zijn soms abstract en andere krachtig figuratief, waarbij overdreven gelaatstrekken worden afgebeeld in opgerolde, met de hand gestikte patchwork.
Het proces is arbeidsintensief, maar de langzame, methodische bewegingen maken deel uit van waar Schneider zich toe aangetrokken voelt. “Elke draai van het garen rond het touw is een rustige, geconcentreerde handeling. Het heeft iets heel aards. Het ritme van het inpakken, de zachte spanning van het garen en de zachte textuur van de vezels creëren een vredige ruimte waarin de wereld buiten lijkt te vervagen”, zegt ze. De resulterende werken bevatten het bewijs van dit nauwgezette proces, waarbij grote en kleine spoelen in perfect concentrische cirkels naar buiten zwellen.
Momenteel werkt Schneider aan een solotentoonstelling met de titel Buitenaards dat in april wordt geopend in de Groninger Museum in Nederland. Het project vervaagt de grens tussen het echte en het fantastische, bouwt voort op de fascinatie van de kunstenaar voor hybriditeit en bevat een performatief element, een voorbode van waar haar praktijk naartoe gaat. Ze deelt:
Als ik aan de natuurlijke wereld denk, denk ik vaak aan de renaissancetraditie van groteske kunst. Het fascineert me hoe kunstenaars in die periode menselijke, dierlijke en plantaardige vormen op ingewikkelde manieren met elkaar vermengden… Het resultaat is een hybride omgeving die tegelijkertijd vertrouwd en vreemd is. Dat is iets wat ik probeer te bereiken in mijn werk: een gevoel van verwondering en een beetje desoriëntatie, alsof je een plek betreedt waar de grenzen van de natuurlijke wereld opzettelijk vervagen.
De sculpturen van Schneider zijn momenteel te zien op de FITE Textielbiënnale in Clermont-Ferrand, Frankrijk, en zullen in 2025 worden opgenomen in een groepstentoonstelling in de König Galerie in München. Tot die tijd kun je meer van haar werk vinden haar website En Instagram.
