O de mensheid! ‘Look Back’ schreeuwt van de daken waarom kunst moet bestaan ​​in het tijdperk van AI

“Waarom teken je?”

Een ogenschijnlijk onschuldige vraag die in werkelijkheid een enorm gewicht heeft.

Het is het soort vraag dat je met een nonchalant handgebaar kunt wegwuiven, of je sprakeloos kunt maken en de woorden niet eens kunt vinden.

In ‚Look Back‘, de film gebaseerd op de eenmalige manga van Tatsuki Fujimoto, krijgen twee tienermeisjes een band over hun liefde voor het maken van manga. Fujino verzorgt de personages en het verhaal, terwijl Kyomoto voor de achtergrondkunst zorgt. Ze vormen een krachtig team. Als Kyomoto aan Fujino vraagt ​​waarom ze tekent, krijgen we geen uitleg. Wij hebben het niet nodig. Wij hebben het gezien. Elk moment dat het paar met elkaar deelt, is waarom. De seizoenen veranderen buiten Fujino’s raam terwijl zij en Kyomoto samen aan hun eerste manga werken. Het duo krabbelt stilletjes verder en creëert in het bijzijn van elkaar, terwijl de pagina’s met manuscripten zich opstapelen. We zien dat leven en kunst nauw met elkaar verbonden zijn. Die creatie komt voort uit de verwondering, het mysterie en natuurlijk de tragedie van het leven.

Dit is geen recensie van ‘Look Back’. Genoeg mooie woorden Er is al over de film gezegd, en het is zeker een film die elke fan van anime, manga, film of kunst in het algemeen zou moeten zien.

Maar het is die simpele maar niet-vraag: „Waarom teken je?“ vroeg Kyomoto aan Fujino, dat echode in mijn hoofd, kletterend en kletterend in de ruimte tussen mijn oren in de dagen en weken nadat ik ‘Look Back’ had gezien. Ik denk dat het een snaar raakte, omdat het steeds meer aanvoelt als een creatief proces, en dieper en verontrustender dan dat. de mensheid zelf wordt aangevallen.

Er is een contingent lafhartige kapitalisten die de entertainmentindustrie langzaam maar zeker in een zoveelste financiële markt hebben veranderd. Deze geesten bekleden hogere posities bij grote studio’s op het gebied van film, televisie en videogames en streven er alleen naar om de winst te maximaliseren. De kunst die centraal staat in deze industrieën is voor veel van deze hoge pieten een middel om een ​​doel te bereiken. Dat zijn de aandelenkoersen en de tevredenheid van de aandeelhouders. Daarom hebben we “Binnenstebuiten 2” en “Moana 2” dit jaar. Onnodige sequels waarvan een stelletje wist dat ze het deeg zouden binnenhalen. Hoewel getalenteerde mensen aan beide hebben gewerkt, wordt de kunst (en de mensen die deze maken) gevangen gehouden door het winstmotief als kunst binnen de grenzen van een gigantisch, zielloos bedrijf wordt gehouden. Geld wordt de mantra. Wanneer iemands levenswerk, zijn passie, zijn uiting van creativiteit, wordt gereduceerd tot louter inhoud, als cijfers op een inkomstenrapport, is dat een aanval op de kunst.

Dit jaar werd “Coyote vs. Acme” op de plank gelegd en lijkt het voorbestemd om verloren media te wordenbegraven voordat het publiek zelfs maar de kans kreeg om het te zien. Het harde werk van honderden mensen, slechts een belastingafschrijving onder de machtige pen van David Zaslav, CEO van Warner Bros. Discovery. Een van mijn favoriete programma’s van vorig jaar‚Scavengers Reign‘, kon de bijl niet ontwijken. Ondanks het winnen van een Emmy (voor achtergrondontwerp) en de nominatie voor een uitstekend animatieprogramma, leverde de show geen kijkersuren op, dus werd deze zonder pardon op de hoop gegooid.

Kritische lof of het simpelweg laten bestaan ​​van kunst in de wereld en ontvangen door het volk (zonder rekening te houden met de omvang van het publiek) zijn geen dingen waar Zaslav en zijn soortgenoten over nadenken. Stel je voor dat “Gekke mannen” of „De sopranen“ werd na het eerste seizoen geschrapt omdat doeldemo’s, algoritmegegevens en KPI’s de verlenging gewoon niet ondersteunden. In 2024 is de enige zorg dat de cijfers er goed uitzien, zodat CEO’s hun zakken kunnen vullen met miljoenen aan compensatie. En als recente reactie op Moord op UnitedHealthcare-topman Brian Thompson Als we er iets van kunnen verwachten, beginnen de mensen een beetje genoeg te krijgen van de ongebreidelde hebzucht van de C-suite.

Kunst is geen getal op een spreadsheet. Het is het leven zelf.

‘Look Back’ nodigt de kijker uit om te zien hoe kunst en leven met elkaar verweven zijn. Elk avontuur dat Fujino en Kyomoto beleven, wordt de inspiratie voor een nieuwe manga. Ze bezoeken de oceaan, en dat leidt ertoe dat het duo ‚The Sea Cities‘ schrijft. Op zoek naar insecten in de zomer verandert in ‚The Cicada Humans‘. Een uitstapje naar het aquarium levert ‚De man die de krab at‘ op. Het paar ervaart het leven, en hun kunst weerspiegelt die ervaringen. Deze echo’s weerklinken tijdens het creatieve proces en verdraaien en vervormen net genoeg om de kunst die ze produceren een fantastische fictie te geven, maar in de kern is hun kunst letterlijk hun leven.

De werken van Dickens het Victoriaanse Londen zo goed veroveren omdat hij het leefde; hij werkte in de pakhuizen en zijn wereldbeeld werd gevormd door deze vormende ervaringen. Nintendo’s Shigeru Miyamoto verkende als kind bossen en jaagde op insecten, en wilde dat gevoel opnieuw creëren in een videogame, wat uiteindelijk leidde tot de creatie van “De legende van Zelda.” Hayao MiyazakiZijn werken zijn doorspekt met autobiografische momenten, zoals de ziekenhuisopname van zijn moeder met tuberculose – een onderdeel van zowel ‘My Neighbor Totoro’ als ‘The Wind Rises’ – of het bouwen van roeren voor gevechtsvliegtuigen door zijn vader tijdens de Tweede Wereldoorlog, een werk van hem. eigen geschiedenis waar we naar verwijzen in het Oscarwinnende ‘The Boy and The Heron’. En vooral voor Miyazaki zijn kunst en leven bijna één en hetzelfde, zoals we leren in de documentaire van dit jaar die deze zomer stiekem op Max belandde, “Hayao Miyazaki and The Heron.”

De documentaire beschrijft de volledige productietijdlijn voor “The Boy and The Heron”, te beginnen met Miyazaki de aankondiging van zijn pensionering in 2013 tot aan de Oscar-overwinning van de film dit jaar. De iconische regisseur is in het verleden het onderwerp geweest van een paar documentaires, maar daarin bleef Miyazaki altijd op zijn hoede en liet hij de kijker nooit echt de man begrijpen die we zo eindeloos hebben gemythologiseerd. Zijn politiek komt duidelijk naar voren in de films die hij de afgelopen 40 jaar heeft gemaakt, maar wat motiveert deze man, nu bijna 84 jaar oud, om de werelden van ‘Nausicaa’, ‘Castle in the Sky’ of de toren van de oudoom te creëren in ‘ De jongen en de reiger”? Net als Fujino in ‘Look Back’ lijkt het antwoord een menselijke connectie te zijn.

Gedurende “Hayao Miyazaki and The Heron” is er een urgentie in Miyazaki’s werk. Mensen die dicht bij hem staan, overlijden; er is schuldgevoel en er is verdriet. “Waarom ben ik hier nog? Waarom ben ik degene die leefde?” vraagt ​​hij zich hardop af. Miyazaki ‘riekt naar de dood’, net als Mahito, de titulaire jongen van de film. Maar hij maakt furieus storyboards en creëert personages gebaseerd op de mensen die hij heeft verloren. Michiyo Yasuda, de kleurontwerper van Miyazaki’s films bij Studio Ghibli, overleed in 2016, maar ze verschijnt in de beelden van de documentaire als een geest, een visioen uit het verleden dat Miyazaki vandaag de dag achtervolgt. Zij was degene die hem zei dat hij nog een film moest maken, en hij voelde zich verplicht om dat te doen. Hij creëert Kiriko in “The Boy and The Heron”, gebaseerd op Yasuda.

Maar niemand doemt groter op dan Isao Takahata, mede-oprichter en regisseur van Studio Ghibli, die in 2018 overleed. En het is in hun relatie waarin duidelijk wordt dat bijna alles wat Miyazaki ooit heeft gemaakt, is aangestuurd door de man die hij liefkozend Pak noemt. san.

Pak-san, Pak-san, Pak-san. Tijdens een wandeling klinkt in de verte een donderslag. “Dat is Pak-san.” Als Miyazaki wordt gevraagd of hij ooit droomt, antwoordt hij: “Alleen over Pak-san.” Een ontbrekende gum is Pak-san die hem voor de gek houdt.

Studio Ghibli-producent Toshio Suzuki zegt dat „Miyazaki Takahata verafgoodde, maar het was altijd eenzijdig.“

De jongen en de reiger (Hayao Miyazaki/Studio Ghibli)

Miyazaki maakt zich zorgen over het karakter van de oudoom die de fantastische wereld van de toren heeft gebouwd in ‚The Boy and The Heron‘. Het karakter is Pak-san. In deze eenzijdige relatie, die nog verder wordt versterkt door de kloof tussen de levenden en de doden, is Miyazaki vastbesloten de wereld te laten zien wie Takahata was. Hij wil dat mensen weten wat deze man voor hem betekende. De man die zijn idool, zijn rivaal, zijn vriend was.

De documentaire gaat over op een bijzonder krachtig citaat van Takahata uit de jaren ’80, over Miyazaki, waar hij zegt: ‚Ik zou hem graag allerlei soorten films zien maken. Er zijn dingen die hij mij niet heeft laten zien. Ik hoop ze ooit te zien.” Het interview gaat over in een breedbeeld waarin Miyazaki naast hem te zien is met een stralende glimlach: ‚Echt waar?‘ vraagt ​​hij vrolijk aan Takahata.

Zo ontstaat kunst. Voor Miyazaki. Voor Fujino in ‘Kijk terug’. Het wordt gedreven door het verlangen naar menselijke verbinding, door jezelf tegenover iemand te willen uiten, iemand te eren die is overleden om ervoor te zorgen dat hij of zij herinnerd wordt. Dat is de reden waarom AI-software gewend is een afbeelding genererenof schrijf een verhaal, het is zo weerzinwekkend. Je kunt AI niet vertellen om de oudoom te creëren. Je kunt het niet vertellen om een ​​oude man te creëren die een beetje op een tovenaar lijkt, die de hele wereld voor mij was en alles wat ik deed was voor hem en het enige wat ik wilde was dat hij mijn films zou zien en ervan zou genieten, en ik wil dat mensen dat ook doen. weet dat. Het kan dat niveau van emotionele diepgang, of welke emotionele diepgang dan ook, niet overbrengen. AI is slechts een facsimile (en bovendien slecht uitgevoerd), en toch is het geïntegreerd in bijna elk stukje technologie, waardoor er alleen maar slordig werk ontstaat.

AI is een bedreiging voor de kunst, een bedreiging voor de cultuur, een bedreiging voor de mensheid zelf. Hoe ver zijn we bereid te gaan om onszelf volkomen te ontmenselijken? Het late kapitalisme heeft ons nu al van elkaar afgekeerd, waarbij het gemak van de technologie ons isoleert en ons ervan weerhoudt een verbinding met iemand aan te gaan. Bedrijven als Disney wel volledig aan boord van AIwaarbij ‘verantwoord handelen’ betekent: ‘Met hoeveel kunnen we wegkomen zonder mensen te betalen?’ Wees dus niet verbaasd als er een ontslagronde wordt aangekondigd, zodat er meer geld naar de topfunctionarissen kan worden gesluisd. Bedrijven zoals X traint zijn AI door gebruik te maken (lees: stelen) van kunst die door kunstenaars naar het platform is geüpload. En het zou gemakkelijk zijn om een ​​hele scriptie te schrijven over de vraag hoe de eisen van het gebruik en de ontwikkeling van AI emissies veroorzaken bedrijven als Microsoft zal in een duizelingwekkend tempo stijgen, waardoor alle plannen om eerder vastgestelde doelstellingen op het gebied van koolstofneutraliteit te bereiken worden gedecimeerd. Deze AI-slop, deze zielloze nabootsing van het menselijk leven, versnelt de ondergang van de planeet. AI is in alle facetten anti-menselijk.

2024 voelde als een jaar waarin de kunst meer dan ooit onder vuur lag. Van Dikke bedrijfsfatten schrappen banen naar AI-software Geesteswetenschappenprogramma’s worden bezuinigd in het hoger onderwijs heeft de aanval op de omgang met onze wereld en op de omgang met kunst zijn volle effect. Het is diep verontrustend.

Maar 2024 bracht ook een film voort die ons vertelt waarom kunst moet bestaan, waarom kunst zo bijzonder is en wat het betekent om mens te zijn. ‘Look Back’ schreeuwt van de daken dat kunst zwaar is, dat het werk is, maar de beloning is dat het ons verbindt zoals niets anders dat kan.

Kijk terug (Tatsuki Fujimoto/Shueisha

Kunst is mooi vanwege de menselijkheid die het in zich draagt. Er zit energie in een kunstwerk die niet kan worden gekwantificeerd, niet kan worden berekend en niet door een machine kan worden gerepliceerd. Het weerspiegelt ons, het verbindt ons, het draagt ​​al onze tragedie, al onze vreugde.

Ik ben bepaald niet de beste schrijver die hier bestaat. Er zijn mensen die veel welsprekender schrijven dan ik. Ik bewonder deze schrijvers enorm. Maar ik wil gewoon verbinding maken. Ik wil dat iemand mijn woorden leest. Iemand. Iedereen. Zelfs als het uiteindelijk mijn familie of vrienden zijn. Ik heb hele werelden in mijn hoofd waarvan ik wil dat anderen ze ervaren zoals ik ze in mijn geestesoog zie. Geen enkel AI-programma kan deze werelden nauwkeurig uit mijn hoofd schrapen. Er zijn hier zoveel gedachten en ideeën die ik wil delen. Ik hoop dat mijn woorden iemand iets laten voelen. Ik hoef alleen maar het werk te doen om ze op de pagina te krijgen. Dat is wat mij betreft zeer de moeite waard.

Kunst is wat ons mens maakt, dus waarom zouden we willen dat een robot dat voor ons doet?

Ik wil gewoon verbinding maken. Om te bewijzen dat ik leef.

Ik ben geen machine.