I Eerlijk gezegd is Napoli mijn team. Er is iets aan het outsider- en underdog-karakter van de club en de stad dat mij altijd heeft aangesproken. Ze maken geen deel uit van het Italiaanse voetbal of van de traditionele oude garde. Als zodanig zijn mijn selecties aan deze kant veel persoonlijker dan die van sommige van de andere clubs die ik heb uitgekozen. Ik heb echter nog steeds een soort criterium gehad, waarbij spelers uit drie grote tijdperken van de club putten. De eerste twee Scudetto-winnende teams van Napoli waren vol van karakter en zijn terecht en enorm geliefd; mijn favoriete Napoli-team, de wanhopig ongelukkige Sarribal team van eind 2010 en daarna het meest recente titelwinnende team van 2022. Al deze teams speelden spannend, aanvallend voetbal en waren opwindend om naar te kijken.
Claudio Garella
Doelman was de moeilijkste positie om te kiezen voor dit team. Napoli heeft een aantal geweldige spelers tussen de stokken gehad; Pepe Reina, Alex Meret, Dino Zoff en Giuliano Giuliani waren de andere spelers die in aanmerking kwamen. Maar Napoli had nog nooit een titel gewonnen totdat Garella in de zomer van 1986 in Napels arriveerde. Hellas Verona’s ‚wonderbaarlijke‘ titelwinst een paar jaar eerder werd hij blijkbaar met de hand uitgekozen door Maradona toen de Argentijn de eigen klim naar de landstitel begon uit te stippelen.
Garella had een bijna logge houding tegenover hem, totdat het tijd werd om een redding uit te voeren. Hij was spectaculair, sprong in de lucht en viel bijna de bal aan om hem af te weren. Hij hanteerde een beroemde onorthodoxe, bijna chaotische manier van schoten stoppen, maar het was effectief. Hij hielp bij het afleveren van de eerste Scudetto van de club tijdens zijn eerste seizoen, en pakte ook een Coppa Italia. Misschien niet de meest consistente soms, maar het zou leuk zijn om hem met vijf tegen vijf te zien!
Ciro Ferrara
Er moet iets in het water zitten in Napels, want de stad heeft een aantal geweldige verdedigers voortgebracht. De meest succesvolle van allemaal was Ferrara; twee Serie A titels, een Coppa Italia en een UEFA Cup illustreren dat terwijl Maradona misschien het steunpunt van die ploeg was, Ferrara het bolwerk was. Hij was een verdediger in de klassieke Italiaanse zin, in die zin dat hij tegenstanders hard (en soms cynisch) kon en vaak zou raken, maar hij was buitengewoon tactisch bewust.
In staat om als vleugelverdediger te spelen in zijn Napels dagen kon hij voorzetten, passen en runs maken wanneer dat nodig was, geweldige vaardigheden voor vijf tegen vijf. Maar hij was ook gedisciplineerd en kon spelen als moderne centrale verdediger of ouderwetse veegmachine als de gelegenheid dat vereiste. Zijn vertrek van de club in 1994 naar Juventus was een indicatie van de definitieve en sportieve achteruitgang van Napoli, en ook van een terugkeer naar de noordelijke hegemonie van Milaan, Internazionale en Juve. Zijn aanhoudende succes in Turijn was voor de mensen in Napels een sombere herinnering aan wat had kunnen zijn.
Marek Hamsik
Als fan van Napoli was dit een van de meest bitterzoete periodes Sarribal. Onder leiding van voormalig bankier Maurizio Sarri van 2015-2018 speelde Napoli goddelijk voetbal dat net te kort schoot. Ingewikkelde passerende driehoeken, vloeiendheid, subtiliteit vermengd met directheid, het was een genot om naar te kijken. Aan de basis van al deze beweging en creativiteit stond de Slowaakse middenvelder Hamsik.
Hij tekende in 2007 bij Brescia en maakte deel uit van het kortstondige maar liefdevol herinnerde ‚Three Musketeers‘-tijdperk met Edinson Cavani en Ezequiel Lavezzi (die beiden de pech hadden deze teamuitschakeling te missen). Maar terwijl zijn eerste partners in crime naar Paris Saint-Germain vertrokken, groeide Hamsik onder Sarri’s ambtstermijn uit tot een volwaardige middenvelder. Een vleugelspeler, een nummer 10 en een diepliggende spelmaker; hij kon het allemaal en deed het vaak in hetzelfde spel. Voeg daarbij zijn veelzijdigheid, zijn leiderschapskwaliteiten en zijn vermogen om op afstand te scoren, en hij had de enorme pech dat hij tijdens zijn twaalf jaar bij de club nooit een titel pakte. Iets zegt me dat hij met dit team misschien wel een paar overwinningen kan behalen.
na nieuwsbriefpromotie
Khvicha Kvaratskhelia
De Georgische vleugelspeler heeft veruit het minste aantal optredens op deze lijst, met minder dan 100 op het moment van publicatie. Toch is hij ongetwijfeld een van de meest invloedrijke spelers die dat voor elkaar krijgen Ik Ciucciarelli shirt. Een absoluut staaltje in de zomer van 2022 voor minder dan € 15 miljoen, hij begon meteen de competitie op te fleuren. Kvaratskhelia is zo’n unieke speler; visueel ziet hij er enigszins uit als een erfenis. Met zijn bos haar, zweetbandjes, polsbandje en lome houding kon hij soms worden aangezien voor een ‚luxe‘ speler uit de jaren zeventig.
Maar in de praktijk is hij de complete moderne aanvaller. Extreem snel, een inventieve dribbelaar en met de veelzijdigheid om op een aantal aanvallende posities te spelen, was hij bij zijn aankomst een openbaring. De Scudetto keerden pas voor de derde keer in hun geschiedenis terug naar de stad, waar hij aan de leiding stond als een lastige vleugelspeler, een intelligente spelmaker en een dodelijke aanvaller in één. Het gaat hem om het eindproduct; hoewel hij het met veel gratie doet, wil hij een doelpunt maken of een doelpunt maken als hij de bal krijgt. Een speler gemaakt voor kleine velden.
Diego Maradona
Naar mijn bescheiden mening de grootste voetballer aller tijden, en het is een visie die grotendeels gebaseerd is op zijn prestaties in Napels. De Serie A was eind jaren tachtig een supercompetitie. Juve, Milan, Inter, Roma en Lazio hadden allemaal supersterren. Zelfs Udinese had Zico. Napoli was een mid-table team toen Maradona arriveerde na een aantal nogal matige seizoenen bij Barcelona. Toen hij zijn thuis ver van huis vond in Zuid-Italië, werd hij een bezetene en leidde de club naar hun eerste Serie A-titel. Voor de goede orde voegde hij er nog één toe en een UEFA Cup.
Dit team heeft niet echt een echte spits, maar heeft er ook geen nodig. Maradona kon allerlei doelpunten maken en in elk van zijn zeven seizoenen een dubbel cijfer halen. Hij was ook het archetype nr. 10, een centrum van energie, en kon kansen creëren met dribbels en passes die nog steeds ongelooflijk lijken. Hij was ook een genie op het gebied van de set-piece. Maar het waren ook zijn passie, gal, zelfvertrouwen, ego, charisma en gedrevenheid die Napoli naar de hoogten van succes brachten. Deze indicator van grootsheid is niet kwantificeerbaar in termen van statistieken, XG of iets dergelijks. Hij belichaamde Napoli niet alleen als club of Napels als stad; hij belichaamde een heel voetbaltijdperk. Wat zou ik er voor geven als hij aanvoerder van dit team zou zijn op een vijf-tegen-vijf veld.
