In de openingsscène van Halina Reijns heerlijk wellustige ‚Babygirl‘ vertelt de machtige CEO van de scheepvaartindustrie, Romy Mathis (Nicole Kidman) heeft een orgasme. Of dat is tenminste wat we denken dat er gebeurt. Alle indicatoren zijn aanwezig: Romy’s gezicht, hijgend van genot; haar hoofd achterovergegooid in extase; het crescendo van haar gekreun terwijl haar echtgenoot Jacob (Antonio Banderas), brengt zichzelf tot een climax net onder haar. Maar ondanks deze overtuigende show doet Romy alleen maar alsof, een detail dat we even later vernemen als ze zich naar de privacy van haar kantoor haast. Daar gooit ze zichzelf en haar laptop op de grond en raakt zichzelf met een rode haast aan op de porno die op het scherm wordt afgespeeld.
Ze is in staat een wankele Jenga-toren van psychoseksuele spanning te bouwen.
Reijn zet haar stelling helemaal bovenaan in ‚Babygirl‘, en toont ons het conventionele, patriarchale beeld van het genot van een vrouw terwijl de realiteit van Romy’s seksuele bevrediging ergens anders blijft. Voor sommigen zal deze aanblik revolutionair aanvoelen. Voor anderen kan het pijnlijk zijn op de neus. De achteruitgang van de vrouwelijke seksualiteit is nog steeds een met tegenzin taboe-onderwerp, waarover op gedempte toon achter gesloten deuren wordt gesproken, maar het is nauwelijks een nieuw onderwerp. En Reijn, die voor het laatst de satirische horrorkomedie uit 2022 regisseerde “Lichamen Lichamen Lichamen”, begrijpt dat ze geen nieuwe wegen inslaat door ons simpelweg te herinneren aan de dissonantie tussen beeld en werkelijkheid. Haar film begint op een punt waar andere schrijvers-regisseurs langzaam naar toe zouden werken, en omdat Reijn vanaf de sprong deze vertrouwde basis van sociale analyse vestigt, kan ze gedurende de rest van haar karakterstudie een wankelende Jenga-toren van psychoseksuele spanning bouwen. .
Om de structuur stabiel te houden tot de onvermijdelijke val ervan is een artiest nodig die net zo goed een spel voor, nou ja, spel is. In Kidman vindt Reijn een volledig toegewijde muze, iemand die bereid is zich zo volledig onder te dompelen in Romy’s neurosen dat de grens tussen een gerespecteerde acteur die seks op het scherm simuleert en een personage dat wordt verteerd door haar eigen plezier volledig vervaagt. De rol is Kidmans meest woeste in jaren en bevestigt haar opnieuw als een van de grootste – zo niet de grootste – artiesten van haar tijd. Ontsnappen aan Kidmans blik is alleen mogelijk als ze zelf toestaat dat deze zich richt op de engelachtige schoonheid van Harris Dickinsondie Samuel speelt, een stagiair bij Romy’s bedrijf. Samuel arriveert op een cruciaal moment en ziet Romy in beweging terwijl ze zich klaarmaakt voor de volgende fase van haar bedrijf, terwijl ze tegelijkertijd het hoogtepunt van de seksuele verveling met haar man bereikt. Hoewel de illegale affaire van Romy en Samuel onvermijdelijk is, is dat niet waar ‚Babygirl‘ achteraan gaat. Reijns film is totaal onvoorspelbaar en wisselt van richting net op het moment dat je het het minst verwacht. De vluchtigheid voelt aan als zijn eigen onzedelijke plaag, en de daaropvolgende opwinding resulteert in iets buitengewoon intiems tussen de kijker, de filmmaker en ‚Babygirl‘ zelf.
Antonio Banderas en Nicole Kidman in „Babygirl“ (A24)
De kwetsbaarheid die zich in ‘Babygirl’ verspreidt, blijkt duidelijk uit de allereerste scène waarin we Kidman zichzelf op de grond zien spreiden. Op dit moment wordt Romy beheerst door een onverzadigbare behoefte, en de manier waarop ze zichzelf op de grond werpt voelt bijna kinderlijk aan in haar onzorgvuldigheid, een jeugdig verlangen om het gevoel naar zijn natuurlijke einde te brengen. Zijn Freudiaans op een manier die sommige mensen misselijk zal maken. Maar Kidman verlaagt zichzelf niet en gaat niet achteruit alleen maar vanwege de ziekelijke aanblik van dit alles. In plaats daarvan creëert Reijn een algemeen ongemak dat ‚Babygirl‘ zal bedekken, zoals de olieachtige film die bovenop een verse kop koffie zit: het is veilig om te consumeren, maar als je er te lang naar staart, wordt het een vreemd symbool voor alle dingen we merken niet meer wanneer het leven te snel gaat.
Voor Romy is snel de standaardinstelling. Aan elke minuut van de dag is een beslissing verbonden. Romy is zo in beslag genomen door haar zaken dat ze op straat bijna wordt aangevallen door een hond, totdat een knappe vreemdeling een fluitsignaal geeft en het verscheuren stopt vlak voor de ramp. Eindelijk kijkt Romy voor het eerst in God weet hoe lang op en weg van haar telefoon. Romy kijkt Samuel aan en kalmeert de hond halverwege het trottoir. ‘Braaf meisje,’ herhaalt hij terwijl hij zijn vacht aait. Plotseling heeft een erotische kracht zich een weg gebaand in Romy’s krachtige traagheid, waardoor haar snelheid volledig uit de hand is gelopen. Als ze er kort daarna achter komt dat Samuel in de buurt van haar kantoor was omdat hij een stagiair is die is geselecteerd voor het nieuwe mentorprogramma van het bedrijf, wordt Romy opnieuw gedwongen haar seksuele verlangen te onderdrukken terwijl het naar de oppervlakte komt. Maar deze keer komt de terughoudendheid niet voort uit de angst voor oordeel; het komt voort uit de wetenschap dat elk conflict met Samuel ernstige gevolgen kan hebben.
Romy is te slim om overhaaste beslissingen te nemen, maar het blijkt dat Samuels verstand kan wedijveren met dat van de grote baas. Als onderdeel van het stageprogramma kan elke kandidaat een mentor selecteren uit een groep hogere leidinggevenden binnen het bedrijf. Samuel kiest uiteraard Romy, die maar niet begrijpt hoe haar naam op de lijst terecht is gekomen. Niettemin zal ze de rol spelen van de diplomatieke CEO wiens deur altijd openstaat. Wanneer Romy en Samuel echter alleen zijn, verandert hun dynamiek al snel in een ander verhaal. Bijna iedereen leeft in angst voor Romy’s blik, terwijl Samuel die niet alleen tegemoet treedt, maar ook vasthoudt. In plaats van alleen maar met zijn hoofd te knikken, stelt Samuel vragen en praat hij met Romy. Zijn vragen dagen haar uit totdat Samuel een grens overschrijdt als hij Romy vertelt dat hij denkt dat ze het leuk vindt om te horen wat ze moet doen, en vanaf dat moment is het game over – of, beter gezegd, game on. Wat volgt is een tête-à-tête voor alle leeftijden, dat de kijker vakkundig scherp houdt, net zo vaak als Romy op haar knieën zit.
Nicole Kidman en Harris Dickinson in „Babygirl“ (A24)‘Babygirl’ is nauwelijks pornografisch en ook niet expliciet fetisjistisch, aangezien Reijn inziet dat het een slechte dienst aan Romy zou zijn om de verlangens van een vrouw die tientallen jaren in haar leven voor het eerst haar oorspronkelijke zelf ontdekt, netjes in te kaderen of te labelen. De film voelt echter vaak illegaal aan, en dat is noodzakelijkerwijs ook het geval. De seks tussen Samuel en Romy is speels en communicatief, en het is die verstandhouding tussen twee gewillige partijen die van ‚Babygirl‘ een echt sexy film maakt. Reijn vermijdt het bumpersticker-isme van ‘toestemming is sexy’ en kiest in plaats daarvan voor een grondig gesprek over wat toestemming betekent tussen deze twee partijen, dat de nuances van de term beter weerspiegelt. Wat Samuel en Romy met elkaar en met elkaar mogen doen, is voortdurend in discussie. Het heen en weer verplaatsen van die vastgestelde grenslijn geeft Reijn, Kidman en Dickinson een heerlijke kans om de zaken vreemd te houden. Je weet nooit waar een scène naartoe gaat of waar deze stopt. Net als seks is ‚Babygirl‘ op zijn best als het onvoorspelbaar is.
De rol is Kidmans meest woeste in jaren.
In grilligheid onderscheidt de film van Reijn zich van alle andere films die soortgelijke onderwerpen behandelen, met name de serie ‚Fifty Shades‘, die misschien wel de meest voor de hand liggende vergelijking is. Maar je kunt niet vergelijken waar je niet concurreert, en de beslist onsexy-sensatie tussen Anastasia Steele en Christian Gray kan niet eens tippen aan wat Reijn hier in petto heeft, vooral omdat ‚Babygirl‘ niet echt is. een erotische thriller, het is een erotisch filmisch profiel van een vrouw die leert leven zonder vernedering. In plaats van zich uitsluitend te concentreren op de bekeerde aard van Romy’s verlangens, alleen maar om gevestigde sociologische vragen te stellen over waarom ze zo clandestien zijn, gaat Reijn in op de schaamte die Romy voelt als ze zich uit. Er schuilt een enorme kracht in het vinden van de persoon die de dikke, vervelende film van schande kan verwijderen, maar daar schuilt ook het risico. ‚Babygirl‘ navigeert sluw door de gevaren op de weg naar de bevrijding, en wanneer dingen ongedaan beginnen te worden, is er zelfs ruimte voor Banderas om tussenbeide te komen en te voorkomen dat zijn personage louter een etalage wordt in Romy’s verhaal.
Reijn herinnert ons er zorgvuldig aan dat het geven van prioriteit aan onze identiteit gevolgen kan hebben. Hoewel de gevolgen nooit zo boeiend zijn als het middengedeelte van de film, behoudt het een onmiskenbare spanning en kan Kidman opnieuw de complexiteit van haar personage illustreren en ervoor zorgen dat Romy een geloofwaardig driedimensionaal wezen is. Haar versie van ‚alles hebben‘ ziet er heel anders uit dan de conventionele idealen van het idyllische leven van een vrouw die door het vierde golffeminisme worden gesuggereerd. Het is rommelig en gevuld met zowel liefde als verlangen, perfect voor de foto maar openlijk gebrekkig.
Harris Dickinson en Nicole Kidman in „Babygirl“ (met dank aan A24/Niko Tavernise)Dit wordt misschien het beste weergegeven door een citaat van Kidman gaf aan Vanity Fair in augustus, net toen de film zijn werelddebuut maakte op het filmfestival van Venetië. Kidman vertelde hoe noodzakelijk het voor Reijn was om een veilige omgeving te creëren waarin de acteurs volledig hun karakter konden worden zonder te lijden onder uitbuiting. Kidman sprak lovende woorden over haar schrijver-regisseur, maar merkte op dat de rol volledige, rauwe sublimatie vereiste, wat misschien het best wordt benadrukt in een scène waarin Romy voor de eerste keer een orgasme krijgt met Samuel. „Dit is iets dat je doet en verbergt in je homevideo’s“, zei Kidman. „Normaal gesproken is dit niet iets dat door de wereld zal worden gezien.“
Wil je een dagelijkse samenvatting van al het nieuws en commentaar dat Salon te bieden heeft? Schrijf u in voor onze ochtendnieuwsbriefSpoedcursus.
Dat citaat viel me op lang voordat ik ‚Babygirl‘ zelfs maar zag, vooral de woorden van Kidman over ‚homevideo’s‘, die bijna een verouderd concept lijken. Maar toen ik de film zag, was het duidelijk logisch. Tegenwoordig wordt alles waar we video’s van maken onmiddellijk begraven in onze camerarol, onder screenshots van recepten en foto’s van verdachte moedervlekken. Zelden zal iemand die video’s nog meer in een goed vignet samenvoegen. En als we dat doen, zouden we zeker de duisternis verbergen die zich binnen onze familie of bij onszelf afspeelde. Wat Reijn en Kidman in ‘Babygirl’ tot stand brengen, raakt een soort intimiteit die nu nauwelijks bestaat, verder verborgen onder nieuwe technologie die erin slaagt onze wensen te depersonaliseren en ons in radertjes in een machine te veranderen. Als Romy uit die stilstand komt en eindelijk aan iets denkt dat niet haar familie of haar baan is, is dat een wonder dat de ogen opent. Hoewel ‚Babygirl‘ misschien een zeer gestileerde, ingewikkelde weergave is van persoonlijk ontwaken, is het een noodzakelijke herinnering dat krijgen wat je wilt net zo eenvoudig is als eerlijk zijn tegen jezelf.
„Babygirl“ is op eerste kerstdag in het hele land in de bioscoop te zien.
