Nick Martinez heeft geen strikeouts nodig

Beeld piek Kyle Hendriks. Hij blaasde hitters niet weg, maar hij noteerde wel veel outs, waarbij hij hitters misleidde met een vlaag van cutters, sinkers en wissels. Al die velden reisden door een soortgelijke tunnel; hitters konden het niet laten om de bal met het dunne deel van hun knuppel te raken. Zelfs Hendricks uit de late periode slaagt erin om bovenaan de zwaar getroffen klassementen te blijven staan, ondanks een fastball van 130 km/u. Zijn vermogen om dit te doen is een functie van zijn arsenaal, dat is ontworpen om hitters uit balans en uit de loop te houden.

Ze zijn even oud, maar… Nick Martínez heb zojuist een piekseizoen voor Hendricks op gang gebracht, waarbij op betrouwbare wijze vies contact met de ballen in het spel werd gegenereerd. Die resultaten leverden hem een ​​kwalificerend bod van $ 21,05 miljoen op van de Reds, wat hij ook deed naar verluidt aanvaard op zondag.

Toen de Reds Martinez aanvankelijk een QO aanboden, zag ik een flinke dosis consternatie en scepsis rond die beslissing, maar ik denk dat deze goed stand houdt. Zeker, Martinez gooit niet veel slagmensen met drie slag. Maar wie heeft strikeouts nodig als je routinematige vangballen hebt?

Als je denkt dat het onwaarschijnlijk is dat Martinez in het seizoen 2025 21 miljoen dollar aan waarde zal opleveren voor zijn club, moet je geloven dat het vermogen om zwak contact te genereren een toevalstreffer is, onderhevig aan de wisselvalligheden van willekeur. Maar die overtuiging zou misplaatst kunnen zijn.

Zoals Eno Sarris en Derek Van Riper bespraken op a recent Tarieven en vaten afleveringDe defensieve, onafhankelijke pitchingstatistiekentheorie, of de DIPS-theorie, zou op weg zijn naar zijn graf. DIPS was van mening dat werpers geen controle hadden over de uitkomst van de geslagen bal, wat leidde tot statistieken zoals FIP, die sites als FanGraphs gebruiken om de waarde van de werper te definiëren. Maar analyseert vroeg in het Statcast-tijdperk daar gevonden enige voorspelbaarheid bij het beheren van contactEn recente ontwikkelingen op het gebied van toonhoogtemodellering suggereren dat bepaalde toonhoogtevormen sterk geassocieerd zijn met geslagen balresultaten. DIPS is misschien nog niet dood, maar over het geheel genomen lijkt het erop dat individuele werpers verantwoordelijk zijn voor veel meer dan alleen hun vrije lopen, homeruns en strikeouts.

Voor anekdotisch bewijs hoeft u niet verder te zoeken dan het seizoen 2024 van Martinez. Noem een ​​statistiek die de onderdrukking van harde contacten meet, en Martinez staat bovenaan. Hij stond op het 96e percentiel wat betreft het aantal zware treffers en het 94e percentiel wat betreft de gemiddelde uitstapsnelheid. Zijn infield-flyball-rate was 10e van alle werpers met minstens 100 gegooide innings. Ik heb ook een aantal niche-contactonderdrukkingsstatistieken bedacht, en Martinez behoorde daar ook tot de beste. Hij veroorzaakte de derde meeste ‘mishits’, die ik definieerde als niet-gestootte ballen met een uitgangssnelheid van minder dan 100 km per uur. En in termen van onschadelijk “donut hole” vliegballenniemand deed het beter dan Martinez. Niemand liet meer toe vlieg ballen met een lanceerhoek tussen 22 en 28 graden en een uittreedsnelheid tussen 130 en 150 km/uook wel bekend als de plaats waar vliegenballen sterven:

Was het geluk? Het is onwaarschijnlijk. Het arsenaal van Martinez is ontworpen om deze resultaten op een aantal verschillende manieren te bereiken. Eén manier om ernaar te kijken is door elke toonhoogte afzonderlijk te bekijken. Hij gooit zes afzonderlijke worpen, en elk ervan zorgt voor zwak contact van zowel linkshandige als rechtshandige slagmensen.

Er zit bijvoorbeeld een knipoog in de handen van linkshandigen, die hij op deze 0-1-worp tot in de perfectie uitvoerde om Jake Cronenworth. (Helaas, Jonathan India's uitvoering was niet zo goed):

Er is het zinklood dat hij kan tegenkomen in de handen van rechtshandige hitters, zoals we hier tegen zien Andrew McCutchen:

En zijn beste worp, de wissel, kan ervoor zorgen dat zowel rechts- als linkshandigen zich veel te vroeg openstellen, waardoor ze gedwongen worden gewoon hun knuppel naar de bal te gooien. Dit is de belangrijkste geurtoon van Martinez, maar hij werkt ook als nood-swinggenerator, zoals we hiernaast zien Antonius Volpe:

Zelfs zijn fastball met vier naden zorgt ervoor dat hitters er ver onderdoor zwaaien, dankzij de backspin die hij genereert met die over-the-top armhoek, zoals hier te zien is tegen Alec Burleson:

Elk van deze toonhoogtes werkt om hard contact individueel te onderdrukken, maar er is ook een multiplicatief misleidingseffect dat wordt geproduceerd door de interactie tussen deze toonhoogtes. De drie fastballs en wissels van Martinez reizen door soortgelijke tunnels, en hij gooit ze allemaal met vrijwel dezelfde frequentie. A 2D-plot van het aanbod van Martinez illustreert de gelijkenis van de bewegingen van de toonhoogtes:

Deze toonhoogtes bewegen zich ook op vergelijkbare trajecten in de driedimensionale ruimte. Er zijn nieuwe manieren om dit effect te meten – zoals ik genoemd in een eerder artikelEerder dit jaar debuteerden Jack Lambert en Marek Ramilo van Driveline met Match+, dat meet in hoeverre het arsenaal van een werper een soortgelijk traject aflegt, en Honkbalprospectus' Stephen Sutton-Brown zal dat binnenkort doen introduceren een update van hun pitchmodellen waarin een vergelijkbare logica is verwerkt.

Mijn methoden zijn grover, maar toen ik hier een paar maanden geleden naar keek, overlapte geen enkele werper in het honkbal zijn vrijgavehoeken zoals Martinez dat doet. Zijn curveball springt uit zijn hand in een opwaartse hoek zoals de meeste curveballs doen, maar al zijn andere worpen komen uit een vergelijkbare plek, wat verwarring zaait in de geest van de slagman:

Omdat Martinez een ondergemiddeld aantal strikeouts heeft en 150 km/u rijdt met zijn fastball, is het verleidelijk om hem weg te wuiven en zijn seizoen af ​​te doen als een reeks onhoudbaar BABIP-geluk. Kun jij rekenen op een werper die geen slagmensen weg kan blazen? En strikeouts zijn geweldig, om eerlijk te zijn. De xwOBA bij een strikeout is immers grofweg nul. Maar de xwOBA op een vliegbal die tussen 130 en 150 km/uur wordt geslagen met een lanceerhoek van meer dan 22 graden is niet zo ver boven nul, en Martinez liet vorig seizoen zien dat hij dit soort geslagen ballen beter kan genereren dan bijna wie dan ook.

De grote olifant in de kamer heeft betrekking op het bevel van Martinez. Zoals ik al zei in zijn flaptekst voor onze recente Top 50 Free Agent-ranglijstenwas zijn looppercentage van 3,2% een complete uitschieter ten opzichte van zijn carrièrenormen. Naast wat ik daar noemde: dat enig bewijs punten om te verbeteren naarmate een werper ouder wordt – ik geloof dat je terecht kunt geloven dat Martinez in het seizoen 2025 lage looppercentages kan blijven maken.

George Kirby is het ultieme voorbeeld van een man die niemand uitlaat vanwege zijn vermogen om hitters te pesten met de fastball. Hij gooit hitte op de hoeken, wat uitstekend werkt als uitdagingsveld. Martinez heeft niet diezelfde luxe, maar hij heeft wel de mogelijkheid om op elk moment elk type worp voor een strike te gooien. Het is niet de traditionele definitie van agressiviteit, maar of Martinez nu voor of achter staat in de telling, hij is bereid om in te gaan op elk van zijn zes aanbiedingen.

Baseball Savant heeft een tool die de pitchselectie bij elke telling voor een bepaalde werper laat zien. Kijk eens naar de verdeling van de toonhoogtes van Martinez in tellen als 2-1 of 3-2; het lijkt echt op een generator van willekeurige getallen. Als de worp uit de hand elke worp kan zijn, kan Martinez de zone aanvallen als iemand met een geweldige fastball:

Martinez heeft geen toptalent. Maar er is goede reden om aan te nemen dat hij slagmensen zal blijven frustreren met zijn grabbeltonmix van worpen, iets in de stijl van 2024 Seth Lugo. Wees niet verbaasd, hij ontving het grootste werpersalaris in de geschiedenis van Reds – Martinez heeft meer te bieden dan op het eerste gezicht lijkt.