Ontgrendel gratis de Editor’s Digest
Roula Khalaf, redacteur van de FT, selecteert in deze wekelijkse nieuwsbrief haar favoriete verhalen.
Laten we deze laatste politieke furore over bendeschandalen onderkennen voor wat het is. De plotselinge schijnheilige bezorgdheid onder politici over het recht op een deel van de slachtoffers van kinderverkrachting – alleen degenen die zijn misbruikt door mannen van Pakistaanse afkomst – is meer dan cynisch.
Conservatieve leiders die er niet in zijn geslaagd de aanbevelingen van het laatste onderzoek naar seksueel misbruik van kinderen ten uitvoer te leggen, eisen plotseling een nieuw onderzoek. De nummer twee van de Tory-leiding geeft de schuld aan het misbruik “buitenaardse culturen” (waren het vreemde culturen toen de daders zich in de rooms-katholieke of anglicaanse kerk bevonden?). Een hervormingsparlementariër uit het Verenigd Koninkrijk eist een onderzoek “naar waarom jonge Britse blanke meisjes worden verkracht door mannen van Pakistaanse afkomst”. De bedoeling is duidelijk en wordt gestimuleerd door concurrentie om de etnisch-nationalistische genegenheid van Elon Musk.
Het is een droomschandaal voor degenen die er misbruik van maken. Ofwel stellen ze hun eis voor een nieuw nationaal onderzoek veilig, om vervolgens verder te worden uitgemolken, ofwel roepen ze om een doofpotoperatie. En het speelt in op een bredere agenda van het vernietigen van het vertrouwen in de instellingen van de liberale samenleving.
We zien de onwaarheid in veel van de beweringen. De verzorgingsbendes die jonge meisjes in steden als Rotherham, Oxford, Oldham en Telford te lijf gingen, zijn niet genegeerd. De afgelopen tien jaar zijn er meerdere onderzoeken geweest. Het is verre van onthuld door de straatcrimineel Tommy Robinson, maar werd ontmaskerd door de krant The Times – meer mainstream media dan dat kun je niet krijgen. Premier Keir Starmer, destijds directeur van het openbaar ministerie, heeft dat inderdaad gedaan geprezen voor optreden om veroordelingen te garanderen.
Maar als je eenmaal voorbij het cynisme bent, is dit het punt. Deze wreedheden hebben inderdaad plaatsgevonden. Het misbruik was misselijkmakend en aanhoudend; de details zijn verschrikkelijk. Gewone mensen faalden op schokkende wijze. Misplaatste gevoeligheden over het feit dat een groot deel van de bendes bestond uit mannen met een Pakistaanse achtergrond en de angst racistisch over te komen, kregen op schandelijke wijze voorrang boven het vervolgen van de misbruikers. Even significant was de minachting van de politie en de autoriteiten voor de slachtoffers die zij als een onderklasse afdeden.
De argumenten over een ander, meer specifiek onderzoek naar gevallen van bende-grooming zijn niet eenduidig. In de woorden van Starmer kunnen “redelijke mensen” het hierover oneens zijn. De kernfeiten en gemeenschappelijke patronen van falen in misbruikzaken (een hechte gemeenschap van misbruikers, een machtsevenwicht en minachting voor de slachtoffers) zijn nu algemeen bekend. Er zijn veel lokale onderzoeken geweest, maar het is niet helemaal juist om te zeggen dat dit aspect volledig aan bod kwam in het uitgebreide onderzoek van Alexis Jay. Er zijn voordelen in de opvatting dat het beter zou zijn om door te gaan met de uitvoering van haar aanbevelingen.
En toch betekent het maken van deze punten dat je weet dat het niet zal volstaan. De zaak tegen een onderzoek is zeer moeilijk te verkopen. Het is moeilijk te geloven dat de lijn van de regering stand zal houden, hoewel gegeven de gegevens En incidenten van blanke overtreders, er is geen reden om een dergelijk onderzoek uitsluitend te beperken tot daders uit één etnische groep.
Want deze opflakkering benadrukt ook nog iets anders. Politiek kan niet meer worden gevoerd zoals het was. De directe en manische interventies van Musk namens extreemrechts in westerse landen – een vorm van Maga-imperialisme – plus de kracht van TikTok, en Meta’s terugtrekking uit feitencontrole en gematigdheid markeren de laatste fase in de afbraak van de oude regels van het gesprek. Musk is vooral vijandig geworden tegenover Starmer sinds de arrestaties met betrekking tot berichten op sociale media die aanzetten tot de rellen in Southport.
De dagen van verheven minachting, of het weerleggen van argumenten met één magistrale toespraak die live op de doorlopende tv-nieuwskanalen werd uitgezonden, zijn voorbij. Het debat concentreert zich niet langer in een handvol media dat kan worden beheerd. Onwelkome beslissingen kunnen niet stilletjes aan het publiek voorbij worden geschoven. Sociale media en podcasts die de nieuwsagenda vormgeven, opereren buiten de regels. De strijd wordt in hoog tempo gevoerd, in extreem taalgebruik, verkeerde informatie en meedogenloos overdreven berichten. De uitdaging voor reguliere partijen is dat politiek succes de beheersing van een medium vereist dat zich niet leent voor nuance, statistieken of technocratische details. Het maakt het nog moeilijker om te regeren.
Dit meedogenloze terrein vereist vrijwel onmiddellijke erkenning van kwesties die breder resoneren. Eén van de redenen dat de onderzoeksvraag zo krachtig is, is dat deze redelijk lijkt, waardoor gewone burgers de kant van de agitatoren kiezen.
De massa van het land is niet anti-immigrant. Het is vóór controle, vóór integratie en vooral vóór eerlijkheid. Burgers zullen niet tolereren dat er vanuit raciale gevoeligheid zacht wordt opgetreden tegen het diepe kwaad. Ze verwachten dat gemeenschappelijke normen worden gehandhaafd – het epitheton ‘two-tier Keir’ is uiterst gevaarlijk voor Starmer.
Een laatste tekortkoming is het tempo van de veranderingen op nationaal niveau. Er worden onderzoeken gedaan, aanbevelingen worden geaccepteerd en vervolgens stopgezet. De aandacht verschuift naar elders. Het Jay-onderzoek duurde zeven jaar en sindsdien zijn er nog twee jaar verstreken. De gegevens zijn nog steeds ontoereikend. Een belangrijk voorstel over een nieuw strafbaar feit, namelijk het niet reageren op meldingen van misbruik, werd niet ingediend. De Conservatieven treuzelden en Arbeid handeldepost-Muskus. Burgers walgen terecht en hebben nu een manier om ongefilterd van zich te laten horen.
Deze saga is een wreed voorbeeld van hoe Musk de onlinepolitiek tot zijn onvermijdelijke eindpunt heeft gebracht. Het grondgebied is onherroepelijk veranderd. Tenzij reguliere leiders het onverstandige pad van censuur verder willen bewandelen, hebben ze een nieuw draaiboek nodig. Het digitale landschap zal degenen die in de analoge modus blijven meedogenloos straffen.
robert.shrimsley@ft.com
Source link
