IHet is misschien poëtisch dat het hele jaar door de 30e verjaardag van de PlayStationhebben ontwikkelaars zo’n rijke ader van horror gevonden in vroege 3D-beelden. Kraaienland, Vrees de schijnwerpers en nu maken Mouthwashing allemaal angstaanjagend gebruik van low-poly karakters, uitgesmeerde texturen en gedempte kleurenpaletten om angst en verbijstering op te wekken – en in deze sciencefiction-odyssee van Wrong Organ worden ze ook op briljante wijze gebruikt om een complete psychologische inzinking te symboliseren.
De opzet van Mondwater is eenvoudig en vertrouwd: wanneer een kolossaal ruimtevaartuig neerstort in een afgelegen deel van de Melkweg, wordt de kleine bemanning langzaam gek, wachtend op een redding die nooit zal komen. Niet helpende zaken is hun lading: miljoenen liters mondwater met een hoog alcoholgehalte – dat zeer snel wordt misbruikt door de wanhopige en diep gebrekkige schipbreukelingen.
Nu de kapitein ernstig gewond is, speel je meestal als onderbevelhebber Jimmy, terwijl hij de overlevingsinspanningen overneemt. Maar je ontdekt al snel dat iedereen iets te verbergen heeft, van de paranoïde dokter Anya tot de optimistische monteur Swansea. Alles aan het schip krijgt een sinister randje: van de walgelijke voedselverwerkingsapparatuur tot de enorme LED-displays die voortdurend beelden tonen van romantische zonsondergangen en donzige wolken.
Wat echter klinkt als een spannende thriller, is in feite een surrealistische verkenning van sociale en mentale achteruitgang. Personages hallucineren wild, het verhaal hakt van vóór de crash naar erna, en wisselt tussen de twee in een duizelingwekkende chronologische dans; het schip zelf lijkt te muteren als reactie op de paranoïde waanideeën van zijn bewoners; de vreemde vaporwave-soundtrack zoemt en knalt in dissonante rushes. Er zijn elementen van Event Horizon, Solaris en High Life in de wisselwerking tussen menselijke en technologische ineenstorting; de manier waarop de U-bootachtige gangen van het schip uitzetten en samentrekken als darmgangen; de manier waarop de psychoses van de bemanning naar hen worden weerspiegeld in kapotte schermen en kapotte bedieningspanelen. Het is grimmig, fascinerend spul.
Er zijn puzzels om op te lossen en items om te verzamelen en te combineren, maar niets werkt zoals het zou moeten en de game speelt voortdurend met je aannames en stelt ze in twijfel. Het doet sommige spelers misschien denken aan de culthit Clickolding in de manier waarop het vragen stelt over de schuld en medeplichtigheid van spelers – de dingen die het wil dat je doet met de enige wapens aan boord, de manier waarop je de mond van de kapitein openhoudt om hem pijnstillers te geven terwijl hij kreunt en huilt – hoewel de beelden nostalgisch zijn, is je verbinding met wat er op dat schip gebeurt heel reëel en heel levend. Er zijn ook serieuze boodschappen over schuldgevoelens, verdriet en alcoholisme, die zwaar kunnen aankomen bij mensen die door deze dingen zijn getroffen.
Mondwater is een moeilijke maar boeiende ervaring, een werk van surrealistische horror dat doet denken aan de cinema van David Lynch en Dario Argento, maar ook uiterst functioneel als spel, of op zijn minst een studie van wat games zijn en wat ze willen dat we doen. Dat dit soort titels nog steeds worden gemaakt en wereldwijd worden verspreid, is een van de weinige lichtpuntjes in een deprimerend jaar voor de gamesindustrie. Boek zo snel mogelijk een vlucht, u zult er geen spijt van krijgen.
