De schemering van De carrière van Mitch McConnell staat bol van de tegenstrijdigheden.
McConnell is misschien wel een van de grootste factoren geweest die de opkomst van Donald Trump in de Republikeinse Partij en de Amerikaanse politiek mogelijk hebben gemaakt. Voordat Trump in 2016 werd verkozen, verwaterde de senator uit Kentucky een tweepartij verklaring van congresleiders waarin de Russische pro-Trump-inmenging in de campagne van 2016 werd veroordeeld. Toen Trump aan de macht was, McConnell stemde tegen Trump veroordelen voor het achterhouden van hulp aan Oekraïne in een poging om vuiligheid over de familie van Joe Biden op te roepen. McConnell ging verder stem tegen de veroordeling van Trump na zijn tweede afzetting wegens verzending een opstandige bende naar het Capitool om zijn verkiezingsverlies in 2020 ongedaan te maken. En natuurlijk McConnell steunde Trump voor president dit jaar, zelfs nadat Trump dit had geregisseerd racistische beledigingen aan het adres van de vrouw van McConnell (in 2023!).
Maar de afgelopen jaren, toen McConnell zich terugtrok uit het leiderschap van de Senaat, heeft McConnell af en toe kritiek geuit op Trump en zijn aanhangers – toegegeven, hij heeft dit gedaan. hetzij privé of zonder de naam van Trump te noemen.
Die trend zette zich dinsdag voort, toen McConnell de giftige oorsprong van de ‘America First’-beweging erkende.
Tijdens een interview met de Financiële Timeswaarschuwde McConnell voor de gevaren van isolationisme door te zeggen: “We bevinden ons momenteel in een zeer, zeer gevaarlijke wereld, die doet denken aan vóór de Tweede Wereldoorlog.” Hij voegde eraan toe: “Zelfs de slogan is hetzelfde. ‘America First’ – dat was wat ze in de jaren dertig zeiden.”
Sprekend over buitenlandse conflicten zei McConnell: “Voor de meeste Amerikaanse kiezers denk ik dat het simpele antwoord is: ‚Laten we ons er buiten houden.‘ Dat was het argument dat in de jaren dertig werd aangevoerd en dat zal gewoon niet werken.”
Voor de goede orde: de ‘zij’ waarnaar McConnell in dat eerste citaat verwijst, zijn de origineel “America First”-beweging, die, zoals de podcast van Rachel Maddow “Ultralegt uit, was gevuld met nazi-sympathisanten die plannen hadden om de Amerikaanse regering omver te werpen en om te voorkomen dat de VS betrokken raken bij de Tweede Wereldoorlog of zich bemoeien met Hitlers dictatuur in Duitsland. McConnell ging er niet op in Dat geschiedenis, maar dat hij de vergelijking openlijk maakte, duidt erop dat hij zich daar terdege van bewust is. Het is de moeite waard om te overwegen waarom hij ervoor koos om Trump toch te helpen verkozen te worden.
McConnell lijkt niet met die tegenstrijdigheid te willen worstelen. Zijn antwoord op de vraag of hij er spijt van heeft dat hij de opkomst van Trump heeft geholpen, was dit:
Vandaag erkent McConnell voor het eerst dat hij vorige maand op Trump heeft gestemd, hoewel hij het niet kan opbrengen zijn naam te noemen. ‚Ik steunde het ticket‘, zegt hij. Op de vraag of hij wenste dat hij meer had gedaan om te voorkomen dat Trump opnieuw president zou worden, zegt McConnell: ‚De verkiezingen zijn voorbij en we gaan verder.‘
Dat verschilt niet zoveel van wat hij zei na de eerste afzetting van Trump in februari 2020, toen zei hij tegen verslaggevers“We hebben het voltooid, we hebben naar de argumenten geluisterd, we hebben gestemd, het staat in de achteruitkijkspiegel.”
Als ik de mentaliteit van McConnell lees, is hij blij dat hij Trump heeft gesteund, die vermoedelijk zal werken aan het inluiden van een tijdperk van conservatief, laissez-faire economisch beleid. Maar McConnell klinkt enigszins betreurenswaardig over de verwoesting die Trump waarschijnlijk in de wereld zal aanrichten.
Een profiel in moed, dat is hij niet.
