SOLIS was bedoeld als waarschuwing voor wat zou kunnen komen. Met de herverkiezing van Trump zou dit als blauwdruk moeten dienen voor de moed en het activisme die nodig zijn om terug te vechten.
In het voorjaar van 2018 belde een moeder mij en tussen het snikken door smeekte ze om hulp. Haar 8-jarige zoon was haar aan de zuidgrens ontnomen toen ze zich overgaf aan de douane en grensbescherming nadat ze de Verenigde Staten was overgestoken. Ze wilde wanhopig graag herenigd worden met hem. Ze wist niet dat ze een van de duizenden slachtoffers was van het onlangs ingevoerde gezinsscheidingsbeleid van Donald Trump.
Ik heb er alles aan gedaan om haar zoon terug te krijgen. Ik belde elke advocaat, journalist en activist in mijn telefoon. Wij hebben geplot. Wij hadden gepland. Uiteindelijk werd ze herenigd met hem. Maar die nachten waren eindeloos. Mijn woede was overweldigend. Mijn frustratie vroeg om een uitlaatklep. Ik heb die pijn in mijn kunst gekanaliseerd en gevraagd: wat als de wreedheid van het scheiden van gezinnen onverminderd voortduurt?
Ik stelde me voor hoe een vertroefde Verenigde Staten er in 2032 uit zouden kunnen zien: een dystopie van haat en autoritarisme. Het was de wereld van mijn nachtmerries. Heiligdomeen roman die ik samen met Abby Sher schreef, was geboren. Het vertelt het verhaal van een tienermeisje dat geen papieren heeft en wordt gedwongen te vechten voor vrijheid in een land dat haar wil uitroeien. Gepubliceerd in 2020, Heiligdom was een oproep om weerstand te bieden, geboren uit onvoorstelbare pijn.
Maar HeiligdomHet verhaal van John was nog niet af, net zomin als de opkomst van het autoritarisme. Toen Donald Trump zijn presidentiële campagne voor 2024 aankondigde, waren Abby en ik aan het schrijven SOLIShet vervolg op Heiligdom. SOLIS vertelt het verhaal van een Amerika in 2033 waar een enorme deportatiemacht het land doorkruist, immigranten zonder papieren oppakt, vervolgens degenen met een visum, en uiteindelijk iedereen die zich durft te verzetten tegen de autocraat die het land bestuurt. De DF doet invallen in huizen, scholen, bedrijven en gebedshuizen. Het scheiden van gezinnen is niet genoeg; zij kiest ervoor om hele gezinnen in werkkampen te plaatsen.
In de woestijnen van het zuidwesten zag ik uitgestrekte kampen voor me, gevuld met mensen wier enige misdaad het zoeken naar veiligheid en vrijheid was. Mijn inspiratie kwam van de tijdelijke detentiecentra die in 2019 in El Paso werden gebouwd. Ik sprak met veel vrouwen in die centra die maandenlang in zulke erbarmelijke omstandigheden werden vastgehouden dat ze hun verblijven ‘de vergeten tenten’ noemden. Net als in het echte leven worden de personages in SOLIS zijn opeengepakt in enorme, verstikkende tenten die weinig verlichting bieden tegen de meedogenloze woestijnhitte. Ze slapen op versplinterde houten pallets verspreid over stoffige vloeren, met alleen dunne dekens, als ze die al hebben. Kinderkreten vullen de lucht. Hun pleidooien voor voedsel, water of hun zieke ouders worden genegeerd door de bewakers van de Deportation Force, die onverschillig patrouilleren.
Terwijl ik diep in het schrijven was SOLISleek de werkelijkheid de fictie in te halen. Tijdens de verkiezingscyclus van 2024 kondigde Trump plannen aan voor detentiekampen voor migranten die griezelig veel leken op de plannen die ik me had voorgesteld. En tijdens de campagne zei hij tegen de supporters: “Over vier jaar zullen we het zo goed hebben opgelost dat je niet meer hoeft te stemmen.” Ondertussen zei Trumps voormalige stafchef John Kelly, een gepensioneerde generaal van het Korps Mariniers, in een toespraak New York Times interview dat Trump voldoet aan de definitie van een fascist. Op dezelfde manier, binnen SOLISklampt de fictieve president zich vast aan een derde termijn, terwijl een gepensioneerde generaal zich uitspreekt tegen zijn autoritaire greep. En heel graag SOLISTerwijl de Deportatiemacht hele gezinnen naar werkkampen stuurt, wil Trumps nieuwe grenstsaar, Thomas Homan, gezinnen bij elkaar houden – door ze massaal te deporteren.
Huidig probleem
Ik geloof dat het mijn plicht als schrijver is om verder te kijken dan het heden, om af te stemmen op het gefluister van menselijke ervaringen die zich onder de oppervlakte verbergen, en om bloot te leggen wat er in de donkerste hoeken van ons collectieve bewustzijn zou kunnen woekeren. Zoals Octavia Butler zei: „Ik heb de problemen niet verzonnen. Het enige wat ik deed was rondkijken naar de problemen die we nu verwaarlozen en ze ongeveer dertig jaar de tijd geven om uit te groeien tot volwaardige rampen.“
We zijn bij onze grootste ramp tot nu toe aangekomen – ongeveer acht jaar eerder dan ik had gedacht. SOLISdat op 8 oktober werd gepubliceerd, was bedoeld als een luide roep om vrijheid en een waarschuwing voor wat zou kunnen komen – een dringende verklaring over hoe we het kruipende tij van het fascisme kunnen weerstaan. Met de herverkiezing van Trump is dat voor mij duidelijk SOLIS was niet alleen een blauwdruk van de structurele verschrikkingen die zouden kunnen ontstaan in het licht van een ongecontroleerde opkomst van autoritarisme, maar ook een blauwdruk voor de moed en het activisme die nodig zijn om deze verschrikkingen te bestrijden. Ik doe nu inspiratie op voor hoe ik terug kan vechten SOLIS. De moedige karakters van de roman vinden het vermogen om lief te hebben en weerstand te bieden, zelfs als er sprake is van eindeloze wreedheid en geweld. Tegen grote verwachtingen in ontdekken ze een kracht in zichzelf door een vraag te stellen die voor ons allemaal vandaag de dag urgent voelt: wat ben ik bereid te doen voor de bevrijding van iemand anders? Deze vraag vormt de kern van hun strijd – en moet ook de kern van de onze zijn.
Om het groeiende fascisme terug te dringen, moeten we duidelijk zijn over wat er precies gebeurt en ons verzetten tegen de pogingen van rechts om ons te verdelen. We zullen binnenkort worden overspoeld met een aanval van haat – via onze sociale media-feeds en door pratende hoofden die ons ervan willen overtuigen dat het oppakken van miljoenen voor deportatie de enige oplossing is voor ons kapotte immigratiesysteem. Deze massale deportatie-inspanning die door de regering-Trump wordt beloofd, gaat niet over het repareren van het systeem; het gaat over het uitoefenen van macht, het tonen van geweld en het veroorzaken van schade. De rechtse mediamachine zal proberen ons onze empathie te laten verliezen; het zal proberen ons ongevoelig te maken, ons geweld en wreedheid als noodzakelijk te laten zien. Het is onze taak om deze leugens te verwerpen en onze toewijding aan rechtvaardigheid, mededogen en gemeenschap hoog te houden.
Omdat door de staat gesanctioneerd geweld onze gemeenschappen bedreigt, hebben wij ook de plicht om dat geweld aan het licht te brengen. Het fascisme gedijt in duisternis; Om het te verslaan, moeten we de verschrikkingen ervan blootleggen. Eén manier waarop we dit kunnen doen is door onze telefoons te gebruiken om de waarheid van dit wrede beleid te documenteren. Wanneer de immigratieaanvallen toenemen, kunnen we de wereld laten zien hoe Trumps deportatiemacht gezinnen uit elkaar rukt. We moeten het geweld van de staat in realtime documenteren. Dit vereist een meersporenaanpak. De direct getroffenen – de mensen die worden opgepakt – moeten de middelen en de moed hebben om hun camera’s op hun eigen pijn te richten en zo aan de wereld het gruwelijke beleid bloot te leggen dat in onze naam wordt gevoerd. Sociale media zullen een cruciaal voertuig voor de waarheid zijn en deze verhalen versterken om de massa te bereiken. We zijn getuige geweest van de krachtige impact van de burgerjournalistiek die uit Palestina opkwam, en we moeten bereid zijn hier hetzelfde te doen. Ieder van ons heeft een rol te spelen: door de verhalen te delen van degenen die zijn opgepakt en gedeporteerd en door inhoud over deze verschrikkingen te creëren, kunnen we samen de realiteit van staatsgeweld blootleggen en een onverbiddelijk licht werpen op de machinerie van het fascisme.
We moeten het land het geweld laten zien dat het fascisme voortbrengt, zodat we ons er op een dag collectief van kunnen bevrijden.
