Mijn broer, chef-kok Mahmoud Almadhoun, stierf omdat hij de hongerende burgers van Gaza te eten gaf

Gedurende twee opeenvolgende Thanksgivings heb ik gerouwd om de dood van mijn broers, beiden gedood door het Israëlische leger in Gaza. Vorig jaar werden mijn broer Majed en zijn gezin in hun slaap gedood door een Israëlische luchtaanval. Afgelopen 30 november werd mijn broer, chef-kok Mahmoud Almadhoun, het doelwit van een Israëlische drone op slechts 30 meter van het opvangcentrum in het noorden van Gaza, waar zijn zeven kinderen op hem wachtten.

De moord op Mahmoud was niet alleen een aanval op mijn familie; het was een boodschap. Hij was geen vechter; hij was een vader, een humanitair mens en een man die toegewijd was aan zijn gemeenschap. Zijn enige ‘misdaad’ was het vertragen van de etnische zuivering van Noord-Gaza door onvermoeibare inspanningen om hulp te organiseren, maaltijden te bezorgen en de mensen om hem heen te ondersteunen.

Ik geloof dat zijn moord geen ongeluk was; het was bedoeld om de helpers het zwijgen op te leggen – de humanitairen die de volledige uitroeiing van Gaza in de weg staan. Toen het Israëlische leger afgelopen oktober de Palestijnen in het noorden van Gaza beval naar het zuiden te vluchten, koos ons gezin ervoor om te blijven. Ze kenden de geschiedenis en het trauma van de Nakba maar al te goed en weigerden opnieuw gedwongen te worden ontheemd. Door de belegering door Israël en de leegloop van het noorden bleef het volk geïsoleerd, afgesneden van hulp en in stand opzettelijke hongersnood onder een meedogenloze belegering, bedoeld om mensen te verdrijven. Overleven hangt af van vindingrijkheid.

Als oudere broer van Mahmoud wist ik dat hij indruk op mij wilde maken, maar ik was altijd trots op hem. Samen hebben we de Gaza Soup Kitchen mede opgericht. Ik vertelde verhalen, ingezameld vanuit Virginia en de rest van de VS, en stortte mijn hart in elk pleidooi om de hoop levend te houden; hij liet de magie op de grond gebeuren. Mahmoud werkte onvermoeibaar om het leven voor iedereen om hem heen een beetje draaglijker te maken, terwijl zovelen het hadden opgegeven.

Begin 2024 belde Mahmoud me opgewonden over een verkoper die hij ontdekte en die nog steeds gekookte rijst verkocht. We spraken af ​​om twee keer maaltijden uit te delen, maar de verkoper ging al snel failliet. Een week later belde Mahmoud opnieuw: “Ik ga gewoon zelf koken.” Ik was niet verrast; hij had er altijd op gestaan ​​de grote vrijdagmaaltijden voor ons gezin te bereiden. ‘Ga ervoor,’ zei ik tegen hem.

Mahmoud begon klein, huurde ruimte bij een familielid en kookte boven een open vuur. Op zijn eerste dag gaf hij 120 gezinnen te eten. Op zijn hoogtepunt bediende hij dagelijks 700 gezinnen. Zijn geïmproviseerde gaarkeuken werd zowel een symbool van hoop als wanhoop.

Vastbesloten om aan de groeiende vraag te voldoen, breidde Mahmoud zijn team uit tot 15 werknemers, waarbij hij gebruik maakte van 10 grote potten. Hij documenteerde zijn inspanningen en eindigde altijd met dankbaarheid: “Ik stuur deze video met liefde en dank aan mijn vrienden in de Verenigde Staten.”

Mahmouds inspanningen stopten niet bij eten. Tegen het einde van de zomer gebruikte hij het geld dat we hadden ingezameld om een ​​medische kliniek te openen die dagelijks tot 75 patiënten behandelde en basisbenodigdheden zoals babyvoeding en luiers uitdeelde. In de herfst begon hij een kleine school met 560 leerlingen. Ook deze school werd door Israël gebombardeerd en ondanks een groot bord in het Hebreeuws en een onmiskenbaar grote Amerikaanse vlag beschadigd. Zijn visie ging niet alleen over overleven; het ging over het behoud van waardigheid en menselijkheid.

Mahmoud was vorige week niet het enige spraakmakende slachtoffer in het noorden van Gaza. Zijn vriend, het hoofd van de intensive care van het Kamal Adwan-ziekenhuis, werd een dag eerder door het Israëlische leger vermoord. Hun dood stuurde een huiveringwekkende boodschap: niemand is veilig, zelfs humanitairen niet.

Na de Israëlische aanval in oktober op het Kamal Adwan-ziekenhuis – waar tenten werden vernield, tientallen medisch personeel en andere burgers gevangen werden genomen en ambulances met geweld in beslag werden genomen door het Israëlische leger – transformeerde Mahmoud de oude souk tot een essentieel knooppunt voor eerstehulpverleners en journalisten. Ook toen onze gaarkeuken tijdelijk moest sluiten, ging Mahmoud door. Hij kookte voor het ziekenhuispersoneel, leverde gefilterd water aan de dialyse-eenheid en bracht genoeg van zijn voorraden over om het ziekenhuis zes tot tien weken te onderhouden. Hij slaagde er zelfs in verse producten aan het ziekenhuis te leveren, een prestatie die media-aandacht trok en, tragisch genoeg, de aandacht van het Israëlische leger. Een paar dagen later was hij weg.

Het informeren van Mahmouds oudste zoon, die nog steeds herstellende was van ernstige verwondingen opgelopen bij een Israëlische aanval, over de dood van zijn vader, brak mij. Mahmoud laat zeven kinderen achter, waaronder een meisje van slechts tien dagen oud – een dochter die hij nooit een naam heeft kunnen geven.

Ik beloofde Mahmoud een vakantie als de oorlog voorbij was. In plaats daarvan kon ik hem niet eens begraven. Maar ik zal zijn nalatenschap eren en voor zijn kinderen zorgen. De gaarkeukens van Mahmoud blijven functioneren, en de hulpnetwerken die hij heeft opgebouwd helpen nog steeds gezinnen. De waarheid waar hij zo hard aan heeft gewerkt om te documenteren, blijft een bewijs van de volharding van ons volk.

Mahmouds leven herinnert ons eraan dat zelfs op de donkerste momenten sommigen opstaan ​​om anderen te dienen. Zijn moord zal zijn impact niet verminderen, noch zal het mij of de bevolking van Gaza het zwijgen opleggen. In plaats daarvan versterkt het ons besluit om zijn missie voort te zetten: onze families steunen, onze menselijkheid behouden en de wereld eraan herinneren dat Gaza niet zal worden uitgeroeid.

President Biden heeft nog steeds de macht om de genocide waaraan hij medeplichtig is te stoppen. Ik hoop dat hij en anderen zich de naam van mijn broer herinneren, Mahmoud Almadhoun, de man die Noord-Gaza voedde, zelfs toen Israël, geholpen door de Amerikaanse regering, vastbesloten was hen uit te hongeren. Als president Biden doorgaat met het mogelijk maken en normaliseren van Israëlische oorlogsmisdaden, waardoor het internationale humanitaire recht en de internationale rechtsorde worden ondermijnd, dan zijn het niet alleen de Palestijnen in Gaza die zullen verliezen. Wij zijn het allemaal.