Pandemische verhalen hebben, om voor de hand liggende redenen, de laatste tijd een heropleving gekend. Toen de lockdowns in 2020 begonnen, was er een piek in het aantal kijkers voor films zoals Besmettingen hernieuwde interesse in zombieverhalen zoals De laatste van ons. We leven misschien nog niet in een post-Covid-wereld, maar het vinden van normaliteit in een post-apocalyptische wereld is nu iets waar de popcultuur aan denkt, zoals blijkt uit shows als Fall-out En Silo.
Nu MGM+, de streamer achter de sciencefiction-culthit Vanprobeert zijn eigen versie van het post-apocalyptische verhaal: een uitgestrekte miniserie die 50 jaar in het leven van één man volgt terwijl zijn wereld volledig verandert, waardoor hij wordt gedwongen rekening te houden met hoe hij wil dat de toekomst van de mensheid eruit ziet. Het is filosofisch, ambitieus en veel groter dan de som der delen – allemaal dingen waar de originelen van MGM+ bekend om zijn geworden.
De aarde blijftgebaseerd op het boek uit 1949 van George C. Stewart, volgt Ish (Alexander Ludwig), een geologiestudent die studeert in een afgelegen hut in het Californische bos, wanneer hij wordt gebeten door een slang. Hij brengt de komende dagen in en buiten bewustzijn door, maar wanneer hij eindelijk herstelt en naar huis rijdt, merkt hij dat niets meer is zoals hij het heeft achtergelaten. Iedereen in zijn geboorteplaats Berkeley – en de hele wereld – is bezweken aan een dodelijk virus dat binnen enkele minuten dodelijk is. Hij ziet lichamen op parkeerplaatsen, aan keukentafels en onderuitgezakt in kerkbanken. Hij probeert wakker te worden uit deze nare droom, maar accepteert uiteindelijk dat hij in de nabije toekomst alleen zal zijn.
Tenminste, totdat hij Emma (Jessica Frances Dukes) ontmoet, een no-nonsense vrouw met een praktische inslag. Ondanks alles worden ze verliefd en stichten ze een gezin. Op zoek naar anderen laat Emma een teken achter voor iedereen die nog leeft om ze te vinden, en het werkt echt. De rest van de serie van zes afleveringen gaat snel vooruit door de tijd, van een groep en hun zoon die zich bij de stam voegen, tot een mysterieus non-verbaal meisje dat gemeenschap vindt na een gruwelijke jeugd.
Het grootste obstakel in de levensduur van deze gemeenschap is Charlie (Aaron Tveit), een charismatische vreemdeling die met een bus vol mensen aanrijdt en belooft te helpen bij het boren naar zoet water nadat de leidingen droog zijn. Iedereen lijkt van hem te houden, maar Ish is sceptisch, en Charlies ware bedoelingen verdelen de leden van de gemeenschap.
Ish en Emma vinden op de een of andere manier liefde in de post-apocalyps.
MGM+
Deze serie wordt door de uitvoeringen van goed naar geweldig verheven. Ish van Ludwig is ingetogen, academisch en vaak nerveus, perfect in balans met de instinctieve besluitvorming en compassie van Dukes' Emma. Voeg daar het gemakkelijke charisma van Aaron Tveit aan toe, dat theaterkinderen al jaren charmeert, en elk gespannen gesprek voelt alsof het op elk moment dodelijk kan worden.
De wereld van De aarde blijft voelt als een verhaal dat bestand is tegen een structuur van meerdere seizoenen, maar door het hele verhaal, van de apocalyptische gebeurtenis tot aan de ouderdom van Ish, te plaatsen, kan deze serie zich in het razend tempo voortbewegen van de roman die hem inspireerde. Het leven van Ish is niet dramatisch, sterker nog, er gebeurt niet veel in zijn leven, behalve dat hij vreugde vindt in moeilijke situaties. Maar in de snapshots die we zien, voelt zijn leven aan als misschien wel het meest dramatische op aarde.
Toch is het triest dat we na deze serie niet meer van Ish zullen zien, maar er lijkt wel een spin-offmogelijkheid te zijn in de finale. Het is de perfecte glimp van hoe je vreugde kunt vinden in de alledaagse zoektocht naar iets dat lijkt op een 'normaal' leven in een buitengewone tijd. Soms gaat het niet om het voortbestaan van het menselijk ras: het gaat om het voortbestaan van je gezin en je dierbaren.
