Met zijn lofzangen op de onsterfelijke Denis Law en de spandoeken die het genie van hun andere grote Schot Sir Alex Ferguson verheerlijkten, zag Old Trafford er goed uit.
Maar zo klonk het niet. Het had geen enkele uitstraling, geen enkel geluid van de thuisfans, geen enkele intimidatiefactor.
„Glorie en eer“, „One Love Stretford End“, „Manchester Is My Heaven.“ De waardige motieven sierden de stands, maar er was geen glorie, eer of liefde.
Niet totdat Butland er één in zijn eigen net sloeg.
Plotseling werd het volume harder gezet. Opeens leek United overtuigend in hun opbouwspel, ook al was het verspillend toen de momenten zich aandienden.
Er waren verschillende goede, maar geen tweede doelpunt, pas in de laatste seconden.
Butland redde, zijn verdedigers blokkeerden en Rangers zorgden ervoor dat hun nacht niet in iets onaangenaams uitmondde.
Findlay Curtis kwam in het veld, nog een 18-jarige in de strijd. Zondag een debuut tegen Fraserburgh en donderdag een Europa League-debuut. Rice en Curtis moeten zich met Kerstmis als kinderen hebben gevoeld.
Er is zoveel gezegd over het onvermogen van de Old Firm om door te breken met jonge spelers, maar Clement heeft nu een aantal fatsoenlijke reacties op die kritiek. Rice en Curtis waren daar vanwege verwondingen aan anderen, maar ze waren er wel.
Clement heeft een jonge groep spelers en hij probeert wanhopig tijd te winnen om ze tot een knoestige eenheid te vormen. Geduld is natuurlijk net zo zeldzaam als de dodovogel op de Govan Road.
In een hartverscheurend moment later speelde Rice een prachtige pass op Dessers, die één-op-één stond met Altay Bayindir in het United-doelpunt.
Hij tilde het over zich heen en zag het van een paal vallen. Hij stond waarschijnlijk buitenspel, maar dat kon de woede van de thuisfans niet temperen. Ze reageerden met een woede die de oren deed splijten.
We hadden niet kunnen weten dat Dessers opnieuw zou gaan en deze keer zou hij het wegzetten op de manier van de grootste Rangers-aanvallers. Zeventien voor het seizoen. Vorig seizoen ruim twintig.
Dat is behoorlijk schieten voor de kerel waar je sommige Rangers-fans over hoort praten.
Fernandes had het laatste woord en de Rangers zullen er bang voor zijn. Voor alle klasse van de finish was het doelpunt vermijdbaar.
Dat zal pijn doen, maar er zal ook hoop zijn voor Clement. Zijn spelers vochten hard tegen tegenslag. Hij zag daar karakter. Geen punten, maar wel iets om op verder te bouwen.
Source link
