Luigi Mangione is Amerika, of we het nu leuk vinden of niet

Nu de 26-jarige Luigi Mangione is opgepakt en beschuldigd van de moord op Brian Thompson, CEO van UnitedHealthcare, zijn de publieke reacties, variërend van schaudenfreude tot duizeligheid, nauwelijks geluwd. McDonald’s in Altoona, Pennsylvania is overspoeld met boze recensies schijnbare vergelding tegen de manager die de tip zou hebben ingebracht die tot de arrestatie van Mangione leidde. Naar verluidt is er ‚Gratis Luigi Mangione‘-merchandise verkopen als warme broodjes op Amazon. De advocaat van Mangione in Pennsylvania gaf op CNN toe dat aanhangers al aanbiedingen hebben gedaan om zijn verdediging te financieren; een bord met de tekst ‘ontkennen, verdedigen, afzetten’ – de boodschap die naar verluidt op kogelhulzen is gekrabbeld die op de plaats van de moord zijn gevonden, in een schijnbare scheldwoord op ‘vertraging, ontkennen, verdedigen’, een afkorting voor de strategie voor het ontkennen van claims van verzekeraars – wordt boven een Baltimore snelweg. Dergelijke opnames worden nauwelijks gedegradeerd naar politiek links: zelfs de beslist niet-linkse podcaster Joe Rogan klonk sympathiek tegenover de animus van de verzekeraars, beweren op zijn populaire podcast dat “de zaken van (ziektekosten)verzekeringen verdomd vies zijn.”

Hij heeft gelijk. Het feit dat een gemaskerde mysterieuze man die onmiskenbaar een knappe verdachte is geworden, naar voren is gekomen als een soort volks-antiheld, heeft alles te maken met de diepe maatschappelijke afkeer die bestaat voor alles wat zijn doelwit zou vertegenwoordigen: de onvergeeflijk gevoelloze structuur van de Amerikaanse gezondheidszorgfinanciering, en al het lijden en de vernedering die dit met zich meebrengt.

Particuliere zorgverzekeraars zijn uiteraard niet de enige slechte actoren in onze legendarisch monsterlijke gezondheidszorgsector, maar zij leggen wel de onherstelbare organisatiestructuur op die bepaalt hoe de rest ervan functioneert. Het verankeren van de dekking van particuliere ziektekostenverzekeringen als voorwaarde voor toegang tot zorg voor de meerderheid van de Amerikanen waardoor ongeveer 26 miljoen mensen onverzekerd bleven in 2023. Bijna een kwart van de volwassenen in de werkende leeftijd kwalificeert zich als ‘onderverzekerd’, terwijl 48 procent aangeeft zorg over te slaan vanwege de kosten. Verzekeraars zijn een mix van mensen die niet kunnen en willen onderhandelen over de prijzen van aanbieders, waardoor deze laatste kunnen stijgen. En het administratieve moeras dat nodig is om het systeem aan beide kanten in stand te houden, waarbij eindeloos wordt geruzied over wie wat moet betalen, wanneer en hoe, slokt ruim een ​​biljoen dollar per jaar op, wat volgens het Congressional Budget Office wel eens zou kunnen zijn. met 528 miljard dollar verlaagd onder een systeem van één betaler, ook al zijn tientallen miljoenen extra mensen volledig gedekt.

Maar abstracte systeemkritiek is niet de reden waarom UHC’s Facebook-bericht over de dood van Brian Thompson – “We zijn diep bedroefd en geschokt door het overlijden van onze dierbare vriend en collega” – werd ontvangen 90.000 lachende emoji’s. Die wrok komt voort uit de manier waarop deze processen zich afspelen in het werkelijke leven van mensen. Honderden miljarden dollars aan administratieve rompslomp betalen voor een heleboel concrete geschillen waarvan de inzet voor patiënten niet hoger kan zijn, over de vraag of iemand wel of niet een noodzakelijke operatie kan ondergaan, of dat ze hun bankrekeningen niet meer kunnen leeghalen om recepten te kunnen invullen. Het weigeren van claims komt waanzinnig vaak voor: 16 procent van alle claims wordt afgewezen door verzekeraars 32 procent afgewezen door UHC in het bijzonder. Uit onderzoek blijkt dat dit bij ongeveer 20 procent van de verzekerden het geval is hebben claims afgewezen in een bepaald jaar, en bijna de helft heeft problemen met hun verzekering.

Vanuit het perspectief van de patiënt kan de redenering achter dit alles verdomd ondoorgrondelijk lijken, of erger nog. Ondanks alle middelen die verzekeraars in administratie stoppen, dwingen ze ons nog steeds om een ​​groot deel ervan, op onvrijwillige basis, gratis voor hen te doen. In een land zonder tekort aan gruwelijke industrieën zijn zorgverzekeraars vrijwel uniek in hoe vaak ze individuele gebruikers dwingen hen rechtstreeks te smeken hun basisfunctie te vervullen voor iets dat ieder mens nodig heeft. Hoewel maar heel weinig Amerikanen oprecht zouden pleiten voor het vermoorden van verzekeringsbestuurders, hebben tientallen miljoenen waarschijnlijk grapjes gemaakt dat ze dat wel willen.

En toch zag het publiek tot afgelopen woensdag zelden dat verzekeringsmaatschappijen met één enkele consequentie werden geconfronteerd. Ondanks alle vernedering die ze opleggen, ondanks alle eigen kosten en het weigeren van zorg, kun je er niet voor kiezen om niet met hen om te gaan. Deze bedrijven worden nog steeds beloond met duizelingwekkende winsten, waardoor ze acht cijfers kunnen uitgeven aan CEO’s om nog meer manieren te bedenken om geld op te zuigen dat in plaats daarvan aan de daadwerkelijke gezondheidszorg zou moeten worden besteed. Dat plaatst patiënten en zorgverzekeraars tegenover elkaar in een nulsomspel: deze bedrijven profiteren door het gezondheidszorgsysteem iets slechter te maken voor iedereen die de pech heeft het nodig te hebben.

Dus wat krijgt het publiek in ruil voor al deze ellende? In één woord: niets. De ontstellende hoeveelheid middelen en energie die we steken in het in stand houden van de ziektekostenverzekering wordt verspild aan een sector zonder enige sociale waarde. Je zou morgen al deze bedrijven kunnen elimineren en zonder hen een systeem kunnen bouwen dat beter werkt, voor minder geld en met minder gedoe. Andere landen hebben al dergelijke systemen. Medicare for All is het enige voorstel dat op tafel ligt en dat in staat is om universele, continue dekking voor iedereen te bieden, en tegelijkertijd de efficiëntie en besparingen veilig te stellen die alleen mogelijk zijn door de afschaffing van particuliere verzekeringen.

Niets van dit alles betekent dat moord gerechtvaardigd of nuttig is. Maar woede kan dat wel zijn. Sommige politici, van Bernie Sanders tot Elizabeth Warren en Alexandria Ocasio-Cortez, zijn begonnen publieke verklaringen af ​​te leggen waarin ze de reactie op de moord op Brian Thompson toeschrijven aan wijdverbreide woede over de zorgverzekeringssector. De volgende stap is om het te benutten en iets nieuws te bouwen.