Toen ik halverwege de jaren tachtig en negentig opgroeide in Californië, grapten mijn ouders bij elke verkiezing dat het geen zin had om te stemmen, omdat ze elkaar gewoon zouden opheffen. Ze hebben toch gestemd. Tot ik op de universiteit zat, leek het mij niet raar dat ze tegenpolitiek hadden. Toen heb ik tenminste gezworen I zou nooit iemand daten met ‘die’ politiek. Misschien waren mijn boomer-ouders van de laatste generatie die het vermijden om in het openbaar over politiek, religie of geld te praten. Het was onbeleefd. Nu is het bijna onbeleefd niet om uw politiek te verkondigen en uw loyaliteit te betuigen, afhankelijk van uw kringen.
Dat voelde ik vooral tijdens de verkiezingen van 2024. Nu de tekenen op het gras (grotendeels) zijn teruggetrokken en het stof van de verkiezingen (enigszins) is neergedaald, hebben we de kans om opnieuw na te denken over de manier waarop we de komende vier jaar met de politiek willen omgaan. Dat kan betekenen: hoe actie te ondernemen, hoe te pleiten, hoe weerstand te bieden, hoe te overtuigen, hoe te organiseren. Maar misschien net zo belangrijk: dat kan betekenen hoe niet doen, hoe afengageren, hoe eenstekker, hoe met betrekking totwinkel. Hoe kunnen we het persoonlijke weer persoonlijk laten zijn – voor ons eigen bestwil en voor de democratie. Wyoming is wellicht klaar om deze nieuwe voorstelling van zaken te maken.
Het is verleidelijk om te denken dat meer politiek gepraat tot betere politiek zou leiden. Als mensen meer over politiek praten, zijn ze dan niet beter geïnformeerde, betrokken en intelligente burgers? Zorgt dit niet voor een sterkere democratie? Niet noodzakelijkerwijs. Vooral in het internettijdperk waarin we, zoals we inmiddels allemaal weten, onze informatie uit heel verschillende bronnen halen, waarvan er vele werken met verschillende sets van ‘feiten’. Ik ben bang dat een gezonde, bloeiende democratie waarin mensen zichzelf op intelligente wijze regeren in deze omgeving niet kan functioneren.
Maar wat als er tegelijkertijd een andere bijdrager aan onze polarisatie en verdeeldheid is? overmatige toewijding aan de politiek, of een misplaatste veronderstelling dat de beste manier om de democratie te ‘redden’ is door over onze politieke overtuigingen te praten tot misselijkheid en ten koste van onze relaties met anderen? Net zoals tijdens het eerste presidentschap van Trump een golf van mensen ‘ontvriending’ zag of relaties beëindigde met mensen die anders stemden, zien we nieuwe manifestaties opnieuw van deze impuls. Ik begrijp de drang om iets te doen, om een standpunt in te nemen. Maar elke actie is niet noodzakelijkerwijs beter dan helemaal geen actie, vooral als deze ertoe leidt dat mensen verdeeld worden en de sociale cohesie wordt bedreigd. Het punt van de politiek is om menselijke gemeenschappen en relaties te dienen – en niet andersom. Als we toestaan dat onze meningsverschillen onze verbindingen vernietigen, zijn we de plot en het doel van dit experiment in zelfbestuur kwijtgeraakt.
Voor alle duidelijkheid: ik pleit er niet voor dat iemand zijn identiteit laat vallen of verbergen ter wille van oppervlakkige sociale cohesie. Ik pleit er niet voor dat iedereen ‚gewoon met elkaar overweg kan‘ en echte verschillen en problemen negeert. En als je tijdens de feestdagen met je oom over politiek wilt praten, zijn er veel geweldige hulpmiddelen om je daarbij te helpen zonder elkaar te vermoorden. Ik zeg dat je niet over politiek hoeft te praten. Je bent geen apathische of onverantwoordelijke burger als je ervoor kiest om je oom te vragen wie het meest waarschijnlijk naar de Super Bowl gaat, in plaats van waarom hij immigranten belastert.
Omdat ik mijn hele leven in voornamelijk blauwe bubbels heb geleefd – San Francisco, DC, Portland – was het gemakkelijk om mezelf te isoleren van mensen die anders dachten. En als ik sprak over mijn Christelijk-Republikeinse moeder en Democratische wetenschapper-vader, werd ik vaak met open mond en ongeloof ontvangen. Hoewel het in Wyoming een uitdaging is om in de minderheid te zijn en je niet vertegenwoordigd te voelen in de staatspolitiek, waardeer ik dat het gemakkelijker is om mensen te ontmoeten en te leren kennen die niet denken zoals ik. En de mensen die een soortgelijke politiek delen, kennen ook mensen, meestal hun eigen geliefde familieleden, die dat niet doen. Niemand hier is geschokt als ik over mijn ouders praat. Ik denk graag dat dit een kracht van Wyoming is – of zou kunnen zijn als we het toestaan.
Er is veel ten goede veranderd sinds mijn ouders opgroeiden. Maar dit is één ding waarvan ik me afvraag of de boomers gelijk hadden: een gevoel van burgerlijke vriendschap – een gedeeld doel als burgers – dat prioriteit gaf aan mensen en lokale gemeenschappen, en niet aan de nationale politiek. Mijn ouders debatteerden thuis met elkaar over politiek, maar ze wisten wanneer ze moesten stoppen en op andere manieren van het leven moesten genieten – door een gedeelde liefde voor muziek en lezen en hun kinderen – samen.
